Na een lange lijdensweg en mislukte operaties startte brandwondenpatiënt Michiel Buseyne (28) in 2025 een vierjarig traject van haartransplantaties bij een specialist in Nederland. “Ik verlang al heel mijn leven naar een normale coupe, om me beter in mijn vel te voelen.”
Michiel Buseyne (28) was amper achttien maanden oud toen hij aan de kabel van een frietketel trok en heet frituurvet over zijn hoofd en lichaam kreeg. De gevolgen zijn voor de rest van zijn leven. “Ik had heel wat derdegraadsverbrandingen, waardoor ook haarzakjes en zweetklieren weg zijn. Elf jaar lag ik in het Brandwondencentrum van UZ Gent voor ontelbaar veel operaties en huidtransplantaties: eerst zes maanden aan een stuk, daarna was het wekelijks, maandelijks en jaarlijks.”
Plakboek
“Er waren heel wat correcties en ingrepen nodig, want die getransplanteerde huid groeide niet mee met mijn lichaam en littekenweefsels vormden striemen die moesten doorbroken worden. Aannaaien, nieten, lijmen… noem maar op, ik was net een plakboek. Verder volgde veel kine omdat ik fysiek achteruitging. De linkerarm weer kunnen strekken, schouders die vastraken…”
“Ik verlang al heel mijn leven naar een normale coupe, om me beter in mijn vel te voelen”
In zijn geboortestreek in Poperinge, woonplaats in Kortrijk en werkplek in Moorslede werd Michiel bekend voor zijn muziek. Op en naast het podium was hij steeds te zien met lang haar en pet. “Voor die pet ben ik nog gepest geweest. Toch bleef ik die dragen, als statement. Geen masker voor mijn hoofd, maar iets wat bij me past. Mijn lang haar groeide pas vanaf de haarlijn aan de achterkant van mijn hoofd. Ik verlang al heel mijn leven naar een normale coupe, om me beter in mijn vel te voelen. Een pruik zou niet hetzelfde zijn voor mijn mentaal en psychisch welzijn.”
Huid rekken
“Meer dan tien jaar geleden probeerde ik al eens mijn haarlijn naar voren te krijgen met expanders, een soort ballonnen die onder de huid geplaatst worden en opgepompt zijn met vloeistof om de huid uit te rekken. Wanneer de ballon eruit gaat, wordt de huid met haar naar voren getrokken en de gewone huid wordt weggesneden. Dat was heel pijnlijk, vooral ook omdat mijn getransplanteerde huid totaal niet elastisch bleek en dus niet wou rekken. De huid begon zelfs open te scheuren en te infecteren, wat nog meer pijn deed.”
“Ik heb de eerste van acht haartransplantaties achter de rug. Een stukje van mijn hoofd was rood door het bloed: ik leek even op Red Sebastian” (lacht)
“We hebben nog geprobeerd het te redden. Ondanks zes operaties in twee jaar is het jammer genoeg niet geslaagd. Ik ging toen nog naar school en miste hierdoor veel lessen. Het was heel pittig en sloeg ook psychische wonden. Ik ben gaan spreken met iemand, met steun van het Brandwondencentrum.”
Niet naar Turkije
“De jaren gingen voorbij. Bovenop mijn fysieke en mentale problemen bleef mijn vraag: kunnen we nog iets doen aan mijn haar? Ik wist van het bestaan van haartransplantaties, maar naar Turkije trekken zoals anderen omwille van de lage prijs, bleek te risicovol voor mij. Stichting Brandwonden adviseerde mij de Hair Science Clinic in Maastricht. Daar werkt een specialist voor brandwondenpatiënten. Er hangt wel een erg duur kostenplaatje aan vast. Hoeveel? Als je denkt aan duur, wel dan is het nóg duurder. De Stichting helpt me gelukkig om dit bedrag deels terug te vorderen, maar daar is nog geen zekerheid rond. De Stichting is afhankelijk van giften, bij deze een warme oproep.” (lees verder onder de foto)
“Ik heb de eerste van acht haartransplantaties achter de rug. Een stukje van mijn hoofd was rood door het bloed: ik leek even op Red Sebastian. (lacht) De transplantaties worden gespreid over een periode van vier jaar, mede om ontstekingen en opzwellingen te voorkomen. Ik krijg de nodige medicatie en word niet aan mijn lot overgelaten. De arts uit Nederland gelooft erin, dus ik ook. Ik had tien jaar lang haar: het was pijnlijk om alles af te doen voor deze eerste ingreep. Ik kon eventueel een deel van mijn lange haren behouden, maar dan zou ik nu een heel raar kapsel hebben.”
Totaalplaatje
“Naast mijn hoofdhaar worden mijn wenkbrauwen en baard meegenomen, een totaalplaatje. Ik word natuurlijk geen supermodel. De littekens blijf ik meedragen, maar mijn haar komt terug. Daar kijk ik al naar uit sinds mijn kindertijd. Ik ben superdankbaar dat dit eindelijk kan.”
“Een tijdje geleden was ik in de supermarkt. Er was niemand die niét keek, het was echt extreem”
De week na de eerste ingreep droeg Michiel uitzonderlijk geen pet. “Omdat ik geen druk mocht uitoefenen op mijn hoofd, maar die pet is terug. (lacht) Welke coupe het binnen vier jaar wordt? Misschien weer langere haren, alleszins een coupe die me past. Ik ben nog single en hoop dat dit helpt, al is dat niet het hoofddoel van deze transplantaties. Een tijdje geleden was ik in de supermarkt. Er was niemand die niét keek, het was echt extreem. Ik hoop dat dit in de toekomst verandert. Bij te veel lotgenoten is het nog taboe. Ik probeer steeds open te zijn, op een positieve manier.” (TP)
