Het kan verkeren. Vorig jaar lukte zelfs vijf kilometer fietsen haar niet, maar enkele weken geleden fietste ze de 2.750 meter hoge Passo dello Stelvio op, een aartsmoeilijke, ruim 21 kilometer lange klim en een klassieker in de Ronde van Italië. Marien Demerre (24) uit Nieuwpoort heeft al twaalf jaar diabetes type 1 en verlegde op 24 juni op een indrukwekkende wijze haar grenzen. “Ik heb afgezien en nogal wat traantjes weggepinkt, maar het loonde zo de moeite”, zegt Marien.
“Ik heb heel lang niets van sport gedaan. Ik reed zelfs met de elektrische fiets van mijn mama naar de bakker en dat was soms al te veel.” Neen, Marien Demerre was niet bepaald sportief aangelegd en dat had zijn redenen. Zij heeft al sinds haar twaalfde diabetes type 1, haar halve leven dus. “Het is een ziekte die je niet kan uitschakelen”, zegt ze nuchter daarover.
Meer bewegen
“Je staat ermee op en je gaat ermee slapen. In 2021 ruilde ik een slimme insulinepomp in voor de therapie met spuiten, wat me een meer bevrijdend gevoel gaf, maar ik kreeg meteen de raad om meer te bewegen. Wat gemakkelijker gezegd dan gedaan was. Ik heb namelijk als marketeer een zittend beroep en dat werkt niet bepaald bevorderend. Ondanks heel wat aanmoedigingen van mijn familie en vriend stak ook mijn diabetes steeds een stok in de wielen. Mijn vriend Aron is nochtans een fervent fietser, maar ik wist niet goed hoe ik daaraan moest beginnen.”
Climbing for Life
En toen keerde het tij. “Ik kende een goede vriend, Victor, die met Climbing for Life de Stelvio had beklommen. Dat was zo’n vier jaar geleden ik was ervan overtuigd dat ik zoiets nooit zou aankunnen. Maar toen zag ik het opnieuw passeren op Facebook en dacht ik: waarom niet eens informeren?
“Ik wou er echt alles aan doen om mijn diabetes beter onder controle te krijgen”
Ik heb heel lang getwijfeld om mijn kandidatuur in te dienen, maar ik heb het eind vorig jaar toch gedaan. Ik wou er echt alles aan doen om mijn diabetes beter onder controle te krijgen. En jawel: ik werd geselecteerd als ambassadrice en met mijn deelname kon ik meteen ook het goede doel steunen. Maar toen moest het nog allemaal beginnen.”
Afzien
Begin dit jaar startten de voorbereidingen en die waren niet van de poes, vertelt Marien. “Ik had in januari mijn eerste afspraken met Energy Lab, dat instond voor de begeleiding en dat fantastisch heeft gedaan. Dat was meer dan noodzakelijk, want een diabetespatiënt zonder sportieve ervaring de Stelvio opsturen doe je niet zomaar. Ook medisch werd ik uitgebreid getest. We kregen op basis daarvan uitgewerkte trainingsschema’s waarbij de conditie langzaam maar zeker werd opgebouwd. Er werd ook veel geoefend in de Ardennen.
Puffen en blazen
Op 24 juni om 8.30 uur was het dan eindelijk zover. “Toen wij aankwamen was mijn eerste reactie ‘hoe kan ik in hemelsnaam zo’n berg oprijden?’ Ik had trouwens tot de avond ervoor nog getwijfeld en gehuild. Stress, mens, niet te doen. Maar mijn vriend Aron, die met mij meefietste, stak mij een hart onder de riem door mij ervan te overtuigen de klim op mijn eigen tempo af te leggen. De Stelvio heeft een stijgingspercentage van 7,4 procent met stukken tot 14 procent.
“Dit heeft me enorm veel voldoening geschonken en ik ben super dankbaar dat ik de kans kreeg om dit te mogen doen”
Ik probeerde wat de recupereren op de vlakkere stukken en ik ben een tweetal keer gestopt, onder meer op vijf kilometer voor de top. Het was puffen en blazen, maar toen de finishboog in zicht kwam kon het niet meer stuk. Al die mensen die je staan aan te moedigen, je familie en vrienden die je opwachten: gewoon onvergetelijk en zeer emotioneel. We hebben heel wat traantjes weggepinkt. Dit heeft me enorm veel voldoening geschonken en ik ben super dankbaar dat ik de kans kreeg om dit te mogen doen. Ik hoop dat dit voor veel lotgenoten een voorbeeld kan zijn: niet opgeven. Het komt goed.” (Dany Van Loo)
