Op de vooravond van haar nieuw leven op kot kreeg Marie Baert uit De Panne te horen dat ze lymfeklierkanker had. “Wist ik veel dat die twaalf chemokuren zo zwaar zouden zijn en ik mijn haar zou verliezen. In plaats van rechten te studeren en te genieten met vrienden moest ik nadenken over eicellen invriezen”, vertelt ze. Vandaag is ze kankervrij maar de angst is niet verdwenen. “Hervallen zou zoveel erger zijn omdat ik nu wel weet wat me te wachten staat.” Marie vertelt open over hoe ze haar kanker via TikTok heeft ontdekt en wat het met haar deed om kaal te zijn.
Marie groeit in De Panne zorgeloos op samen met haar broer Arthur (21) en zussen Charlotte (14) en Julia (7). Haar ouders runnen in de kustgemeente met zijn tweetjes een succesvol klein restaurantje Armalot by Julia. We schrijven de zomer van vorig jaar. Marie heeft haar diploma Latijn-moderne talen op zak en kan haar hoofdstuk aan het Immaculata afsluiten. Ze is ingeschreven aan de UGent om er rechten te studeren. Het leven op een studentenkot lonkt. “In februari vorig jaar had ik voor het eerst een bolletje gevoeld in mijn hals maar ik stond er niet bij stil. Begin augustus zag ik op TikTok een filmpje van iemand bij wie zo’n bolletje leidde tot lymfeklierkanker. Dat maakte me ongerust”, geeft ze toe.
Al twee jaar heeft Marie last van jeuk en verschillende zalfjes helpen niet. De vermoeidheid steekt ze op haar drukke leven. Op 19 augustus komt ze te weten dat het allemaal symptomen zijn van lymfeklierkanker. “’s Nachts weende ik maar overdag zette ik een masker op. Ik maakte grapjes omdat ik niet wist wat ik er anders mee moest doen”, heeft Marie het over de aanvaarding van haar ziekte.
Eerste lesdag wordt eerste chemotherapie
Op 21 september staat de eerste lesdag op het programma. Voor Marie betekent het haar eerste chemokuur, er zouden er nog elf volgen in het AZ Sint-Jan in Brugge. Voor de behandeling moet ze eerst een andere keuze maken. “De dokter raadde me aan om mijn eicellen in te vriezen. Ik was helemaal nog niet bezig met kindjes maar plots werd ik met de neus op de feiten gedrukt. Door de chemo zou ik mogelijks niet natuurlijk zwanger kunnen geraken vandaar de voorzorgen. Op welke manier ik later kindjes krijg, maakt nu niet meer uit.”
De behandeling zelf was voor Marie bijzonder zwaar. “Door die chemo voelde ik me zo vies maar helaas kan je het onder de douche niet weg wassen. Mijn concentratie was meteen gedaald onder het vriespunt”, weet Marie nog goed. “Op dagen dat ik me fysiek goed voelde om online les te volgen werkten mijn hersenen tegen. Ik kon amper 20 minuten les volgen op een goeie dag. Midden november kon ik niet anders dan mijn studies voorlopig stop te zetten. Mijn eerste angst werd realiteit.”
Mijn pruik
Kaal worden, daarmee worstelt Marie ook. “Ik was heel bang om mijn haar te verliezen. Toen het ook gebeurde, hebben we het meteen zelf thuis afgeschoren. Buiten draag ik bewust een pruik. Daardoor word ik op straat niet nagestaard als ‘het meisje met de kanker’. Thuis loop ik wel kaal rond behalve dan als het te koud of te warm is want mijn huid is heel broos. Ik heb een haat-liefderelatie met mijn pruik. Het blijft vals haar maar voorlopig blijf ik ze dragen.”
En alsof de strijd tegen de kanker nog niet genoeg is, woekert het coronavirus. Net op een moment dat ze er het meeste nood aan heeft, is contact heel moeilijk. Die eenzaamheid knaagt aan Marie maar er zijn gelukkig een aantal mensen die ze wel mag toelaten in haar bubbel. Fysiek is ze helemaal onderuit gehaald. “Ons gezin heeft me heel hard gesteund. Het restaurant verdween even naar de achtergrond en iedereen stond mee in de vuurlinie om die vuile ziekte te overwinnen.”
Elk weekend kwam een oud-leerkracht uit het middelbaar voor een wandelingetje
“Al mijn vriendinnen genoten van het studentenleven en ik was fysiek niet fit genoeg om ook maar iets te doen. Anderzijds was ik ook niet vermoeid genoeg dat ik kon slapen. De televisie stond op als achtergrondlawaai want ernaar kijken vergde te veel concentratie. Het virtuele contact met vrienden verliep heel moeilijk. Ik had vaak geen zin om berichtjes te sturen omdat het dan enkel over mijn ziekte ging en zo het leuke uit onze gesprekken verdween. De kaartjes en meldingen van leuke anekdotes uit de klas pepten me wel op.”
Veel steun
Als er één iemand is aan wie Marie veel heeft te danken dan is het haar oud-leerkracht Caroline Capoen. “Het klinkt misschien raar om na het middelbaar nog contact te houden met de juf maar zij heeft een belangrijke rol gespeeld”, vindt ze. “Zo goed als elk weekend kwam ze voor een wandelingetje. Zij begreep een deel van mijn pijn en kon daar makkelijk over meepraten. De uitstapjes en haar grappige berichtjes deden me deugd. Ik kreeg zoveel advies dat ik door de bomen het bos niet meer zag. De ene zegt ‘rust maar veel’ terwijl de ander suggereert ‘actief blijven hé’. Op zulke momenten moet je bij iemand terecht kunnen die je door en door kent en die je kan vertrouwen. Gelukkig heb ik een paar van die steunpilaren.”
Champagne
Na de twaalf chemo’s krijgt Marie een scan. De dokter maakt zich zorgen over een mogelijks herval. Een biopsie moet meer duidelijkheid brengen. Wat volgt zijn de twee langste weken uit Maries leven. “Ik heb toen vaak aan de dood gedacht”, geeft ze toe. “Zo’n zware behandeling zag ik echt niet meer zitten. Mijn overlevingskansen zouden in geval van herval een pak lager liggen. Gelukkig was de diagnose positief. Ik ben kankervrij. Het gevoel dat toen overheerste? Sprakeloosheid. Ik had eigenlijk slecht nieuws verwacht. Het was ongepland maar vol emoties. Een glas kinderchampagne heeft me nog nooit zo gesmaakt.”
Kinderboek
En nu is de Pannense klaar om haar jonge leven te hervatten. Plannen zijn er in overvloed. “In september neem ik een nieuwe start aan de UGent waar ik waarschijnlijk communicatiewetenschappen zal volgen. Eindelijk op kot, maar eerst mijn rijbewijs halen. Daarnaast plan ik om een kinderboek over kanker te schrijven. Mijn jongste zusje is zeven. Voor kindjes van die leeftijd is het handig om met een verhaal op hun maat uit te leggen wat kanker is”, legt ze uit.
Ik heb vaak aan de dood gedacht want mijn overlevingskansen zouden in geval van herval een pak lager liggen
“En ik schaaf mijn fysiek ook bij met mijn kinesiste Sabine De Leeuw. De angst om te hervallen is er zeker. Ik weet nu wat er op mij af komt, dat maakt het er niet gemakkelijker op. Ik doe mijn best om het dag per dag te nemen.” (Gudrun Steen)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
