Niki De Kanter en Rien Messens uit Zerkegem vertrekken binnenkort met het hele gezin naar Zweden. Beiden hebben er al een job, maar zoeken er vooral naar een manier om anders te gaan leven. In Zerkegem zullen ze gemist worden, basisschool De Loopbrug zorgde voor een hartverwarmend en ontroerend afscheid. “Het deed ons wat”, erkent Niki. “Maar ook de juffen hadden traantjes in de ogen.”
Met de kinderen Oscar (8), Achiel (6), Stella (5) op de achterbank rijden Niki en Rien halfweg juli naar het plaatsje Furudal in Zweden. Het wordt een enkele rit, want het gezin is niet meteen van zinnens om terug te keren. “Och, ik had eigenlijk altijd al het gevoel dat ik hier niet helemaal mijn plaats had”, voelt Niki (37) aan. “We zoeken op alle vlakken de mentale rust op en willen terug naar de basis van het leven. Dat is volgens ons flink wat meer in de natuur zijn, met de mensen die je graag ziet. De natuur is hier veel te ver weggedrongen en er is die druk om te presteren. Voor de kinderen in het onderwijssysteem, als volwassene in die drang naar bezit. We zien tijd hebben voor elkaar als de ultieme rijkdom. We willen onze kinderen zien opgroeien in een gezondere maatschappij.”
“We hadden al lang het idee om naar het buitenland te gaan. Maar toen we huisoppas waren voor een vriend uit Zweden, wisten we meteen dat dit de plaats was. We konden alle criteria in ons hoofd afvinken”, vult Rien aan.
Niet onvoorbereid
Niki en Rien reisden nog één keer terug om de zaken praktisch af te ronden. Er werd een woonst gevonden en Niki kan al aan de slag als kinesitherapeute in het ziekenhuis van Mora. Haar nieuwe werkgever zal ook instaan voor een grondig Zweeds taalbad. Rien is in België elektricien, maar ontwikkelde zich eveneens als boomverzorger. Van die passie wil hij daar zijn werk maken.
“We zoeken op alle vlakken de mentale rust op en willen terug naar de basis van het leven”
“Tijdens die tweede reis heb ik al een lang gesprek gehad met een Zweedse boomverzorger, maar er werden nog geen engagementen vastgelegd. Twee weken terug belde hij me op dat ik zeker geen andere job mag aannemen. Dus ja, dat komt wel in orde zeker? De kinderen gaan daar nu ook een nieuw leven opbouwen. Maar ze zien het eigenlijk ongelooflijk zitten. Al tijdens de eerste reis naar Zweden hadden we verteld dat we waarschijnlijk daar gingen wonen. Ze reageerden heel positief. Natuurlijk gaan ze hun vriendjes missen, maar ze hangen ongelooflijk goed aan elkaar. Als ouders zullen we er wel op toezien dat ze perfect Nederlands kunnen ook. We zullen onder ons vijf altijd Nederlands blijven praten. We vinden dit ook belangrijk om contact te kunnen houden met familie en vrienden.”
Afscheid
Het afscheid in basisschool De Loopbrug was alvast hartverwarmend en ontroerend. “Het deed ons wat,” erkent Niki. “Maar ook de juffen hadden traantjes in de ogen. De hele week was de school versierd in het thema Zweden. De Zweedse vlag, de paardjes van de regio Dalarna, een midzomerstang… Vrijdag 30 juni was dan de ‘Zweedse dag’, waarbij de juffen de hele school betrokken hebben. Iedereen had Zweedse kledij aan en de juffen waren verkleed als Pipi Langkous. Er waren Zweedse spelletjes en er werd gezongen en gedanst. Op de speelplaats konden de leerlingen een boodschap neerschrijven voor Oscar, Achiel en Stella.”
“Het werd een afscheid dat we niet zullen vergeten. We zijn ontroerd en dankbaar. En natuurlijk zullen we onze familie en vrienden missen, maar de afstand is echt niet onoverkomelijk. Er zijn al plannen gemaakt voor bezoekjes. Zo wil mijn 82-jarige oma op bezoek komen. Dat maakt me blij, want ik ga haar ontzettend missen. En we zullen de Belgische frietjes, en de eetcultuur in het algemeen, ook wel missen. Maar we krijgen daarvoor zo veel ‘anders’ in de plaats…”
