Na talloze operaties om zijn brandwonden te herstellen, waagt Michiel Buseyne zich nu aan iets dat hij al zijn hele leven verlangt: een haartransplantatie. Waar eerdere pogingen mislukten, biedt een gespecialiseerde kliniek in Maastricht eindelijk hoop. Voor Michiel is het geen ijdelheid, maar een zoektocht naar eigenwaarde — een symbolisch herstel na jaren van fysieke en mentale strijd.
Amper 18 maanden was Michiel Buseyne toen hij een kokende frietketel over zich heen kreeg. Daarna volgde een lange lijdensweg van pijn en operaties. Dankzij zijn positieve ingesteldheid en een nachtegalenstem ontpopte hij zich echter tot veelgeprezen muzikant en spreekbuis voor brandwondenpatiënten. Mede daardoor kroonden de lezers van deze krant hem in 2017 tot Krak van Poperinge.
Haarzakjes
Ondertussen is Michiel 28 jaar, werkt hij voor Milcobel in Moorslede en woont hij in Kortrijk, maar nog iedere dag wordt hij geconfronteerd met de gevolgen van zijn ongeluk als kleine dreumes. “Waar ik derdegraads brandwonden had, was mijn huid helemaal weg, en dus ook de zweetklieren en haarzakjes. Ze hebben moeten huid transplanteren, maar de meeste huid op je lichaam bevat geen haarzakjes. Ik heb ook een plek waar het omgekeerd is. Aan de binnenkant van mijn linkerhand groeien er haartjes, wellicht door haarzakjes die meegekomen zijn met getransplanteerde huid.”
“Waar ik derdegraads brandwonden had, was mijn huid helemaal weg, en dus ook de zweetklieren en haarzakjes”
Het is niet de eerste keer dat Michiel iets probeert te doen aan zijn kale knikker. “Al heel mijn leven heeft dat op tafel gelegen. Ruim tien jaar geleden heb ik nog geprobeerd mijn haar naar voren te trekken met een soort ballonnen die ze onder je huid plaatsen waar het haar groeit. Dan spuiten ze daar vloeistof in, waardoor die ballon zich opvult en je huid niet anders kan dan zich rekken. Maar het probleem is dat getransplanteerde huid niet meegroeit. Dat is een beetje elastisch, maar minder dan we gehoopt hadden. Het begon te scheuren en infecteren. Ik heb dat twee keer geprobeerd en dat is twee keer mislukt.”
Laatste hoop
Een haartransplantatie is zijn laatste hoop. “Ze kunnen dit wel al een tijdje, maar die technieken zijn veel verbeterd. In mijn geval heb je wel een brandwondenspecialist nodig. Mensen vragen soms: waarom ga je niet naar Turkije? Maar dat zijn gezonde mensen die niet verbrand zijn geweest. Het was de Stichting Brandwonden die me aanraadde om dat in de Hair Science Clinic in Maastricht te doen.”
Donderdag werd slechts een deeltje gedaan. De komende vier jaar moet Michiel nog zeven keer terugkeren. “Omdat ze een stukje van de haarzakjes van bestaande haartjes nemen, mag je dat maar om het jaar doen. Nu hebben ze dat gedaan aan de rechterkant van het haar dat ik al had, in april zal het van de linkerkant zijn. Pas het moment zelf heb ik beslist om mijn lange haar helemaal af te scheren. Ik moet toegeven dat ik het er na tien jaar toch moeilijk mee had.”
“Haar is iets wat ik altijd gemist heb. Ik weet ook wel dat ik geen supermodel zal worden, maar voor mijn zelfbeeld is het wel belangrijk. Mijn littekens zal ik niet meer kwijt raken, maar mijn haar zal me misschien wel een beetje mooier maken. Ook mijn wenkbrauwen zullen ze doen, want daar groeit momenteel ook amper haar. Ik ben nog aan het twijfelen om ook mijn baard te doen. Mensen denken soms dat ik me slecht scheer, maar mijn baard en snor groeien in plukjes. Veel ben ik daar niet mee.”
Ondertussen is Michiel de tel kwijt van het aantal operaties die hij heeft moeten ondergaan. “Vijf jaar geleden heb ik nog mijn linkerarm laten opereren omdat ik die niet volledig kon strekken. Ik heb dan een jaar kine gevolgd. Die spieren hadden bijna heel mijn leven niet helemaal uitgerekt geweest. In het begin maakte ik veel vooruitgang, nu is het beetje per beetje. Ik vind het belangrijk om mijn fysiek te onderhouden. Ik ben nu 28. Als ik wil werken, dan moet mijn lichaam mee kunnen.”
Muziek
Naast zijn job bij Milcobel verdient Michiel hier en daar wat bij met muziekoptredens. “De laatste jaren doe ik vooral privé-optredens, maar ik zou nu wel graag terug richting publieke optredens willen gaan. Zowel solo als Mitch als met N2 Music heb ik nieuw repertoire. Dus als we geboekt worden krijgen de mensen wel altijd iets nieuws te horen. Mijn debuutplaat? Ik weet het, ik moet dringend meer beginnen te schrijven. Ik ben ermee bezig, maar opeens zal ik op het juiste spoor zitten. Ik moet wel zeggen: de laatste jaren heb ik veel aan mezelf gewerkt en dat is wel belangrijk geweest.”
Brandwondenorganisaties
“Ik vind het vooral belangrijk dat ik mijn muzikale passie kan blijven doen. Het is best pittig: voltijds werken, kine, haartransplantaties, mijn muziek… Op dat vlak word ik soms een beetje afgestraft door de maatschappij. Volgens de wet en de mutualiteit ben ik een 100% gezonde persoon. Het is ook moeilijk. Een persoon met een beperking is niet zelfredzaam, maar ik dus wel. Dat wil niet zeggen dat wat extra ondersteuning niet handig zou zijn. Al kan ik zeker niet klagen over de steun die ik krijg van de brandwondenorganisaties.”
Spreekbuis
De laatste jaren zet Michiel zich ook meer in voor mensen met brandwonden als spreekbuis. “Toen ik in Kortrijk de eerste keer naar Delhaize ging na mijn haartransplantatie, was er niemand die niet keek, behalve het personeel. Ik ben het gewend, maar dat was extreem. Normaal draag ik ook wel mijn pet, maar vlak na de transplantatie mag dat niet. Ik moet wel zeggen: in Poperinge en in de Westhoek waar de mensen mij en mijn verhaal kennen, krijg ik die blikken meestal niet. Ik vind dat zo tof dat ik hier als normaal word bekeken.”
Brandwondenpatiënten zoals Michiel steunen kan via de Stichting Brandwonden. Meer info op www.brandwonden.be.
