Bianca Degraeve (47 jaar) is sinds januari 2019 aan de slag als zorgkundige in WZC Sint-Anna. Sinds de uitbraak van het coronavirus is haar werksituatie helemaal veranderd. “Cafetaria gesloten, geen bezoek meer, extra handen ontsmetten en wassen, voor alle taken handschoenen aandoen…”
“Na een carrière van 18 jaar als verkoopster ben ik in november 2017 een opleiding gestart als zorgkundige“, doet Bianca haar verhaal. “Op 13 december 2018 haalde ik mijn diploma en in januari 2019 ben ik aan de slag gegaan in het WZC Sint-Anna. Ik ben er gestart op de afdeling Avondlach waar mensen resideren met dementie en wegloopgedrag en werk daar, door een samenloop van omstandigheden, nu nog altijd, en ik ben daar zeer gelukkig.”
“Ik herinner mij nog heel goed de avond voor de verstrengde maatregelen. Wij hadden toen een huisarts die ‘s avonds nog een bezoek had bij één van onze bewoners. We stonden nog na te praten in de verpleegpost op de dienst. De dokter wees ons op het gevaar van het Covid-19 virus. Het eerste moment leek het ons allemaal onwezenlijk. Cafetaria gesloten, geen bezoek meer, extra handen ontsmetten en wassen, voor alle taken handschoenen aandoen…”
Onwezenlijk stil
“Families moesten opgebeld worden met het verschrikkelijke nieuws dat ze niet langer hun ouders, pépé of mémé konden bezoeken. Een helse taak die het team van verantwoordelijken in het WZC op zich heeft genomen. Voor ons was het natuurlijk ook niet zo evident om dit te vertellen aan onze bewoners. Op de dienst waar ik werk was dit voor sommige bewoners een mokerslag. Voor anderen dan weer een nieuwtje dat ze direct vergaten door hun dementie. Het was onwezenlijk stil dat eerste weekend zonder bezoek in het WZC. We zijn ondertussen al enkele weken verder en het leven gaat door op de dienst Avondlach.”
Geen contact met andere diensten
“Voor vele bewoners blijft alles hetzelfde als voorheen. Ze voelen wel aan dat er dingen veranderd zijn. Hun verzorgend personeel draagt constant mondmaskers. De ‘blote’ hand die hun aanraakte, is vervangen door een hand met ‘plastiek’ er rond. De wegwerphandschoenen vullen de vuilniszakken razendsnel, de mondmaskers drogen onze lippen en monden. Onze handen kunnen we gelukkig inwrijven met handcrème die we kregen van Curando. Alle zorgkundigen werken op hun eigen dienst zonder contact met personeel van andere diensten. De cafetaria doet nu dienst als tijdelijke kleedruimte om de nodige afstand te kunnen creëren tussen het personeel. De soeppauze nemen we elk op de eigen dienst. Gedaan dus met het uitwisselen van nieuwtjes met de collega’s van Middagzon en Morgenlicht. Onze lichaamstemperatuur wordt meermaals per dag gecontroleerd. Elke dag een nieuw werkpak aantrekken. Er zijn mondmaskers, pleximaskers, gele schorten…”
Emoties
“Alles wat binnenkomt in het WZC wordt in quarantaine geplaatst voor drie dagen. We krijgen voor onze bewoners bloemen, chocolade, brieven en kaartjes en wondermooie tekeningen. Familieleden van de bewoners bellen via Messenger, Skype of via de GSM voorzien op elke dienst. Een traan vloeit bij een van onze bewoners, familie staat aan de andere kant van het venster te zwaaien. Onze emoties wellen dikwijls op… maar we gaan door, we moeten erdoor.” (RI)
