Negen jaar geleden hing het leven van Joeri Verbeeck, toen amper 17 jaar oud, aan een flinterdun zijden draadje. Een dodehoekongeval kostte hem zijn linkeroog en rechterarm. Hoewel hij voor het leven verminkt is, legt de Kortrijkzaan een ongezien optimisme aan de dag. Nu heeft Joeri zijn levensverhaal in een rapnummer gegoten. “Ik wil mensen tonen dat er altijd een reden is om te glimlachen. Hoe hard het leven je ook heeft aangepakt.”
Even terug naar 23 april 2015. Joeri Verbeeck, die eind dit jaar zijn 27ste verjaardag mag vieren, fietst iets voor 19 uur van bij een vriend in Kuurne naar huis. Aan het kruispunt van de R8 met de Brugsesteenweg, pal op de grens van Kortrijk met Kuurne, loopt het gruwelijk fout.
De jongeman wordt door een trekker met oplegger bijna zeshonderd meter meegesleurd vooraleer de vrachtwagenchauffeur beseft dat Joeri onder zijn wielen is beland. Volgens de verkeersdeskundige van het parket van Kortrijk gaat het om een dodehoekongeval. De brokstukken van zijn fiets liggen over de volledige afstand verspreid.
“Ik heb drie maanden lang alle spiegels afgeplakt. Ik kón niet naar mezelf kijken”
Joeri wordt meteen naar het UZ Gent overgebracht, waar hij vier weken in een kunstmatige coma wordt gehouden. Hij zweeft een tijdlang tussen leven en dood, maar de kerel vecht terug. Al zijn de gevolgen loodzwaar: hij heeft kritieke verwondingen aan zijn hoofd en ledematen en is heel veel bloed kwijt. Uiteindelijk verliest Joeri zijn linkeroog en rechterarm en loopt ook zijn linkerarm flink wat schade op.
32 operaties
Tussen 2015 en 2020 gaat Joeri liefst 32 keer onder het mes en volgt ook jarenlang revalidatie. “Er is een leven voor en na het ongeval”, blikt hij terug. “Maar ik moet toegeven dat ik me vandaag erg goed voel.”
“Ik ben twee dagen per week aan de slag in het houtatelier van De Branding in Kortrijk (instelling voor mensen met een beperking, red.), heb een warme thuis én heel veel vrienden. Ik ben ook vrijwilliger bij KV Kortrijk en voetbal er bij de G-ploeg… Ik kan me ook nog altijd volledig verliezen in een potje gamen.”
“Ik heb vrede genomen met wat er gebeurd is. Ik kán mijn situatie ook niet meer veranderen, hé. Ik ben de Joeri die ik nu ben. Laat ik het zo stellen: de verpakking ziet er misschien wat anders uit, maar de inhoud is nog altijd dezelfde.”
Al waren de voorbije jaren meer wel dan geen beproeving, geeft hij ook zelf toe. “Fysiek was het bijwijlen erg uitdagend, maar ook op mentaal vlak was mijn tocht niet te onderschatten. (even stil) Ik heb veel downs meegemaakt. Gelukkig had ik toen mijn familie en vrienden om op terug te vallen. Ze hebben me er toch een paar keer moeten doorsleuren.”
“Ik heb tijdens mijn revalidatie zelfs drie maanden lang alle spiegels afgeplakt. Ik kon het gewoon niet aan om mezelf te zien. Dat is ondertussen al lang voorbij. Ik word nog regelmatig aangestaard, vooral door kinderen. Maar daar trek ik me niks meer van aan. Het is wat het is. Punt.”
Tijdens zijn weg terug moest Joeri opnieuw leren slikken, eten, wandelen… “Zelfs praten heb ik weer onder de knie moeten krijgen. Maar opgeven was geen optie. Ik ben die mensen van het revalidatiecentrum van het UZ Gent eeuwig dankbaar. Het zijn verborgen helden. We zien ze amper, maar ze leveren verschrikkelijk belangrijk werk. Dankzij hen focus ik vooral op wat ik wél nog kan. En dat is heel veel.”
“Ik ben die mensen van het revalidatiecentrum van het UZ Gent eeuwig dankbaar. Het zijn verborgen helden”
Sinds een dik jaar heeft Joeri ook een bionische arm. “Die maakt een enorm verschil. Ik gebruik hem een drietal uur per dag. Via elektrodes kan ik die met mijn hersenen aansturen, maar dat is erg intensief. Nadien moet ik wel een dutje inplannen, want het put me best wel uit. Maar ik zou hem niet meer kunnen missen. Hij geeft me een pak meer mogelijkheden. Ik blijf vooruitkijken en wil zoveel mogelijk dromen waarmaken.”
Videoclip
Een van die dromen heeft Joeri intussen in realiteit omgezet: een eigen rapnummer maken. “Ik ben al mijn hele leven gek op hiphop. 2Pac, Eminem, Dr. Dre, Snoop Dogg…: ik kan ernaar blijven luisteren.”
“Ik wilde een nummer maken waarin ik onder woorden kon brengen wat me overkomen is en welk parcours ik sindsdien heb afgelegd. Afgelopen voorjaar zette ik me samen met mijn goeie vriend en manager Shems aan de schrijftafel en stroomden de woorden eruit. Begin was geboren.”
Nu wil Joeri zijn eerste worp zo snel mogelijk op de streamingplatforms krijgen én een videoclip maken. “Die nemen we in oktober op en daarvoor zijn we nog op zoek naar mensen die willen figureren. De clip moet mijn leven weergeven: voetbal, basket, games… Het moet zowat mijn bewegende identiteitskaart worden.”
“Laat nooit je kop hangen, blijf geloven. Dat heb ik ook gedaan. Ik wil mensen inspireren. Tonen dat er altijd een reden is om te glimlachen. Hoe hard het leven je ook heeft aangepakt”
Met Begin wil Joeri een boodschap vol hoop brengen. “Laat nooit je kop hangen, blijf geloven. Dat heb ik ook gedaan. Ik wil mensen inspireren. Tonen dat er altijd een reden is om te glimlachen. Hoe hard het leven je ook heeft aangepakt.”
Duizend stukken
Zijn muzikale start smaakt ook naar meer, zegt hij. “Ik droom al stiekem van een eerste optreden en wil ook aan nieuw werk schrijven. Negen jaar geleden vocht ik voor mijn leven in het ziekenhuis en kijk waar ik nu sta. Ik lag in duizend stukken op de grond, maar heb mezelf, met de hulp van velen, opnieuw gelijmd.”
Aan de bewuste plek kan Joeri intussen opnieuw voorbijkomen. “Aanvankelijk heb ik die wat gemeden, maar nu kom ik er elke week meerdere keren voorbij. Ik moet het kruispunt dwarsen om naar De Branding te gaan.”
“Die plek heeft mijn leven ingrijpend veranderd. Niet langer in de slechte zin van het woord, ik heb mezelf gewoon opnieuw moeten uitvinden. Ergens is het zelfs de plek die me nu kracht geeft om er voluit tegenaan te gaan. Zo wil ik in het leven staan.”
Meewerken aan Joeri’s videoclip? Neem contact op via verbeeckjoeri19@gmail.com.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
