In 2022 werd Pascal Defever (53) getroffen door een herseninfarct. Het begin van een lange revalidatie, die nog altijd duurt. Op 3 februari dit jaar, twee jaar na zijn ontslag uit het ziekenhuis, werd de innovatieve therapie bij TrainM opgestart. De vooruitgang is merkbaar, maar de behandeling is duur. Met een petitie hoopt de echtgenote nu dat mutualiteiten ze zou vergoeden.
Hoop doet leven, dat weten ze ook ten huize Defever. Pascal belandde op 8 mei 2022 in het ziekenhuis. Niets ergs, stelde hij vrouwlief Hannelore gerust toen hij de ambulance instapte. Maar het zou pas op 3 februari 2023 zijn dat hij het ziekenhuis verlaat. Pascal werd getroffen door een herseninfarct waardoor zijn leven aan een zijden draadje hing. “Mijn vent is aan het doodgaan”, flitste door Hannelores hoofd.
Intense revalidatie
Na zijn ontslag begon een intense revalidatie. De ene hersenhelft is zwaar gehavend – leren slikken, eten, wandelen. Het is van nul starten, maar hoop deed leven. Al ging de vooruitgang traag. Te traag voor Pascal, die nog altijd niet kan praten en daarom zijn heil zocht bij neuroloog Steven Laureys en zijn TrainMclinics.
Op 3 februari, dag op dag twee jaar nadat hij het ziekenhuis verliet, startte hij daarmee. Op maandag en dinsdag vertoeft Pascal in Zottegem, waar hij oefent met de staprobot en de arm- en handrobot. Ook krijgt hij repetitieve transcraniële magnetische stimulatie (rTMS), waarbij een magnetisch veld de hersenen stimuleert. Op woensdag, donderdag en vrijdag revalideert Pascal ook nog in CAR Overleie in Kortrijk.
Alternatief en innovatief, maar na goed vier maanden is de vooruitgang merkbaar. “Normaal zegt hij enkel ‘ja’ of ‘nee’ of ‘tie, tie, tie’”, vertelt Hannelore. “De scans tonen verbetering en intussen sprak hij al vier spontane woorden in de juiste context. Onder meer ‘ting’ toen hij roerde in een dessert en ‘Geert’ toen hij een vriend zag. Hij beseft nog niet wat hij zegt, maar er is duidelijk iets aan het veranderen.”
Nauwelijks terugbetaling
Een waterval van woorden verwachten ze niet, maar elk woord is een beetje hoop dat weer doet leven. Echter, de therapie kost heel wat geld, waarvan nauwelijks een cent wordt terugbetaald. “Enkel een halfuurtje kine per dag”, klinkt het. “We zijn dus afhankelijk van eigen fondsen. Dankzij giften, benefieten en geldinzamelingen lukt het, maar wat als die stoppen? Als de therapie ophoudt, dan houdt ook Pascals motivatie op.”
Daarom riep Hannelore een petitie in het leven in de hoop toch terugbetaling mogelijk te maken. Ze stuurde ook al een brief naar minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid Frank Vandenbroucke (Vooruit), maar zijn antwoord was weinig hoopgevend. “Gezien de huidige budgettaire context is het ook onwaarschijnlijk dat er, zelfs indien aanvragen om dergelijke revalidatietechnieken te vergoeden zouden worden ingediend, op korte termijn ook effectief een tegemoetkoming zal kunnen komen”, staat er onder meer te lezen.
Toch hoopt Hannelore iets te bereiken. “Is het niet voor ons, dan wel voor de mensen die na Pascal komen. Al is het maar een deeltje dat wordt terugbetaald – zoals dat in Nederland wél gebeurt. Deze therapie is geen luxe. Het is levensnoodzakelijk.”
De link naar de petitie vind je hier.
