Zaterdag vierde Agnès Parrein haar honderdste verjaardag. Dat doet ze met vrienden en familie zoals gepland maar tot haar verrassing kwamen de dag voordien een tiental klassen van de basisschool SPWe onder haar terras zingen.
Honkvast. Dat is het minste wat je kan zeggen van Agnès Parrein. Ze werd honderd jaar geleden, op 19 november 1922 geboren in Wevelgem. In de Vanackerestraat 17, het pand naast café Sint-Barbara. Daar baatten haar ouders een kruidenierswinkel uit waar je ook zelfgebakken brood kon kopen.
Na haar huwelijk met Alfons Decock bleef ze er wonen. Fons begon er in 1953 een bakkerij, waardoor generaties Wevelgemnaren om een brood bij ‘Parreins’ of bij ‘Cockskes’ gingen. En op zondag na de mis namen velen een taartje mee huiswaarts.
Fons en Agnès kregen vier kinderen. Christa die overleed op 32-jarige leeftijd, Nadine, Albert en Henri (Rik) en zes kleinkinderen. Nog steeds woont Agnès op dezelfde plaats doch niet meer in de bakkerij. Die maakte plaats voor een appartementsgebouw waar ze samen met zoon Albert de eerste verdieping betrekt.
10 maal 10
Voor de gelegenheid had Jean-Pierre Lemant, de buur van altijd die tot voor kort café Sint-Barbara openhield, de voor- en achtergevel aangekleed met metersgrote ballonnen die onmiskenbaar de voorbijgangers erop wijzen dat hier een honderdjarige woont. “Ik grapte nog. Je hebt je vergist!”, lacht Agnès. “Ik ben er nog maar 90!”. Je kan inderdaad moeilijk een leeftijd kleven op de jarige, ze ziet er nog opperbest uit en voor de foto moest dochter Nadine nog snel even checken of het haar en de kledij in orde waren.
Verrast
“Deze morgen was ik toch verrast”, vertelt Agnès op vrijdag, de dag voor haar verjaardag. “Toen aan het terras aan de achterzijde een grote groep schoolkinderen zich verzamelden. Ze hadden een groot spandoek bij met het opschrift ‘100 jaar’ en zongen voor mij verjaardagsliedjes. Weet je, ik ben geboren in de kindjes! ’s Middags kwamen mijn kinderen, later de kleinkinderen eten. Als ze heel klein waren stak ik ze over aan het zebrapad om naar de jongensschool te gaan. En nu zie ik kinderen ’s morgens, ’s middags en ’s avonds langs komen. Vanop mijn terras zie ik ze de school binnengaan.”
“Zoals goede buren doen, kwamen we haar gelukwensen”, verklaart directeur Nele Maddens van SPWe. “Een honderdjarige buur heb je niet iedere dag. De kinderen hadden de handen vol met het spandoek, de ballonnen en de feesthoedjes. Voor de jongsten was het toch even nadenken. De leerkrachten lieten ze tellen tot tien, en dat tienmaal tot je tot honderd komt!’
Eens de kinderen terug naar school waren en de heisa wat was geminderd – ‘zoveel spel voor iemand van 100’ lacht Agnès – zocht ze haar vertrouwde zetel aan het raam op. Vanwaar ze alles kan gadeslaan wat beweegt in het centrum van de gemeente.
