Al 44 jaar is Gabriël Deven (86) uit de Maurissenstraat acoliet. Vanaf 1991 regelde hij zowat alles wat enigszins met de Sint-Laurentiusparochie te maken heeft. Nu laat hij de eerste communies en vormsels over aan Leen Desmet, die door het bisdom aangesteld werd. “Dat de kinderen me kenden en nariepen, deed me wel iets.”
In april 1978 vroeg priester Matthys vier vaders van vormelingen om acoliet te worden. Sindsdien is Gabriël altijd lid van de kerkfabriek geweest. In 1991 werd hij door priester Windels aangesteld als contactpersoon en medewerker van erediensten, samen met Pierre Claerhout. Die is inmiddels overleden. “Al 30 jaar was ik verantwoordelijk voor de voorbereiding van de eerste communie en het vormsel. Nu is het tijd om de fakkel door te geven aan Leen Desmet. Het bisdom maakte haar parochieassistente. De andere taken zoals administratie en helpen bij de gewone erediensten zal ik wel nog blijven uitvoeren”, vertelt Venneke. Die bijnaam heeft Gabriël in de gemeente. In al die jaren zag hij veel kinderen passeren. En die kenden hem ook. “Het gebeurde wel dat zij mij nariepen: kijk daar, meneer Gabriël! Dat deed me wel iets.”
Bed in de kerk
Dat is op zijn minst indrukwekkend te noemen. Niet alleen door zijn leeftijd van 85 jaar, maar ook omdat Gabriël sinds 2020 kampt met kanker. “Voorlopig voel ik me goed. Het is moeilijk om het los te laten. Voor mij is het een belangrijke bezighouding. De kerk is mijn tweede thuis. Mijn vrouw zei me wel eens mijn bed in de kerk te zetten”, lacht hij.
Toch is voor Gabriël het moment aangebroken om iedereen te bedanken. “De leden van de kerkraad, priesters en diakens behouden al jaren het vertrouwen in mij. Voorts deden ook de directies en leerkrachten van de basisschool Springeling dat. En natuurlijk mag ik ook mijn medeacolieten, alle vrijwillige medewerkers en leiders en leidsters van de Chiro’s niet vergeten”, bedankt hij.
Dankbaar
Tot slot heeft Gabriël nog één belangrijke herinnering. In het begin van corona luidde Gabriël honderd dagen na elkaar de kerkklokken om de mensen van de zorg te steunen. “En dat apprecieerden de mensen echt. Toen ik met de fiets naar huis reed, applaudisseerden de inwoners van de Baron van der Bruggenlaan. En na honderd dagen gaven ze me een boeket bloemen. Dat zal ik nooit vergeten.” Voor Gabriël is de tijd gekomen om de kerk dus een beetje los te laten, maar zeker nog niet helemaal. “Zolang mijn gezondheid het toelaat, blijf ik actief in de kerkgemeenschap”, besluit hij. (NVR)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
