Vader van aartsbisschop van Teheran is torenwachter in Damme

Vader Roland Mathieu samen met zijn zoon Dominique in Damme.
Vader Roland Mathieu samen met zijn zoon Dominique in Damme.
Piet De Ville
Piet De Ville Medewerker KW

Zijn vader Roland is 83 en torenwachter van de kerk in Damme en hij is sinds kort aartsbisschop van Teheran. Hij, dat is de 57-jarige franciscaan Dominique Mathieu die zijn jeugd in Damme doorbracht. Burgemeester Joachim Coens aarzelde niet om hem via Twitter alle succes toe te wensen. En uiteraard is ook zijn vader opgetogen met de aanstelling. “Ik wist altijd al dat hij priester zou worden, maar niet dat hij het zo ver ging schoppen”, vertelt vader Roland.

Op vrijdag 8 januari benoemde Paus Franciscus de franciscaan Dominique Mathieu tot aartsbisschop van Teheran-Isfahan, het enige katholieke bisdom in de streng islamitische republiek Iran. Dominique Mathieu is in Aarlen geboren, maar het gezin, waarvan de moeder West-Vlaamse roots had, verhuisde al snel naar West-Vlaanderen. Eerst naar Brugge, langs de pittoreske Steenhouwersdijk, daarna naar Damme.

“Het is ook in de Onze-Lieve-Vrouwekerk hier dat Dominique op 24 september 1989 tot priester werd gewijd, samen met Dammenaar Noël Bonte, die aan de wieg stond van de Sint-Michielsbeweging maar in 2016 veel te vroeg overleed”, vertelt vader Roland Mathieu, die nog altijd in de schaduw woont van diezelfde kerk met monumentale toren.

Torenwachter

Roland woont al veertig jaar in Damme en kent de kerk van binnen en van buiten. Hij heeft zelfs altijd de sleutel van de kerk op zak. Roland is immers de torenwachter van de kerk en wie tijdens de openingsuren de toren wil beklimmen, moet bij Roland een ticketje kopen.

“Dominique was nog maar negen jaar oud toen hij me zei dat hij priester wilde worden. Eerder viel me al op dat hij graag rondhing bij of in een klooster toen we nog in Aarlen woonden”, mijmert Roland Mathieu. “En op zijn twaalfde zei hij me dan: ik zou misschien toch nog liever bisschop worden dan priester, want dan verdien ik meer centjes… (lacht) Bijzonder grappig, want later is hij zich als franciscaan net heel erg gaan bekommeren om de armen. Hoe hij was als kind? Ik wist dat hij wel bezig was met het geloof maar hij was toch ook wel een levendig en zeker ook een nieuwsgierig kind. Zo was hij enorm gefascineerd door de sterren, door astronomie. Hij speelde Driekoningen en ging met vriendjes deur aan deur zingen om zo geld in te zamelen om een telescoop mee te kopen.”

“Hij mag zijn telescoop niet meenemen: is een spionage-instrument in Iran”

Roland wijst er op dat zijn zoon ook naar het einde van zijn middelbare schooltijd, in de Frères in Brugge, al blijk gaf van zijn interesse voor sociaal engagement en strijd tegen onrechtvaardigheid. Hij schreef toen een eindwerk over pater Maximiliaan Kolbe, een Duits-Poolse franciscaan die wegens journalistieke verzetsactiviteiten tijdens de oorlog gevangen werd gezet in het naziconcentratiekamp Auschwitz en stierf in 1941.

“Dominique voelde zich altijd al bijzonder aangetrokken tot de franciscanen, die sterk meeleven met de armen en voor hen strijden. Hij sloot er zich dan ook bij aan”, vertelt Roland. “Mijn zoon heeft uiteenlopende en ook leidinggevende functies bekleed in de Kerk maar de zorg om de armen verliest hij nooit uit het oog. Zo was hij ook lange tijd in Brussel actief waar hij heel nauw samenwerkte met de Voedselbanken.”

Vijandigheid

Dat zijn zoon nu aartsbisschop is van Teheran, dat had noch Dominique noch zijn vader ooit verwacht. “Dat mijn zoon priester zou worden, was geen verrassing voor me. Maar ik wist niet dat hij het zo ver zou schoppen. Ik ben bijzonder fier op hem. Maar tegelijkertijd ben ik er toch niet helemaal gerust in. Hij zal een hoge geestelijke functie bekleden in een omgeving waar er toch heel wat vijandigheid heerst jegens christenen. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat hij daar in Iran veilig is. Opmerkelijk detail: hij mag er zijn geliefde telescoop niet bij zich hebben, want in Iran wordt dat beschouwd als een instrument om mee te spioneren… Weet je, toen ik vernam dat hij aangesteld werd als aartsbisschop, was ik overmand door emoties. Ik heb gehuild als een kind, uit blijdschap, uit bezorgdheid… maar ook omdat zijn moeder, mijn lieve echtgenote die ik tien jaar geleden verloor, dit niet meer heeft mogen meemaken. Wat zou ze ook trots op hem geweest zijn…”

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier