De Week van de Pleegzorg – dit jaar van 8 tot en met 17 november – zet pleegzorg in de kijker. Duizend kinderen en volwassenen met een handicap wachten in Vlaanderen nog op een plekje in een pleeggezin. Yoni Vandeputte (32) en Kjell Ide (33) uit Oostende zorgen met hart en ziel voor een jongetje met een beperking. “En we hebben aangegeven dat er ruimte is voor een extra pleegkindje”, zegt Yoni.
Elk kind heeft recht op een warm en normaal gezin. Helaas is het niet elk kind gegeven om in een liefdevol gezin op te groeien. Gelukkig is er Pleegzorg die zich het lot van de vele kinderen die door de mazen van het net vallen, te helpen. “Er is echter een groot tekort aan pleeggezinnen”, zegt Nelle Devisscher, die de werving doet in West-Vlaanderen voor Pleegzorg. “Er zijn inmiddels duizend kinderen, jongeren en volwassenen met een handicap of psychiatrische problematiek die in Vlaanderen wachten op een plekje binnen een pleeggezin. We hopen met de Week van de Pleegzorg meer mensen te inspireren om zich kandidaat te stellen als pleeggezin.”
Yoni en Kjell zorgen al meer dan 3 jaar voor Simen (een schuilnaam, red.), een kindje met een handicap. Simen heeft autisme en een ontwikkelingsvertraging. “We wisten dat eigenlijk niet op voorhand”, vertelt Yoni. “Simen kwam bij ons toen hij 2 weken oud was en er was geen enkel vermoeden van een beperking. We werken op professioneel vlak beiden met kinderen en jongeren met een beperking en eigenlijk hadden we ervoor gekozen om geen kindje met een beperking op te vangen. We wilden zo ons professioneel leven en ons privéleven gescheiden houden. Alleen besliste het lot daar anders over.”
Grote verandering
Voor Yoni en Kjell veranderde er veel toen duidelijk werd dat Simen met een handicap door het leven zou gaan. “Een (eerste) kind legt sowieso al een enorme druk op je schouders”, weet Yoni. “Door die beperking moet je een beetje een streep trekken door je toekomst, maar weet je… we doen dat graag. We blijven op reis gaan, maar in plaats van op reis met het vliegtuig, gaan we nu met de auto. Je moet er gewoon anders mee omgaan en dat lukt ons ook goed.”
Het lukt zo goed, dat het koppel beslist heeft om zich open te stellen voor een tweede pleegkindje. “We hebben thuis nog een bedje over, dus waarom niet? We staan zelf in het veld en er zijn zo veel kinderen die zorg en ondersteuning nodig hebben die dat thuis niet krijgen. Extra druk? Uiteindelijk komt het ook de ontwikkeling van Simen wel ten goede. We hebben nu met hem onze draai gevonden en we zijn er klaar voor”, aldus Yoni.
Homokoppel
Of het als homokoppel moeilijker is? “We kunnen sowieso geen kinderen krijgen en dus moeten we op zoek naar alternatieven. Er waren drie opties: draagmoederschap, adoptie of pleegzorg; We kozen voor dat laatste omdat we ons daar het beste bij voelden. Het enige nadeel is dat je misschien ooit afscheid moet nemen, maar dat weet je op voorhand. We geven Simen echter onze waarden en normen mee en dat zorgt ervoor dat er een stukje van jezelf in Simen zit, ook al is het je eigen kind niet. Het is iets heel mooi om te doen. Je kan het verschil maken door een kind een warme thuis te geven. Of twee papa’s anders is? Ik heb soms het gevoel dat we ons mee moeten verantwoorden dan een mama en een papa. Maar in principe zijn we dat niet verschuldigd. Daar heeft echter nog nooit iemand raar op gereageerd. We zijn ouders net zoals anderen ouders zijn. En we zorgen goed voor Simen, dat is het belangrijkste”, besluit Yoni.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
