“Ik zit gevangen in mijn huis”: gezin van zieke Patrick uit Hooglede lanceert crowdfunding

‘Ieder huisje zijn kruisje’ wordt wel eens gezegd. Maar het kruis dat het gezin van Patrick Vandergucht uit Hooglede moet dragen is best wel zwaar. Hun levenswandel kende al tal van lastige obstakels. Twee nieuwe heupen en tal van rugoperaties later, speelt het leven van Patrick zich voornamelijk af in zijn eigen huiskamer. Het gezin hoopt nu met de steun van de gulle KW-lezers om voldoende fondsen in te zamelen voor een grotere auto.

De 64-jarige Patrick woont met zijn vrouw Marie Rose en zoon Youri in de Amersveldestraat op Sint-Jozef in Hooglede, in de volksmond beter bekend als De Geite. Het gezin woonde aanvankelijk in Zedelgem maar verhuisde twaalf jaar geleden naar De Geite, met het uitzicht van de kerk op de achtergrond. Wanneer Patrick zichzelf naar de tafel behelpt voor ons gesprek, wordt al snel duidelijk dat het leven zijn sporen heeft nagelaten. Patrick was altijd een noeste arbeider, die vaak erg veel uren klopte. Maar die vele uren hadden ook hun weerslag op zijn lichaam. “Ik werkte eerst als diender bij een metselaar, zo’n jaar of twee”, neemt hij ons mee naar de start van zijn werkcarrière. “Via de VDAB volgde ik vervolgens een herscholing tot metselaar. Begin de jaren tachtig volgde ik de opleiding siermetselwerk en dat deed ik tot mijn laatste werkdag.”

Heup- en knieproblemen

Die laatste werkdag kwam er veel vroeger dan gepland. Pas 42 was Patrick maar de problemen sleepten al veel langer aan. Een bewuste dag in 1990 was het begin van de lijdensweg. “Ik viel van een stelling en liep daarbij een breuk aan mijn heup op. Lang thuiszitten was niet aan mij besteed, waardoor ik alweer snel aan het werk ging. Omdat je dat been wat wil sparen, neem je een beetje een andere houding aan. Door die compensatie kreeg ik al snel te maken met slijtage op mijn andere heup. Uiteindelijk ben ik een paar keer door mijn heup geschoten. Op mijn laatste werkdag, 42 jaar was ik pas, raakte ik gewoon niet meer uit de auto. Mijn zoon is mij er moeten komen uithalen”, gaat hij voort.

“Al drie keer kreeg ik te maken met een overdosis morfine. Op een keer kregen ze me ‘s ochtends zelfs niet meer wakker”

In mei 2002 kreeg Patrick een nieuwe heup, nauwelijks een half jaar later volgde een tweede nieuwe heup. Daar stopten de problemen echter niet, nu kwamen er ook nog knieproblemen bij. “Die kniepijn kwam van mijn rug voort. Ik kreeg de ene hernia na de andere. Al snel volgde een eerste operatie aan mijn rug. Een half jaar later stond er een nieuwe operatie op het programma. Daarna volgden ook nog een derde en vierde operatie. Uiteindelijk werd er beslist dat het geen zin meer had om voort te blijven opereren. Op den duur ging ik anders enkel nog mijn hoofd heen en weer kunnen bewegen.”

Morfinepomp

De rug van Patrick werd op drie plaatsen vastgezet met blokjes. Sindsdien heeft hij ook een morfinepomp om de pijn draaglijk te maken. Zo’n morfinepomp is bovendien ook niet zonder risico. “Al drie keer kreeg ik te maken met een overdosis. Op een keer kregen ze me ‘s ochtends niet meer wakker. Toen is de dokter moeten komen om me een spuitje te geven.”

Van tegenslagen is Patrick zeker niet gespaard gebleven. Op zijn 27ste werd teelbalkanker vastgesteld, met bestralingen en chemo tot gevolg. Zes jaar geleden kreeg hij het verdict COPD, een chronische longziekte. Daarbovenop is hij ook nog lactose-intolerant.

Buitenkomen

Al die tegenslagen en operaties hebben ertoe geleid dat het leven van Patrick zich voornamelijk afspeelt in zijn eigen woonkamer. “Tv-kijken is zowat mijn enige hobby. Ik zit gevangen in mijn huis. Zelfs slapen doe ik in mijn zetel in de living, in een gewoon bed slapen lukt niet meer. Het is mijn droom om meer buiten te kunnen komen.”

Vandaar dat het gezin een geldinzamelactie heeft gelanceerd. Zo hopen ze de nodige fondsen bij elkaar te rapen om een grotere wagen te kunnen kopen. “Bij onze huidige auto kan enkel de rolstoel in de koffer. Een grotere auto zou er bijvoorbeeld voor zorgen dat ik mee kan naar de supermarkt, nu blijf ik telkens eenzaam en alleen achter.” Via een crowdfunding hoopt het gezin 20.000 euro in te zamelen. De actie loopt al even maar er staat nog maar 70 euro op de teller.