Frits De Brabandere werd afgelopen dinsdag 102 jaar. Zijn vrouw Carola Wambeke is er 98, dus samen hebben ze al een dubbele eeuw achter zich. Ze wonen nog altijd in de Henri D’Hontstraat in Schuiferskapelle.
Frits De Brabandere werd in Schuiferskapelle geboren op 6 november 1916 in een arbeidersgezin. Hij maakte nog de 18-daagse veldtocht mee en leerde daarna de stiel van gareelmaker bij Marcel Detavernier in Wingene. Daarna bracht Frits zelf een zaak als zelfstandig gareelmaker tot grote bloei. Hij trouwde op 6 februari 1942 met Carola Wambeke. Het koppel vierde vorig jaar dus de 75ste huwelijksverjaardag, een albasten jubileum, wat voor Tielt een absolute primeur was. In de Henri D’Hontstraat baatte het koppel ook vele jaren een winkeltje uit met laarzen, pantoffels, sandalen…
Dubbel huwelijk
Het romantische verhaal van Frits De Brabandere en Carola Wambeke begon ruim 75 jaar geleden in eigen dorp. Carola was een dochter van landbouwers, Frits woonde in het centrum van Schuiferskapelle. “Mijn broer Gaston had verkering met Maria, de zus van Carola“, blikt Frits terug. “Zo heb ik Carola uiteindelijk leren kennen. Toen we op 6 februari 1942 met elkaar in het huwelijksbootje stapten, was dat meteen een dubbel huwelijk, samen met mijn broer en schoonzus.”
“Misschien is het geheim van een lang leven wel onze regelmaat”
Ze kregen twee kinderen: Rita en de elf maanden jongere Hugo. Hun geheim voor een gelukkig huwelijk? “Eigenlijk is het heel simpel: gewoon samen blijven. We zijn braaf geweest“, zegt Frits. “En wat mij betreft mag het nog heel lang duren”, vult Carola aan. “We hebben een heel fijn leven. Misschien is het geheim van een lang leven wel onze regelmaat: we staan elke ochtend om zes uur op, winter of zomer, het maakt ons niet uit. Om zes uur zijn we uit de veren. We eten ons middag- en avondmaal ook altijd vroeg. En stress? Ik weet niet wat dat is”, zegt Frits met een knipoog.
Thuis blijven wonen
Het koppel denkt nog niet aan een rusthuis of zorgflat. “In huis doen we nog alles zelf. Ik doe ook nog de was en de strijk en stof alles af. Neen, rusthuizen gaan aan ons niet veel verdienen. We krijgen alleen wat hulp van onze kinderen, die vooral het administratieve voor hun rekening nemen.”
