Broeder Igor De Bliquy legde in de Saint Bonaventure Monastery Chapel in Detroit zijn eeuwige geloften af als broeder in de orde van de Kapucijnen. De in Zuid-Afrika geboren Ieperling verhuisde enkele jaren geleden naar de Verenigde Staten. “Ik zocht naar een manier om gelukkig te zijn en hier ben ik dat”, vertelt broeder Igor openhartig.
Igor De Bliquy zag op 5 maart 1982 het levenslicht in het Zuid-Afrikaanse Port Elizabeth. “In 1993 zijn we verhuisd naar Ieper”, vertelt hij. “Mijn vader schilderde het decor van een theaterstuk van Ben Dehaeck, van de bekende familie van Pidy. En toen kwam het idee om in Ieper te blijven en zo verhuisde ik met mijn ouders, broer en twee zussen naar de Kattenstad. In het begin was het een aanpassing, maar dat geldt wellicht voor iedereen die van een ander continent komt. Zo moest ik als elfjarige Nederlands en Frans onder de knie krijgen en ook het klimaat was heel verschillend.”
“Friet met stoofvleessaus is hier moeilijk te vinden, maar ik leerde het al zelf maken”
In Zuid-Afrika ging Igor al naar de Bijbelschool. “Al was dat toen eerder als jeugdbeweging, maar de band met God groeide verder in België, toen ik misdienaar werd en in het koor zong van de kathedraal.”
Na zijn middelbare studies ging Igor op zijn 18de voor het priesterschap. “Maar in het begin was dat te veel en te snel en uiteindelijk onderbrak ik die studie om terug te keren naar de Heilige Familie in Ieper en daar nog zes maanden kunstonderwijs te volgen. Vervolgens ging ik voor een jaar naar de marine en was ik actief bij KSA Nationaal. Uiteindelijk besloot ik om mijn studies aan het seminarie te hervatten.”
Heuvelland
Igor werd in 2010 diaken en nog eens een jaar later tot priester gewijd. Hij werd benoemd tot priester in de Ieperse federatie. “Twee jaar later stapte ik over naar Heuvelland. Daar volgde ik collega Kenny Brack op en werd ik eerst verantwoordelijk voor de parochies Loker, Westouter, Reningelst en De Klijte. Daar zat ook de Franciscaanse jongerenwerking bij. Enkele maanden later kwamen daar nog zes parochies bij. Geen evidente combinatie en ik werd niet overal even hard gesteund. Op een gegeven moment werd ik meer geleefd dan dat ik kon leven. Ik begon na te denken over waar ik naartoe wilde. Wat kan ik doen om trouw te blijven aan mezelf en gezond te blijven? En zo kwam ik bij de Kapucijnen terecht.”
Vijf jaar geleden begon hij als postulant bij de broeders van de Kapucijnen in Antwerpen. “De eerste maanden zoek je een weg en ik voelde meteen dat het goed zat. De volgende stap is dan een eenjarige opleiding, het noviciaat. Dat volgde ik in Californië. Net voor mijn vertrek moest ik helaas afscheid nemen van mijn vader Leon en tijdens mijn periode daar verloor ik ook mijn nicht Jill Himpe.”
Bij zijn terugkeer naar België nam Igor zijn intrek in het klooster van Meersel-Dreef. “Ik wilde echter opnieuw naar de Verenigde Staten en drie jaar geleden legde ik mijn tijdelijke geloften af. Na drie jaar kan je dan de eeuwige geloften doen. Dat kan maximaal uitlopen tot zes jaar. Maar we waren eensgezind om dit na drie jaar te doen en zo vormde 16 september een scharniermoment in mijn leven. Ik legde mijn eeuwige geloften af in Detroit, waar ik momenteel woon en werk. Het gaat hier om drie geloften: no money, no honey and a boss. Dat betekent geen eigendom, het celibaat en gehoorzaamheid.”
Bruine habijt
Igor woont samen met 23 andere broeders. “Alle leeftijden en nationaliteiten zijn vertegenwoordigd. Door de verscheidenheid aan culturen leren we veel van elkaar. Zo zijn er samenwerkingen met onder meer Ethiopië en India. In de hele provincie zitten er 119 broeders, wereldwijd zijn dat er 10.000. Als Kapucijn dragen we een bruine habijt. We zien vooral in Afrika en Azië een groeiende beweging en zij komen naar hier om ons te versterken.”
Hij heeft een divers takenpakket in Detroit. “De afwisseling is heel boeiend en het bezorgt mij veel voldoening. Mijn hoofdtaak is communicatiedirecteur van de provincie. Ik verzorg de interne communicatie van Detroit tot Montana. Verder ben ik begeleider en biechtvader van ons pelgrimsoord Solanus Casey Center, ben ik kapellaan van het Jefferson House en begeleid ik mensen een rehab program volgen na een verslaving. Daarnaast geef ik nog af en toe spreekbeurten voor jongerengroepen.”
En zo heeft broeder Igor zijn weg gevonden aan de overkant van de Atlantische Oceaan. “Het was geen makkelijke beslissing om familie en vrienden achter te laten. Maar iedereen wil dat een ander gelukkig is. Natuurlijk mis ik mijn familie, maar we hebben regelmatig contact en ze kwamen hier al eens op bezoek. Zelf kwam ik al een keer terug naar België, maar nu wacht ik nog even want ik ben bezig met de procedure om mijn groene kaart als Amerikaanse inwoner te bemachtigen. Of ik het Belgische eten niet mis? Een goeie boterkoek is hier moeilijk te vinden. En ook een pak friet met stoofvleessaus is hier zeldzaam, maar intussen leerde ik wel hoe ik dat zelf kan maken”, lacht broeder Igor.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
