Nergens in West-Vlaanderen wordt meer bloed gegeven dan in Langemark-Poelkapelle. Uit cijfers blijkt dat 4,4 procent van de bevolking in 2024 bloed ging geven. De gemeente heeft iets met bloed geven, al decennialang. Wij zochten de mensen achter de succescijfers en hun motivatie. “Ik zou al 400 mensen geholpen hebben”, zegt Ignaas Nuytten (63). “Daarvoor doe ik het.”
“Ik heb nog steeds mijn boekje van mijn eerste donaties”, vertelt Ignaas Nuytten (63). “Een collega van mijn vrouw die in de werking zat, vroeg of ik doneren zag zitten en zo is het begonnen. De eerste keer was op 5 augustus 1986 en op 18 februari van dit jaar gaf ik voor de honderdste keer bloed. Dat is een gemiddelde van ongeveer drie donaties per jaar. Ik hoorde dat één donatie vier mensen kan helpen, dan zou ik al een 400-tal mensen geholpen hebben. Daarvoor doe ik het. Zolang ik kan en mag, blijf ik bloed geven. Ook het sociaal contact bij het bloedgeven is mooi meegenomen”, vindt Ignaas. “Behalve mensen uit de buurt leerde ik altijd wel iemand kennen. Ik vernam dat we vroeger al koploper waren in het bloed geven met onze gemeente. Hoe dat komt? Mond-tot-mondreclame vermoedelijk. En de Langemark-Poelkapellenaars hebben een groot hart zeker?”
Op televisie
Dirk Dewilde (59) is bloedgever vanaf 1993, engageerde zich een 10-tal jaar later in het bestuur en is sinds 2014 voorzitter van de contactgroep Bloedgevers Langemark-Poelkapelle. “Toen ik een 30-tal jaar geleden naar deze gemeente verhuisde, kwam men op televisie vanwege de meeste bloeddonaties in Vlaanderen. Langemark-Poelkapelle heeft altijd goed gescoord en probeert alle deelgemeenten te bedienen door op meerdere locaties inzamelingen te organiseren. Ook ons bestuur, een ruime groep, bestaat uit mensen van de verschillende dorpen. Dat is zeer belangrijk. Wat men steeds waardeerde, is onze nazorg”, stelt Dirk.
“Kinderen die meekomen, krijgen ook iets. Jong geleerd, is oud gedaan”
“In andere gemeenten kan slechts één bonnetje of drankje geconsumeerd worden. Bij ons is dat altijd meer: het komt niet op eentje. Iedereen wordt gesoigneerd. Als kinderen meekomen met de ouders, krijgen ze ook iets en kunnen ze ter plaatse hun huiswerk maken of rondkijken. Dat zijn de jongeren die later staan te springen om ook bloed te mogen geven. Jong geleerd, is oud gedaan.”
Meerdere consumpties
Danny Swaenepoel (61) kwam in het bestuur van de bloedgevers nadat hij niet meer kon doneren. “Ik moest medicatie beginnen nemen voor mijn hart”, zegt hij. “Ik ging samen met mijn vrouw altijd bloed geven om mensen te helpen. Ik engageer me nu zes jaar in het bestuur: het is een manier om mijn deel te blijven doen. Alles klaarzetten is een van mijn taken”, aldus Danny.
“Vroeger hadden we een afdeling van het Rode Kruis, maar intussen gebeurt de bloedinzameling via de Contactgroep Bloedgevers: we wilden nooit meegaan met Ieper”, aldus burgemeester Lieven Vanbelleghem (Respect). “Zo bleven we baas over de eigen financiën en konden we de mensen soigneren met traktaties. Ikzelf werd in 1993 aangesproken om bloed te geven. Ik was toen praeses van een studentclub en men wilde zoveel mogelijk jonge mensen aantrekken. We werden bedankt en rijkelijk beloond met meerdere consumpties.” (lacht)
Borden plaatsen
“Ze hielden het niet allemaal vol, maar ik bleef hangen”, vervolgt Lieven. “Toen mijn vrouw beviel van onze drieling had ze bloed nodig en besefte ik dat ik me wou blijven inzetten voor de bloedinzameling zolang ik kon. Op een bepaald moment moest ik om medische redenen stoppen met doneren, maar ik ging in het bestuur. Toen ik schepen en burgemeester werd, zette ik mijn engagement op een lager pitje. Toch blijf ik borden plaatsen om reclame te maken voor nieuwe inzamelingen. Wie de moeite doet om te komen, wordt beloond. Met de gemeente stellen we eigen feestzalen ter beschikking, zodat we de mensen wat meer consumpties kunnen bieden. Ze komen graag terug voor zo’n gezellig samenzijn.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
