Dat de volkse huisarts Marc Verschoore zijn praktijk sluit, zal in veel Oostrozebeekse families hard aankomen. Dokter Marc leefde voor zijn patiënten en werd door hen op handen gedragen. “Waarom ik stop? Ik wil niet als een oud en versleten manneke uit mijn wagen kruipen, als ik patiënten bezoek. Ik denk dat het genoeg is geweest, na 48 jaar. Al geef ik toe dat ik met veel pijn in het hart afscheid neem van mijn patiënten.”
Marc Verschoore is een Ingelmunsternaar van het jaar 1948. Hij liep er school tot het vijfde leerjaar om vervolgens te verkassen naar het Klein Seminarie in Roeselare, waar hij de afdeling Latijn-Grieks volgde en er zijn humaniora beëindigde met het behalen van de gouden medaille. Zijn opleiding tot huisarts volgde hij aan de universiteit van Gent, waar hij afstudeerde in 1973.
“Mijn moeder was afkomstig uit Oostrozebeke en zij toonde me een pand in de Stationsstraat dat ik volgens haar moest kopen. Op 28 september 1973 ben ik getrouwd met Trees Dobbels uit Meulebeke, en op 15 oktober 1973 heb ik mijn dokterspraktijk in de Stationsstraat geopend. Ik herinner me nog best die eerste dag waarop ik zeven patiënten mocht ontvangen. Ik weet zelf nog de naam van mijn eerste patiënt – die intussen overleden is.”
Zelfdodingen
“Ik heb het beroep altijd heel graag gedaan. Ik heb zelfs een tijdje gewerkt als medisch adviseur. In mijn beginperiode deed ik ook twee voormiddagen per week schoolonderzoeken. Het liefst deed ik huisbezoeken bij de patiënten, want dat is veel minder stresserend dan de consultaties in mijn praktijk. Bij huisbezoeken rij je van de ene naar de andere plek, en dat zorgt eerder voor ontspanning in plaats van stress.”
Of er zaken zijn die hem zijn bijgebleven in zijn lange praktijk? “Toch wel. Mensen die zelfmoord gepleegd hebben, zijn me heel lang bijgebleven. Dat bleef nazinderen. Ooit ben ik erin geslaagd het leven van een peuter te redden. Wat me ook bijgebleven is, zijn de vele bevallingen die ik thuis heb gedaan. Ik was naar verluidt de huisarts die de meeste bevallingen heeft verricht. Die tijd is echter helemaal voorbij, want de geneeskunde is een soort commerce geworden waarbij veel meer aandacht besteed wordt aan de ziektes zelf in plaats van aan de patiënt. Ik geef toe dat de ziekenhuizen betere geneeskunde aanbieden, zodat de mensen langer gaan leven, maar volgens mij is er te weinig aandacht voor de patiënt.”
Politiek en Rode Kruis
In 1988 zette dokter Marc de stap naar de dorpspolitiek. “Op vraag van Danny Verstraete. De eerste zes jaar zat ik in de oppositie, samen met Jean-Marie Bonte. In 1994 werd ik schepen, een mandaat dat ik liefst achttien jaar heb uitgeoefend. In 2012 ben ik ermee gestopt. Ik was toen tweeënzestig en vond de tijd rijp om plaats te maken voor jongere mensen – ik had meteen ook een opvolger in Ann-Sophie.”
“Ziekenhuizen bieden betere geneeskunde aan, maar er is te weinig aandacht voor de patiënt”
Dokter Marc was ook actief in andere domeinen. “Zo heb ik samen met Wilbert Paermentier de bestaande Rode Kruisafdeling nieuw leven ingeblazen. Ik werd dan ook meteen de nieuwe voorzitter. Tot op vandaag is dat een bloeiende vereniging. Daarnaast heb ik er alles aangedaan om de jaarlijkse kermis weer tot bloei te brengen. Elk jaar zocht ik een speciale attractie die de kermis weer aantrekkelijk maakte. Nu merk ik dat de Peloezefeesten stilaan de klassieke kermis vervangen, en dat doen de organisatoren met stijl, en er komt zeer veel volk op af. Ik heb ook jarenlang de Halle-bedevaart gevolgd, om samen met het Rode Kruis te helpen bij de verzorging. En voorts probeer ik aanwezig te zijn op alle belangrijke activiteiten in de gemeente.”
Mijn eigen goesting
Zal dokter Marc die overstap van een heel druk leven naar plots ‘niets meer moeten’ wel makkelijk kunnen verwerken? “Ik denk het wel. Nu ga ik alles doen wat ik graag doe, maar dan op het moment dat ik dat wil. Nu wil ik volop eens mijn eigen goesting doen.” Veel reizen, misschien? “Niet meer dan vroeger. We hebben trouwens al heel veel gereisd. We blijven wel ieder jaar op reis gaan, maar verre bestemmingen heb ik niet onmiddellijk in gedachten. Waar ik wel van droom, is toch één keer in mijn leven naar Jeruzalem te kunnen gaan – al is het daar blijkbaar niet meer zo veilig.”
“Naast reizen blijft het lezen van geschiedenisboeken mijn interesse wegdragen. Zo heb ik al heel veel gelezen over de islam en het ontstaan ervan. Daar weet ik echt alles van. Ik werk ook nog geregeld in de tuin, al is het maar om de spieren wat los te gooien. Misschien meld ik me wel bij de Minder Mobielen Centrale, als chauffeur. Daarnaast onderhoud ik heel goede familiebanden, en zijn mijn kinderen en kleinkinderen mijn oogappels.”
De inzet van Trees
En dan is er natuurlijk nog Trees. “Dat ik met grote dankbaarheid en tevredenheid kan terugblikken op mijn dokterscarrière, heb ik vooral te danken aan de inzet van mijn vrouw”, zegt dokter Marc. “Zij is 48 jaar lang mijn persoonlijke secretaresse geweest. Zij is het, die al die jaren iedere dag de telefoon heeft opgenomen voor de patiënten. Zij was het, die altijd klaarstond om de deur te openen wanneer patiënten aanbelden voor een doktersbriefje of een voorschrift – ze kent waarschijnlijk nog meer mensen in Oostrozebeke dan ikzelf. Al die jaren heeft zij dat gedaan met de glimlach, en het vele thuisblijven was haar nooit te veel.”
“Ja, ook voor haar zal het minder druk worden. En dat mag nu ook, want ik wil door mijn patiënten niet herinnerd worden als een oud ventje, maar wel als een fitte man. Ik ben er nu 73 en het is genoeg geweest. Zoals ik al zei: nu ga ik mijn goesting doen – het afscheidskaartje dat ik heb gestuurd naar iedereen die mij dierbaar is: daar heb ik een jaar lang aan geschreven.” (CLY)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
