Steven Van Gansbeke en Melissa Pannekoek beleven bange dagen met hun 12 kinderen: als ze tegen 1 augustus geen nieuwe woonst gevonden hebben, dreigt een gedwongen uithuiszetting. “Al tiéntallen huizen hebben we bekeken, maar nergens zijn we welkom. Dit is pure discriminatie.”
Steven en Melissa wonen met hun twaalf kinderen al dertien jaar in een rijhuis in de Oudstrijdersstraat. “Het heeft voor ons een grote sentimentele waarde: de kinderen zijn hier allemaal opgegroeid. En ook de locatie is ideaal. Overal dichtbij, leuk speelpleintje voor de deur. Ik werk in Zeebrugge, da’s lekker dichtbij. Maar ja, het is een oud huis en er zijn veel problemen.”
“Vloeren, ramen; alles moet eruit voor saneringswerken. En na die verbouwingen komt de eigenaar er zelf in wonen. Hij is altijd correct tegen ons geweest, maar nu staat hij zelf ook met zijn rug tegen de muur: als wij hier tegen 1 augustus niet buiten zijn, hangen er hem boetes boven het hoofd”, vertelt Steven.
Bang afwachten
Het is dus momenteel bang afwachten voor het gezin. “Wat als we écht niks vinden? Dan staan we straks met onze 12 kinderen op straat. Ondertussen blijven we op goed geluk rondbellen, maar het is overal hetzelfde verhaal: altijd worden we afgewimpeld. Je zou beter op een boerderij gaan wonen, zei iemand. Daar zijn we met onze twaalf kinderen niemand tot last. Weer een andere verhuurder vond het nodig om de huurprijs plots te verdubbelen. Jullie krijgen toch genoeg kinderbijslag, zei die doodleuk.”
Steven en Melissa klopten ook al bij het OCMW aan, maar ook daar werden ze niet geholpen. “En doordat we met zoveel zijn, komen we blijkbaar ook niet in aanmerking voor een sociale woning. Terwijl in Blankenberge heel wat sociale woningen gewoon leegstaan”, klinkt het.
Kopen is onbetaalbaar
Steven en Melissa zijn stilaan ten einde raad. Hun tijd raakt op. “Volgende maand mogen we naar de bank om een lening te bespreken, maar huren is voor ons veel haalbaarder dan kopen”, zegt Steven. “We zijn altijd op tijd geweest met het betalen van de huur. Toch worden we keer op keer afgestraft omdat we 12 kinderen hebben. Dit is pure discriminatie.”
“Mensen raden ons aan om over de kinderen te zwijgen, maar vroeg of laat komt dat toch uit”, zegt Melissa. “En waarom zou ik überhaupt over mijn kinderen moeten liegen? Ik ben trots op mijn kroost.”
Altijd een oordeel
De oudste is achttien jaar, de jongste drie maanden. “Ze komen niets te kort en doen het allen goed op school”, zegt Steven. “Toch heeft iedereen altijd wel een oordeel klaar. Ook nu we met ons verhaal naar buiten komen. ‘De familie Poepen’, las ik op Facebook, en dat ik beter in een handdoek had geschoten. Ik probeer er mij niet meer te veel aan te storen, maar het doet toch pijn om zoiets te lezen. Zelf heb ik een ongelukkige jeugd gehad, maar ik doe er alles aan om het mijn kinderen naar hun zin te maken. Ze hebben alles wat ze nodig hebben.”
“Twaalf kinderen in huis, da’s liefde én leute”, zegt Melissa. “Als ze naar school zijn, is het hier maar stil.”
“We kregen ondertussen ook bericht van een mama van zes, die zich in ons verhaal herkende”, zegt Steven. “Als er tegen 1 augustus niets uit de bus komt, krijgen we de gerechtsdeurwaarder op onze nek en volgt er een gedwongen uithuiszetting. Maar we geven niet op. Volgende week mogen we langs bij het Vlaams Woningfonds, met het oog op een lening. En ik heb ook een onderhoud aangevraagd met onze burgemeester”, klinkt het.
(WK)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
