Gerda Biesbrouck: “Mijn naaiwinkel, dat is echt een cadeautje aan mezelf”

Wie de naaiwinkel van Gerda in Wervik buitenstapt, heeft naast een lap stof ongetwijfeld ook een portie advies en naaitips mee. “Vijftien jaar heb ik als naaister in een atelier voor haute couture gewerkt. Naaien is echt een métier en dat geef ik graag door aan mijn klanten”, stelt Gerda. “Ik droom ervan om al die kennis in een boek te gieten. De ideeën zijn er, ik mis alleen nog dat beetje lef om het ook echt te realiseren.”

Was je vastbesloten om snit en naad te volgen?

“Eigenlijk wel. Mijn ouders hadden liever dat ik later een bureaujob zou uitoefenen en dus volgde ik de richting handel. Maar in het derde jaar besloot ik over te schakelen op snit en naad. Daar voelde ik mij als een vis in het water. Ik was heel enthousiast in de lessen en dat is eigenlijk nog altijd het geval. Mijn passie voor naaien is er niet op verminderd. Met de leerkrachten van toen heb ik trouwens nog altijd een goeie band, ik vind het leuk om hen tegen te komen.”

Na je studies vond je meteen werk?

“Ik solliciteerde bij naaiatelier Shamrock in Menen en mocht er aan de slag. Al op de eerste dag trok ik grote ogen. Op school was ik een echte uitblinker, maar in het atelier bleek mijn kennis weinig waard te zijn. Dat zette me weer met beide voetjes op de grond. Alles moest ik vanaf nul aanleren.”

Wat leerde je er dan?

“Uiterst nauwkeurig werken. Het draaide niet om hoe snel je iets kon afwerken, wel hoe precies je dat deed. Echt leren naaien kan je pas als iemand je dat stap voor stap uitlegt. En of ik het kon, werd echt in detail gecontroleerd. Tot op een draad van de weving van een stof moest ik exact kunnen werken. Dat klinkt heel streng, maar de lat lag eenmaal hoog. Logisch ook: we maakten kleding met een stevig prijskaartje, dus dan lever je topkwaliteit. Je kan het vergelijken met de kleding op maat van Natan. De dame die het atelier leidde, keek echt met de loep naar je werk. Dan stond mijn hart even stil en hoopte ik dat ze geen detail vond dat niet perfect zat.”

“Ik heb er enorm hard gewerkt, maar ook veel plezier gehad. Ik was de jongste van de bende maar ondanks het leeftijdsverschil klikte het enorm. Ik kijk nog altijd heel positief terug op die job. “Laat nooit zeggen dat je een stikster bent, je bent een naaister”, werd ons heel duidelijk gemaakt. Naaien is een echt métier. Zoals ze mij opgeleid hebben, zo vind je ze bijna niet meer.”

Waarom ben je daar gestopt?

“We hadden geen keuze. Shamrock werd gesloten, dus waren we onze job kwijt. Was dat niet gebeurd, dan ben ik er zeker van dat ik er nu nog zou werken. Veel collega’s werkten daar al 20 of 25 jaar. Dat zegt veel over hun toewijding aan de job.”

Wat deed je daarna?

“Ik ben thuisgebleven voor de kinderen. Ik ben een echte moederkloek.”

Maar toch kriebelde het te hard?

“Ik heb zoveel kennis opgedaan en die kon ik niet delen. Dat vond ik zo spijtig. Maar dat ik uiteindelijk een eigen naaiwinkel zou openen, dat had zelfs ik niet gedacht. Mijn man wel, die zei me het al jaren. Mijn dochter ziet het eerder als een midlifecrisis (lacht). De winkel, dat is eigenlijk echt een cadeautje aan mezelf. Ik doe het met de volle goesting en sta met plezier in mijn eigen zaak.”

“Toen mijn vader stierf, heb ik dezelfde avond nog een workshop gegeven: ik wou mijn klanten niet in de steek laten”

Toch heeft het vijftien jaar geduurd voor je de stap waagde. Waarom heb je zo lang gewacht?

“Dat weet ik eigenlijk niet. Ik denk dat ik niet durfde. Er is nog zoveel dat ik wil realiseren, maar ik heb er het lef niet altijd voor.”

Waar droom je dan nog van?

“Ik zou heel graag een boek met eigen patronen uitbrengen. Een naaiboek is nu allesbehalve uniek, dat besef ik ook. Maar ik merk dat ze soms expertise missen. De patronen moeten perfect kloppen. Ik zou werken met patronen die je kan aanpassen naar je eigen maat, zodat wat je maakt, perfect op je lichaam past. De ideeën zijn er wel, maar van computerwerk heb ik geen kaas gegeten. Van een foto of een tekening kan ik een naaipatroon maken. Vroeger tekenden we ook alles uit met potlood en papier. Dat is ook de werkwijze die mij nog altijd het best ligt, maar dat is nu helemaal passé. Ik wil graag terug naar de basis van het naaien. Die oude technieken, die waren er niet voor niets. Het klinkt misschien ouderwets, maar ik wil dat echt graag nieuw leven inblazen.”

Wat houdt je tegen?

“Ik weet het niet. Ik weet nochtans van aanpakken, maar op dat vlak durf ik niet zo goed. Ik heb een schatkist aan oude patronen liggen die nu weer helemaal in zijn. Als ik daarmee aan de slag zou gaan… Weet je, naaien is echt niet zo moelijk. Als je maar de juiste uitleg krijgt. Net zoals de collega’s van Shamrock mij alles tot in de puntjes hebben uitgelegd, doe ik dat nu graag in mijn atelier. Ik geef dan ook heel graag workshops, daarvoor hebben we achter de winkel een atelier bijgebouwd. Iemand die nog nooit genaaid heeft, kan ik zelfs in twee uur tijd een schort laten maken. Dat is geen bluf, dat is echt zo. Ik heb het vorig jaar al bewezen. Zeven mannen, onder wie acteur Peter Bulcaen, kwamen in het atelier een schort maken voor het goede doel. En ze hebben de uitdaging tot een goed einde gebracht.”

Veel mensen kunnen toch al naaien? Naaien is al enkele jaren heel hip.

“Er zijn inderdaad heel veel patronen en boeken op de markt. Wie wil beginnen, kan dat nu heel eenvoudig. Maar het is belangrijk om juist te naaien, om te weten welke techniek je waar kan gebruiken om een net resultaat te krijgen. Het doet me deugd als ik zie dat iemand het op die manier onder de knie heeft.”

“Mensen kunnen bij mij ook gewoon in het atelier komen naaien en de machines gebruiken. Iemand die gordijnstof gekocht heeft in de winkel, kan de gordijnen in het atelier zelf komen maken. Ik heb een mooie ruimte ter beschikking, dus waarom zou ik dat niet delen?“

Je winkel heet Trifolium. Wat betekent die naam eigenlijk?

“Dat is een knipoog naar mijn tijd bij Shamrock. In het Engels betekent een shamrock een klaver. Trifolium is het Latijnse woord voor klaver.”

Het pand waarin Trifolium zit, heeft een rijke geschiedenis.

(pikt in) “En daar ben ik echt heel blij mee. We hebben alles zoveel mogelijk gelaten zoals het was. De stevige balken waarop de rollen stof liggen, zijn de oorspronkelijke planken. Ze waren enorm stevig en hadden de perfecte afmetingen voor de rollen, waarom zou ik dat dan vervangen? Ook de typische vloer is nog helemaal zoals die was. Vroeger zat er een bakkerij met snoepwinkel, later werd het Gullivers, de speelgoedwinkel van Wervik. Tijdens de Eerste Wereldoorlog diende het zelfs als kapelletje. De vorige eigenaar was enorm blij dat we het pand niet gingen platgooien.”

“Zelfs iemand die nog nooit genaaid heeft, kan ik dat leren op twee uur”

Naaien is voor jou meer dan een passie. Zat het in je genen?

“Dat weet ik niet. Mijn dooppeter was kleermaker, dus misschien heb ik dat van die kant meegekregen? Dat precies werken en het oog voor detail, dat merk ik ook bij mijn tweelingbroer Gerdy. Hij is schrijnwerker en maakt interieurs op maat. Hij is met hele mooie projecten bezig. En dat moet ook exact tot op de millimeter zijn, zo onderscheid je een goeie schrijnwerker van een minder goede. Ik ben trots op wat hij realiseert.”

Hoe belangrijk is je familie voor je?

“Enorm belangrijk. Elke zondag ga ik manillen bij mijn moeder, en de kinderen doen graag mee. Mijn moeder noemt me trouwens Gerda, met de G zoals in Georges. Op z’n Frans. Net als zij ben ik recht door zee. Ik ga altijd vooruit, achterom kijken is niet nodig. Blik vooruit en altijd bezig zijn. Dat deed ik ook toen mijn vader drie weken na de opening van de winkel onverwachts stierf. Voor hem was het geen verrassing, het was genoeg geweest. Hij zei altijd dat hij niet ouder zou worden dan zijn vader en dat is ook zo gegaan. Maar voor ons was het een enorme schok. Toch heb ik diezelfde avond nog een workshop gegeven. Ik wou mijn klanten niet in de steek laten.”

Tot slot: je bent een van onze Leiemadammen. Wat is jouw band met de Leie?

“Ik hou van de stad en de omgeving. De Leie was vroeger economisch enorm belangrijk voor de tabak en het vlas. Nu is het een mooie plek om te ontspannen.”

Gerda (51) is getrouwd met Johan Bonnier (51). Ze zijn de ouders van Lien (26) en Jan (24). Het gezin woont in Wervik. Na haar middelbaar in Mater Amabilis, waar Gerda snit en naad volgde, ging ze werken in Shamrock in Menen. Na de sluiting van het bedrijf was ze vijftien jaar huisvrouw. Enkele jaren geleden startte ze haar eigen naaiwinkel met atelier in de Vlamingenstraat in Wervik. Gerda houdt van reizen, een uitstap naar de zee en lekker uit eten.