Geen eucharistievieringen, geen huwelijken, enkel begrafenissen in beperkte kring. Zo start Wim Seynaeve, pastoor van Heule en Bissegem, zijn elfde jaargang. Het geloof blijft overeind, al krijgt het regelmatig een deuk.
In de voorbije tien jaar is er opmerkelijk veel veranderd. “Het tempo valt me het meest op”, zegt Wim. “Het parochiaal landschap vervelt. Parochies werden federaties. Federaties werden Pastorale eenheden die op zich nieuwe grote parochies werden. De opkomst van gelovigen is gedaald maar niet aanzienlijk. Het geloof kreeg nu en dan eens een ferme deuk. Ik verwijs daarbij naar de affaire Roger Vangheluwe (die ontslag nam na een zaak over seksueel misbruik, red.). De werkelijke reden voor de daling van kerkbezoekers is nog niet exact geweten. Maar de mensen blijven, ondanks alles, geloven in het goede. Iedereen staat op met goede bedoelingen”, zegt Wim.
Wim Seynaeve (48) werd in Kuurne geboren als de zoon van Magda Gheyssens (78) en wijlen Jozef Seynaeve. Wim studeerde aan het Sint-Jozefcollege in Kortrijk. Toen hij 18 was, trok hij naar het seminarie in Brugge. Daar studeerde hij twee jaar filosofie, drie jaar theologie en deed hij één jaar stage in Male bij priester Jozef Gheyssens. In 1997, in de Sint-Pieterskerk in Kuurne, wijdde de toenmalige bisschop Roger Vangheluwe Wim tot priester.
“Na vier jaar lesgeven in Torhout ging priester Wim als pastoor te werk in Groot-Avelgem met deken Achiel Roets (75). “We hadden een warme vriendschap en samenwerking. Daar heb ik de stiel van pastoor geleerd. Het was een toffe samenwerking.”
Heule lonkt
Wim werd eind 2010 benoemd tot pastoor van Heule. “Ik heb niet lang getwijfeld. Twijfelen is tijdverlies. Ik kreeg de vraag en zou bij God niet weten waarom ik het niet zou doen.”
De officiële aanstelling tot pastoor van de federatie Heule-Bissegem gebeurde op 30 januari 2011. Wim is de opvolger van Jos Debaere (85). Hij werkte toen samen met Henk Gevaert (48) en Paul Goethals (83). Twee jaar later stond Wim er als pastoor alleen voor. “Het was een lastige periode. Gelukkig stonden vele vrijwilligers me bij. Ik runde de kerk op Heule-Watermolen, Heule, Bissegem en de kerk van Fatima.” Deze laatste bestaat intussen niet meer.
“Ik pleit voor respect voor elkaar. Mensen luisteren te weinig naar elkaar. We doen de moeite niet om elkaar te begrijpen. De wereld is groter dan onze kerk. De kerkgemeenschap is niet meer het centrum van onze samenleving. Het is een goede zaak dat dit voorbij is. Meedoen is belangrijk. Een pastoor moet de aftrap kunnen geven voor een voetbalwedstrijd. De Tinekesfeesten bijvoorbeeld zijn voor mij dan ook hoogdagen.”
“Ik vind het ook belangrijk dat mensen samenkomen. Om het even wie ze zijn. Ik kan de kerk gerust even overdragen aan een groep met een andere overtuiging. Met respect voor elkaars geschiedenis en afkomst moet dat in de toekomst van morgen kunnen. De kerk mag het ontmoetingscentrum zijn voor verschillende geloven in plaats van het clublokaal met een eigen geloof”, aldus de pastoor.
Geloof
Door de huidige maatregelen zijn er momenteel enkel begrafenissen mogelijk in aanwezigheid van maximaal vijftien personen. Intussen worden huwelijken voor een tweede of zelfs derde keer uitgesteld. “Niemand wil huwen in beperkte kring en zeker niet als er geen feest is. In 2020 waren er nog dertien huwelijken gepland, maar het virus besliste er anders over. Ik zie echter een uitdaging in de crisis. De mensen kunnen niet naar de mis. Ze worden gedepanneerd met eucharistievieringen op tv of via livestream. De uitdaging is om in deze tijden het geloof op peil te houden. Vanuit mijn pastorie werk ik aan verbondenheid”, aldus de pastoor. “Mijn parochianen krijgen iedere week een nieuwsbrief. Het ontvangen ervan versterkt hen in hun geloof. Ikzelf hou me nu vooral bezig met boeken lezen, teksten schrijven en wandelen met mijn honden. Zij hebben de mooiste tijd van hun leven.”
In zijn pastorie leeft pastoor Wim in het gezelschap van zijn boerderijhonden Ollie en Otto. “Zo is er altijd een reden om naar huis te gaan en altijd iemand die je verwelkomt”, vertelt Wim. “Ik ben een gelukkig man. Het is niet altijd even gemakkelijk of boeiend, maar Heule is mijn plaats. Als ik terugblik in mijn dagboeken, dan kan ik alleen maar besluiten dat ik een gelukkig leven heb. Kortom, het is thuis altijd kermis!”
(CH)
