“Ik heb de dood in de ogen gekeken”: Stefan (59) overleeft virusaanval op zijn hart en schrijft boek over mirakelverhaal

De 59-jarige Stefan Leys uit Roeselare kreeg in 2021 een griepje, maar eindigde twee weken later op de hartafdeling van het UZ Leuven. “Ze gaven me een half procent om de virusaanval op mijn hart te overleven. Maanden leefde hij met een inwendig kunsthart en kreeg uiteindelijk een harttransplantatie. Voor 95 procent hersteld schreef hij zijn verhaal neer in een boek. “Nu telt voor mij alleen nog maar het positieve. Al het negatieve laat ik aan mij voorbij gaan.”

“In mijn boek schrijf ik het woord dood steeds met een hoofdletter D. Ik behandel Hem voor de rest van mijn leven met het nodige respect want ik stond dagenlang neus aan neus met Hem en keek Hem diep in de ogen. Dit vergeet ik nooit!”

Loeiende sirenes

Stefan Leys (59) werd geboren in Brugge, woonde jaren in Meulebeke maar verblijft sinds twee jaar in Roeselare. In 2021 klopte hij aan bij zijn huisarts met wat op het eerste gezicht een simpele bronchitis moest zijn. “Ik voelde me echter uur na uur slechter, verloor al mijn krachten, kon de trap niet meer op en ben zo op de spoedafdeling van het Tieltse ziekenhuis terechtgekomen. Heel snel moesten ze daar de hulp inroepen van hun Roeselaarse collega’s. Met de politie voor de ambulance en de MUG achter mij werd ik met loeiende sirenes naar AZ Delta gereden. Wat een service, zei ik nog tegen de begeleidende arts. Ik besefte toen nog altijd niet hoe ernstig het met mij gesteld was. Ondertussen waren mijn kinderen al op de hoogte gebracht van mijn toestand. Zij wisten dan al veel meer dan ik zelf. Zij stonden op het punt afscheid van mij te nemen.”

“In mijn boek schrijf ik het woord dood steeds met een hoofdletter D. Ik behandel Hem voor de rest van mijn leven met het nodige respect”

Uiteindelijk belandt Stefan op de hartafdeling van het UZ Leuven. “Pas daar stond ik oog in oog met Hem, de Dood. Onmiddellijk echter kwam de reflex, hier moet ik hét gevecht van mijn leven aangaan. En wat voor een gevecht. Bleek dat mijn hart nog amper voor zeven procent werkte. Voor de rest hing ik om te overleven vast aan bijna 40 baxters en machines. Op de beelden zagen mijn artsen een massale aanval van bloedklonters. Ze waren heel duidelijk in hun communicatie. We opereren nu of we moeten een begrafenis regelen.”

“Het antwoord was het inbrengen van een hartpomp, een LVAD. Ik moest er niet lang over nadenken. Als men jou een levensreddende oplossing aanreikt, dan grijp je die met beide handen. Na een operatie van twaalf uur werd ik na een week coma wakker in een surreële omgeving. Ik dacht echt dat ik dood was.”

“Het herstel ging langzaam en ik nam heel wat ongemakken mee. Er was de sacoche, met de batterijen en de controller voor mijn interne hartpomp. Die rugzak moest letterlijk overal mee, ook naar mijn werk. Want jawel, ondanks de bedenkingen van mijn artsen was ik vier maanden na de ingreep al weer aan het werk. Ik fietste weer en deed af en toe een terrasje. Vele malen moest ik uitleggen wat de bedoeling van mijn sacoche wel was. Daar al groeide de idee voor een boek.”

Hartslag

“Op 22 december 2022 kwam uiteindelijk het verlossende telefoontje. Er was voor mij een passende hartdonor gevonden. De transplantatie vond onmiddellijk plaats. Je moet je dat voorstellen. Je wordt wakker op de recovery en plots heb je weer een hartslag, ik ging die letterlijk met mijn hand onder mijn lakens gaan opzoeken, en ik had na zeventien maanden weer eens een bloeddruk. Dat was allemaal verdwenen door die externe hartpomp. Het gevolg was opluchting en dankbaarheid voor het nieuwe leven dat ik had gekregen. Toen ik na drie weken weer thuis was in Roeselare kon ik voor het eerst weer normaal rechtstaand douchen. Ik ben er anderhalf uur onder blijven staan.”

“Na een maandenlange revalidatie leef ik nu voor 95 procent een normaal leven. Ik heb wat gevolgschade, een zwakke stem en een slechte voet. Maar ondertussen zitten in mijn pillendoos, jullie gebruiken dat als vijzen- of nageldoos, geen 33 pillen per dag meer maar slechts zeven.”

Wonderen bestaan

“Het was meteen duidelijk dat ik dit verhaal wilde delen. Dit is geen wetenschappelijk werk. Ik wil mensen die in een moeilijke medische situatie zitten moed geven en hen duidelijk maken, ja, er bestaan nog wonderen in deze wereld. Ik heb ze aan de lijve ondervonden!”

“Zelf geniet ik van elke dag. Er is geen plaats en tijd meer voor negatieve gevoelens of verhalen. Ik focus nu op het positieve. Met mijn verhaal ga ik ook lezingen geven, onder andere in verpleegsterscholen, bij verenigingen en in ziekenhuizen”, aldus nog Stefan Leys.