Uitgebreid dineren was er deze kerst niet bij voor Matthias Goukens (28) en zijn partner Cynthia Dagrain (29): op 1 december werden ze de trotse ouders van een drieling. “De kans dat je de Lotto wint is groter.”
Eluna, Elara en Elise heten ze. In die volgorde werden ze ook geboren. “Eluna is op 1 december komen piepen om 18.44 uur, Elara om 18.45 uur en Elise om 18.46 uur. Telkens met een minuutje verschil”, zegt papa Matthias. De drieling kwam ter wereld op 32 weken en 6 dagen, wat volgens mama Cynthia eigenlijk al vrij laat is. “Veel drielingen worden al op 26 weken geboren. Wij wisten het rond de acht weken, bij de eerste echo. Extra grote buik? Dat viel nog mee”, lacht Cynthia, “je zou vast niet gedacht hebben dat er drie in zaten.”
Identiek
Eluna en Elara scheelden bij de geboorte tien gram. “Elise heeft een breder gezicht en is ook iets donkerder van haar. Bij Eluna en Elara zit er precies een wat rossige schijn in”, zegt Matthias. “We denken dat Eluna en Elara van één eitje komen”, zegt Cynthia. “Omdat ze letterlijk identiek zijn.”
“Die twee hebben inderdaad precies in het kopieerapparaat gezeten”, beaamt Matthias. “Eluna en Elara zijn ook twee slaapkopjes, terwijl Elise graag haar ‘bel’ laat horen. Zij is duidelijk de meest actieve en was ook lang de kleinste van de drie. Maar ze heeft op het laatst nog een groeispurtje ingezet.”
Wat de namen betreft: voor Eluna en Elara kwam de inspiratie van de Planckaerts. “Toen we voor het werk op weg waren naar Duitsland, circuleerde er een blikje Coca-Cola waar ‘Elise’ op stond. Zij is dus vernoemd naar een blik frisdrank”, glimlacht Matthias.
Verrassing
De komst van de drieling was ook voor de jonge ouders zelf een verrassing van formaat. De zwangerschap was immers niet gepland. “We hadden nog wel een kinderwens, maar dan eerder zo voor binnen twee, drie jaar. Momenteel zitten we immers ook nog met een jong bedrijf in volle expansie”, zegt Cynthia. Het koppel doet in laadpalen. “We zijn in heel de Benelux actief. Het zijn drukke dagen en het vaderschapsverlof neem ik liever op eens de meisjes thuis zijn. Anders zou ik te veel van die eerste weken moeten missen”, aldus Matthias.
De meisjes kwam er overigens op geheel natuurlijke wijze ter wereld. “Ze zaten ook alle drie apart, elk met hun eigen vruchtzak en moederkoek. Dit schijnt heel uitzonderlijk te zijn, meestal zitten bij een drieling toch minstens twee van de drie samen”, legt Cynthia uit. “Cynthia nam zelfs de pil”, zegt Matthias. “De kans dat je de Lotto wint is dus groter.”
Rollercoaster
“Jullie hebben dat goed gedaan”, zegt de vroedvrouw die net binnenwandelt op neonatale. Of Matthias en Cynthia niet even in hun haar gekrabd hebben? “Dat is een understatement”, zegt Matthias met gespeelde ernst. “Het voelde alsof ze met je beste pan tien keer op je hoofd slaan. Eerst ging het tijdens de echografie zo van ‘oei, het zijn er twee’. En dan waren het er plots drie. Het was een heus fabriekje.”
“Dat eerste moment wist ik eerlijk gezegd ook niet goed hoe ik mij moest voelen”, zegt Cynthia. “Ik heb een hele rollercoaster aan emoties beleefd.”
“Ik heb een hele rollercoaster aan emoties beleefd”
Ook de zwangerschap was een hele rit. “We hebben vier ziekenhuizen gedaan”, zegt Matthias. “Eerst AZ Sint-Jan, daarna UZ Leuven, vervolgens het LUMC in Leiden, dan terug naar AZ Sint-Jan en ten slotte AZ Sint-Lucas. De bevalling is uiteindelijk wel vlot verlopen, maar zo’n meerling op de wereld zetten houdt toch altijd bepaalde risico’s in. Vandaar ook die keuze voor het LUMC in Leiden: de dokters hier spraken elkaar tegen en we wilden graag nog een derde opinie horen.”
Risico’s
Voor de jonge ouders was dat mentaal heel belastend. “Er werd ons voortdurend op die risico’s gewezen”, zegt Matthias. “De gespecialiseerde arts in het Sint-Jan had het bijvoorbeeld over reductie: van drie foetussen naar twee. Zelfs een volledige zwangerschapsonderbreking is even ter sprake gekomen en dat woog op den duur wel op onze relatie. Geen gemakkelijke beslissing ook hé – zeker niet als je dan uiteindelijk toch een kerngezonde drieling op de wereld zet.”
“Ze stellen het alle drie echt supergoed”, knikt Cynthia. “Gisteren waren opa en oma op bezoek en begonnen we al te fantaseren over later: allemaal met hun liefjes erbij, op een dag misschien kleinkinderen… Dat wordt een gigantische bende.”
Zwijgen
Want Matthias en Cynthia hadden al twee dochters. “Faith en Estella zijn allebei heel betrokken. Het zijn precies twee kleine mamaatjes”, glimlacht Cynthia. Al vraagt het flesje geven wel nog wat te veel geduld. “Het zijn trage drinkertjes, die kleintjes.” “Faith en Estella hebben er op school lang over moeten zwijgen”, zegt Matthias. “Dat was lastig, maar we wilden helemaal zeker zijn dat er niks meer fout kon lopen.”
En hoe het nu staat met die kinderwens? “Het kán genetisch overdraagbaar zijn”, zegt Matthias. “Als wij straks dus toch nog een kindje zouden willen, is de kans niet ondenkbaar dat het opnieuw een drieling wordt. Zeker omdat ze bij ons op natuurlijke wijze gekomen zijn.” Bij Cynthia zat er ook al een tweeling in de familie. Nonkel Eddy en nonkel Freddy. “Echt waar”, grijnst Matthias. “Eddy en Freddy. Ze waren allebei ready.”
Sondevoeding
Ondertussen draait het melkfabriekje van de mama op volle toeren. “Elke drie uur afkolven”, zegt Matthias. “De eerste keer al om zes uur ’s morgens, de laatste tegen middernacht. Maar Cynthia kan voorlopig goed volgen. Er is genoeg voor drie.”
“Het belangrijkste is dat ze in een warm nest terechtkomen”
“We hadden ze graag met Nieuwjaar thuis gehad, maar ze moeten eerst 48 uur zonder sondevoeding kunnen”, zegt Cynthia. “Gelukkig zijn ze hier in AZ Sint-Lucas wel heel hartelijk op de kraamafdeling. We kennen de vroedvrouwen intussen ook allemaal bij naam.”
“Een ervan heet toevallig ook Elise”, glimlacht Matthias. “De zorg is hier inderdaad warm en menselijk. Iedereen is heel betrokken.”
Schoolliefde
Hoe Matthias en Cynthia elkaar leerden kennen? “We waren elkaars eerste schoolliefde”, glimlacht Matthias. “Amper dertien, veertien jaar waren we. Later zijn we elkaar een tijdje uit het oog verloren maar we hebben elkaar gelukkig teruggevonden.”
Matthias komt zelf ook uit een gezin met vijf kinderen. “Er was dus altijd wel een speelkameraadje in de buurt”, zegt hij. “Weet je, ik heb me al wel eens afgevraagd hoe sterk Eluna, Elara en Elise later aan elkaar zullen hangen. Of gaan ze al snel alle drie hun eigen weg gaan? Maar voor nu is het belangrijkste dat ze in een warm nest terechtkomen.”
