Snel starten met de reanimatie is erg belangrijk wanneer iemand een hartstilstand heeft. De eerste 6 minuten zijn cruciaal voor de overlevingskansen van het slachtoffer. Carlos Sabbe uit Deerlijk kan ervan meespreken. Hij kreeg tien jaar geleden een hartfalen. Dankzij het snelle handelen van twee omstaanders en het MUG-team heeft hij geen zuurstoftekort gehad. “Ik ben hen nog altijd ontzettend dankbaar”, stelt Carlos.
Carlos Sabbe (69) woont samen met zijn echtgenote Martine Ongenaert in residentie De Beuk in de Sint-Amandusstraat in het centrum van Deerlijk. Tot aan zijn pensioen zo’n vier jaar geleden had hij een verantwoordelijke functie bij Hubo in Harelbeke. Sporten was altijd een van zijn grote hobby’s. Hij liep ooit met zeven vrienden in estafette naar Rome. Hij was lid van Joggingplus Deerlijk, had een benijdenswaardige fysieke conditie en ziek zijn was hem vreemd. Maar dat veranderde wel even op 21 juni 2013, morgen precies tien jaar geleden.
“Op de looppiste aan Sportpunt in Zwevegem was er een loopinitiatief om de clubkas van AZW te steunen”, start Carlos zijn verhaal. “Ik was er aanwezig op uitnodiging van mijn kleindochter Margot Gotelaere, die bij de club was aangesloten. Ik heb er zowat 5 kilometer gelopen, een fluitje van een cent voor mij. Na afloop van een geslaagde sessie werd er nog een foto van ons beiden genomen. Enkele minuten later ontmoette ik nog een bekende. Ik herinner me nog dat we elkaar goeiedag gezegd hebben, elkaar de hand geschud hebben en ik op de grond gevallen ben. Maar van wat er daarna gebeurd is, weet ik totaal niets meer.”
Brugada-syndroom
“Later vernam ik dat ik een hartfalen heb gehad. Gelukkig waren er twee omstaanders die geen seconde hebben geaarzeld om in actie te schieten. Sam Wallecan uit Heule en Marc Desmet uit Mere hebben mij om beurten gereanimeerd en negen minuten later was het MUG-team ter plaatse. Ik heb enkele schokken gekregen en ben er doorgeboerd. Dankzij hun snelle tussenkomst heb ik geen zuurstoftekort gehad. Enkele uren later ben ik in het AZ Groeninge in Kortrijk weer wakker geworden… ”, blikt Carlos terug.
“Natuurlijk was dat schrikken als je nooit eerder ziek bent geweest en elk jaar trouw je hart en andere vitale lichaamsdelen laat checken. Er volgden vele onderzoeken bij dokter-cardioloog Tim Boussy en er werd vastgesteld dat ik vermoedelijk het Pedro Brugada-syndroom had. Een zeldzame en meestal erfelijke aandoening die gepaard kan gaan met hartritmestoornissen. De klachten die hierdoor kunnen optreden zijn hartkloppingen, duizeligheid, flauwvallen en soms ook een plotse dood. Mijn hart kan zomaar ineens 180 tot 220 keer per minuut kloppen, maar daarna krijg ik mijn hartslag op geen enkele manier meer naar beneden.”
Defibrillator
“Het gevolg was dat er bij mij een implanteerbare cardioverter-defibrillator, kortweg een ICD, werd ingeplant. Na mijn herstel heb ik onmiddellijk een EHBO-cursus gevolgd bij het Rode Kruis in Deerlijk”, vertelt Carlos.
“Een half jaar later, op 15 januari 2014, ging mijn defibrillator af op het einde van een uitvaartplechtigheid in de parochiekerk van Beveren-Leie. Heel ingrijpend is dat wel en weer werd ik weggebracht met de MUG. Sindsdien woon ik heel bewust geen enkele begrafenis meer bij. Emoties en stress hebben duidelijk een heel negatieve invloed bij mij en maken me makkelijker vatbaar. In 2018 was het nog eens van dat en een jaar later werd ik er zelfs drie keer mee geconfronteerd in een tijdspanne van veertien dagen. In die periode kreeg ik ook enkele acute angstaanvallen.”
Jaarlijks telefoontje
“Mijn defibrillator heeft mij al verscheidene keren gered. Ik ben ondertussen aan mijn tweede ICD toe, want in juni van vorig jaar werd een nieuw exemplaar ingeplant. Hout vasthouden, maar sinds 2019 is mijn hartafwijking beter onder controle. Dat is onder meer een gevolg van de aangepaste medicatie met Cordarone die ik toegediend krijg.”
“Wat ben ik mijn twee redders van het eerste uur en de mensen van het MUG-team dankbaar. Elk jaar bel ik hen op 21 juni om klokslag 19 uur op om hen te bedanken voor het snelle en adequate handelen. Ik wil hiermee ook het enorme belang van reanimatie benadrukken. Het is in veel situaties van levensbelang.”
Tegenslagen
Het gezin Sabbe-Ongenaert zat de afgelopen jaren al enkele keren in de hoek waar de klappen vallen. Carlos’ echtgenote Martine Ongenaert kreeg zeven jaar geleden een aneurysma, een bloeding in de hersenen. Ze lag 14 maanden in het ziekenhuis en is sindsdien verlamd aan haar rechterzijde en aan haar rolstoel gekluisterd. En ook zij was voordien zo goed als nooit ziek geweest.
“Het is niet voor allemaal evenveel. Gelukkig is de situatie nu stabieler. We trekken ons ook op aan de bezoekjes van onze twee dochters Dimphy en Ines en hun respectieve echtgenoten Humfrey en Frederik, en van onze vier kleinkinderen Margot en Thibault, Milo en Briek. We blijven hoopvol. We moeten en kunnen niet anders dan positief blijven”, rondt Carlos Sabbe af.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
