Hoewel deze editie van Dranouter wellicht mijn tiende moet zijn, voelde het zaterdagmiddag toch even onwennig aan toen ik de nieuwe festivalweide in het dorp betrad. Waar is de ingang? En misschien nog belangrijker: waar is de biertent? Nooit gedacht dat ik me die vragen ooit nog zou moeten stellen. En nooit gedacht dat ik het nog fijn zou vinden ook.
De trot naar de weide toe, was vooreerst veel korter dan anders. Als gebogen en getogen Lokernaar – voor de leken: Loker ligt net naast Dranouter – geniet ik dit weekend van de luxe te voet naar het festival te stappen. Geen last om je auto kwijt te geraken op een diep in de Vlaamse velden gelegen parking, geen kans dat je fiets gestolen wordt – al valt dat laatste naar het schijnt reuze mee, behalve als je je stalen ros vergeet te sluiten uiteraard. Mijn zus spreekt uit ervaring.
Muziekcentrum Dranouter als kloppend hart
In een kwartier tijd stond ik aan het Muziekcentrum Dranouter, wat het kloppend hart van het nieuwe festivalterrein bleek te zijn. Het recent vernieuwde restaurant was voor de gelegenheid omgetoverd tot VIP- en persbar, buiten moesten kleurrijke vlaggetjes tussen de containers voor de artiesten het festivalgevoel tot in de backstage brengen.
Het muziekcentrum gaf de festivalganger twee opties. Ofwel stak je de straat over en kwam je terecht in de festivalweide met de voor mij nog steeds indrukwekkende Kayam, maar ook de Palace – in de volksmond de biertent – en de Club Stage. Ofwel liep je een paar meters verder om daarna het festivalterrein achter het muziekcentrum te ontdekken waar groepen het beste van zichzelf gaven in het cultureel centrum De Klakeye en de tent Nekka.
“Opnieuw een gevoel van vervreemding, dat me wel plezierde”
Ik liet me dragen door de bezoekersmenigte en belandde zo bijna als vanzelf – oeps, foute ingang, dit is de uitgang – op het grotere terrein. Even de Kayam verkennen waar de immers sympathieke Wannes Cappelle rond 19 uur bezig was met zijn laatste nummer en bij het buitengaan viel me op dat ik de kerk zag. Vreemd zicht voor Dranouter en ik voelde me even gedesoriënteerd, maar het is best charmant eigenlijk.
Toen ik me even later naar het andere deel van de festivalweide begaf, genoot ik in de Nekka niet alleen van de herboren Fixkes – Fixkes 2.0 zo je wil – maar ook van het zicht op het militaire kerkhof vlakbij. Opnieuw stak een gevoel van vervreemding bij me op, dat me wel plezierde. Hedendaagse liefdessmart was nooit eerder zo dicht van de oorlogssmart van weleer.
“Iets minder mystiek ging het eraan toe in de biertent”
Even later kon ik het niet laten om ook de rest van Dranouter-dorp te verkennen. Hoe zou het zijn met café De Zon en de zijnen? Vinden de festivalgangers nog hun weg ernaartoe, ook al vormt het marktplein niet langer een verbindingsas met de festivalweide? Ja hoor, zo blijkt, en daar zit de kerk tegenover het café zowel letterlijk als figuurlijk voor iets tussen. Even na negen ging iedereen er uit zijn bol op de folktonen van Ten Strings & A Goat Skin. Nooit eerder zag ik mensen zo enthousiast van hun kerkstoel komen als nu. Van een goeie – tijdelijke – herbestemming gesproken! En dan zwijg ik nog over de mysterieuze sfeer die er dankzij de zorgvuldig uitgekozen belichting in het schip van de kerk hing, je zou er zowaar een mystieke ervaring door krijgen.
Iets minder mystiek ging het eraan toe in de biertent later die avond. Al waan je je ook even in de zevende hemel als je de houten vloer voelt meeveren op de beats van M’sieur cRock. Dat ik de biertent eerst even niet vond, was ik zo meteen vergeten. Ja hoor, de herinrichting van Dranouter bevalt me wel. Zo zeer zelfs dat ik nu vlug mijn gerief bij elkaar zal zoeken om opnieuw naar de weide te vertrekken. Ik kan niet wachten om weer even zo geestig gedesoriënteerd te zijn als gisteren, en dat nog voor ik alcohol begin te drinken.
