“Een bisschop moet ruggengraat hebben. Bisschoppen die de moed niet hebben om te doen wat ze moeten doen, daar ben je niets mee.” De uit Moere afkomstige bisschop Johan Bonny, die fors reageerde op het Vaticaanse standpunt over het homohuwelijk, klinkt ook bij ons bijzonder strijdvaardig.
Enkele dagen geleden geleden herhaalde het Vaticaan dat homoseksuele relaties een ‘zonde’ zijn en dat homoparen geen huwelijkssacramenten mogen ontvangen. De Antwerpse bisschop Johan Bonny reageerde daar woensdag op via een opiniestuk in De Standaard en in een interview met Radio 1. Bonny verontschuldigde zich voor het standpunt van Rome, stelde daarover ‘boos en beschaamd’ te zijn en sprak zelfs van een niveau van argumenteren dat het derde middelbaar niet overstijgt.
“Dit is de limiet”
“Ik ben boos en ontgoocheld”, bevestigt monseigneur Bonny in een telefoontje met KW. “We worden afgeblokt in wat echt nodig is. Met argumenten waarvan het intellectuele niveau zo laag is dat je er niemand mee kan overtuigen, zelfs niet mocht het standpunt juist zijn. Mensen zijn intelligenter dan dat.”
“Dit is de limiet. Als je nu zwijgt als bisschop, hoe wil je dan dat mensen nog vertrouwen hebben in hun bisschoppen? Wij en niemand anders moeten vertrouwen opbouwen bij onze gelovigen. Wij mogen de mensen niet met hun frustraties laten zitten. Er ging al zoveel vertrouwen verloren: door de zaken van seksueel misbruik, door het machtsmisbruik, door de story’s over de homolobby en financieel gesjoemel in het Vaticaan…”
“Geloofwaardigheid redden”
Hoe ontgoocheld ook, het Roomse standpunt maakt bisschop Bonny ook strijdvaardiger. “Ik ben ontmoedigd, maar ook gesterkt in de gedachte dat ik er zelf moet staan, als mens en als bisschop. Als we dit overlaten aan commissies en raden, wordt de boodschap fletser en fletser”, vreest hij. “De mensen die voor de Kerk staan, die moeten zich laten horen. Mocht ik niet zo van de Kerk houden, ik zou er ook niet zo voor zorgen.”
“Ik groeide op in de Polders, daar krijg je een sterke rug van”
“Ik weet niet wat er aan de hand is, maar in Rome zijn krachten aan het werk die afblokken. Ook over euthanasie, oecumene, de parochies… kwamen ongenuanceerde, harde teksten. Na vier, vijf keer is het plaatje duidelijk. Nu is het genoeg geweest. En ook al zijn deze bewoordingen misschien niet meteen onze stijl, ik moet reageren. Voor het algemeen belang, om de geloofwaardigheid van de bisschoppen te redden. Een bisschop moet niet alleen vriendelijk zijn, hij moet ook ruggengraat hebben. Ik kan mijn West-Vlaamse roots niet verbergen. Ik groeide op in de Polders, daar krijg je een sterke rug van.”
“In eigen buik gevoeld”
“Ik had geen brieven van gelovigen nodig om te voelen dat we hier weer vertrouwen verloren”, vervolgt de bisschop. “Ik voel de reactie van de mensen in mijn eigen buik. Een herder kent zijn schapen. Wij kennen de samenleving en wij kennen de Kerk. We kennen onze priesters, onze gelovigen, onze geëngageerde families, met alle mogelijke kinderen en kleinkinderen.”
“Dit standpunt van Rome staat in groot contrast met de teksten van de synode (kerkelijke vergadering) van 2015 in Rome over huwelijk en gezin, en met de pauselijke brief Amoris Laetithia (waar veel verzoenender taal werd gesproken, red.)”, vindt bisschop Bonny. “Die teksten komen niet uit hetzelfde fabriekje . Het is net alsof die synode nooit is doorgegaan. We schreven er inspirerende teksten, gebaseerd op drie woorden: inspireren, begeleiden, onderscheiden.”
“De Kerk moet mensen begeleiden in de bochten die het leven neemt. We moeten ook onderscheiden, want niet elke situatie is dezelfde. Er is een verschil tussen een homopaar met een stabiele relatie, kinderen, een burgerlijk huwelijk, een engagement in de parochie… en homoparen die de Kerk helemaal de rug toe keren, ook al doen ze daar niets mis mee. Maar als je aan de mensen die de Kerk trouw blijven, niet Gods zegen mag geven… Dan is dat erg moeilijk voor ons.”
Liefdeszegen
“Natuurlijk zegenen heel wat priesters verbintenissen tussen homoparen in. Dat zal ook niet veranderen. Wij gaan daar heel voorzichtig mee om, niet als pottenbrekers, maar heel discreet. We zoeken de juiste manier voor dat koppel, zonder het huwelijk te imiteren, maar toch met een teken van zegen. Sommige priesters spreken van een liefdeszegen of een verbondszegen, om het onderscheid met het huwelijk te maken.”
“Rome zal die vieringen verder laten gebeuren”, weet ook Johan Bonny. “Maar met zo’n tekst zijn alle katten toch weer gelost , is de geest weer uit de fles. Mensen voelen zich opnieuw miskend, we komen negatief in de media, alle bisdommen krijgen weer vragen tot uitschrijving uit het doopregister. Wij betalen een prijs, we verliezen aan geloofwaardigheid. En net als in een gezin spreken wij hierover met elkaar. En dan zijn daar al eens spanningen over.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
