Met een enthousiasme als twee kinderen die naar de kermis mogen, vertrokken mijn driejarige en mezelf naar Dranouter voor zijn eerste festival.
Nog een hazenslaapje in de auto en dan hup met de buggy richting festivalterrein. O, mama kijk gaan we hier slapen? Was het eerste wat hij vroeg toen we de camping met haar honderden kleurrijke iglotentjes passeerden. Neen zoon, dat is voor als je groot bent. Wacht er nog maar een jaar of vijftien mee, denk ik ietwat overpeinzend terug aan mijn eigen festival kampeerervaringen.
De grote blauwe tent met de rode vlaggetjes slaan meteen in zijn ogen en we staan in een mum van tijd binnen op het terrein. We rijden meteen richting Circus Woesh. Het is drukker op het festivalterrein dan op vrijdag en content dat ik mijn buggy bij heb, slalommen we tussen de bezoekers verder. De nostalgische draaimolen Lancelot van De Kringwinkel met ridders en prinsessen doet hem wat ontdooien. Maar het is pas als ik spreek van schminken dat ik een luide JA hoor.
“Respect voor de mensen van Schmink-It”
De twee dames van Schmink-It zitten verscholen in een tentje achter een lange rij van wachtende kleuters en kinderen. Met een ongezien geduld wachten we een uur in de brandende zon op die mooie gekleurde hartjes glittertattoo die er nu zeker niet meer af mag. Respect voor de mensen van Schmink-It die onverstoord tot 19 uur verder gaan met de ene na de andere jonge festivalganger te voorzien van een prachtig leuk snoetje of een stoere glittertattoo.
Bij Circus Woesh halen we onze artistieke talenten boven en schilderen we, met een passie als waren we Picasso himself, draken, zonnetjes, slangen en andere op een stuk ingekaderd papier. Het spelen met tientallen gekleurde sjaaltjes boven een koude luchtblazer biedt de verkoeling die we net nodig hadden. We besluiten dat het tijd is voor een ander soort verkoeling, een ijsje! Tot onze grote vreugde vinden we bij de biostand een lekker mini-sojaijsje. Heerlijk dat wij, lactose-intoleranten, ook kunnen genieten van een verfrissend ijsje!
“Yes, hij heeft de festivalmicrobe te pakken”
Bij De Klakeye is Gérard Den Olifant een schot in de roos. Langs het trapgat in zijn buik klauteren om er via zijn slurf weer uit te roetsjen. Een uur later kunnen we weer verder. We halen voor onszelf een aperitiefje bij de Oxfamstand. Voor de kleine een fruitsapje, mama trakteert zichzelf op een roséetje. We gaan wat rusten op het grasplein bij de Kayam terwijl Wannes Cappelle en zijn Zesde Metaal hun thuismatch aan het spelen zijn. Tot mijn verbazing veert de driejarige plots recht uit zijn buggy en begint er als een volleerde moderne danser de laatste restjes energie uit zich te dansen. Heerlijk, mijn moederhart maakt een sprongetje in de lucht. Yes, hij heeft de festivalmicrobe te pakken! Misschien denk ik er binnen een jaar of dertien anders over, als mama niet meer mee mag?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier