Op vrijdag 15 augustus vertrokken Kortrijkzanen Frauke Bolle en Arne De Jaegere naar Albezon, een verlaten plekje in een Zuid-Franse vallei. ‘Een boerderij gebouwd op een witte rots’, zo wordt het omschreven op de website van de site. Een plek om tot rust te komen, om te bezinnen. En laat dat nu net het doel zijn voor het koppel. Niet alleen voor henzelf en hun hond Guido, maar ook voor de jongeren die ze er twee jaar lang zullen begeleiden. Hun huis in Kortrijk wordt al die tijd verhuurd.
Het verhaal van Albezon is bijzonder te noemen. De plek ligt in een verlaten vallei, te midden de Cevennen, een streek en bergketen in het Centraal Massief in Zuid-Frankrijk. Tijdens de Franse Revolutie woonden er slechts negen mensen, die leefden van de kastanje- en de zijdeteelt. Na de Eerste Wereldoorlog geraakt de site, met woonhuizen, schuur en stallingen, ontvolkt. Eind jaren zeventig ontdekte een groep Gentse oud-scoutsleiding de site, die hierdoor langzaam kon herademen. De eerste permanenten, een Française en een Zwitser, organiseerden in 1986 het eerste zomerkamp. Deze worden iedere twee jaar vervangen door een duo nieuwe begeleiders.
“We gaan uit van de Pippi Langkous- mentaliteit: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan’”
Het is dan ook geen toeval dat Arne, stafmedewerker filosofie, actua en zingeving bij Avansa en theatermaker bij vzw Het Bataljong en zijn vrouw Frauke, begeleidster bij vzw Oranjehuis, in januari 2022 een gat in de lucht sprongen bij het zien van de vacature van vzw aPart. Het koppel is immers vertrouwd met de sociale werking rond jongeren, verbinding en met de zoektocht naar zingeving. De job: twee jaar aan de slag als begeleider van onthemingstrajecten die tussen september en juni zouden plaatsvinden. “We waren ons huwelijk aan het vastleggen toen we de vacature zagen. Eigenlijk was het de bedoeling om in september te trouwen, maar we hebben die datum meteen naar juni verlegd, zodat we eventueel in augustus zouden kunnen starten”, opent Frauke. “Na een louterend half jaar in Scandinavië, waar er ruimte en tijd was om na te denken, kwam dit op een ideaal moment”, vult Arne aan. “Ik geloofde ook enorm in de formule van Forta Kuné, waarbij de band tussen ouder en kind versterkt door samen leuke en uitdagende dingen te doen.”
Reservelijst
Het koppel meldde zich aan, maar in de selectieprocedure die volgde grepen Arne en Frauke op het nippertje naast de job. Een grote teleurstelling, al bleven ze wel op de reservelijst staan. In november 2023 werden ze opnieuw gecontacteerd. “We weten nog exact waar we waren en wat we deden”, glunderen Arne en Frauke. “We wisten meteen: dit ís het. En ja, we hebben natuurlijk wel gepolst naar de reden van onze niet-selectie, die eerste keer. Toen hadden ze echt doorgevraagd over onze technische kwaliteiten. Daar zijn we blijkbaar serieus door de mand gevallen. (lacht) Het koppel dat wel gekozen werd, was technologisch en qua landbouwkennis enorm sterk. Nu wilden ze die andere kant van het spectrum, waarbij het hen meer ging over het onthemingstraject dan over het onderhoud van de site zelf. Gelukkig maar, want ik heb nog nooit een aardappel uit de grond gehaald, laat staan een boom omgelegd. We zijn stadsmensen, van de meest onhandige die er rondlopen. Maar we gaan uit van een Pippi Langkous-mentaliteit: Ik heb het nooit gedaan, dus ik denk dat het zal lukken.”
“Tof weetje trouwens: het gegeven dat we West-Vlamingen zijn, is helemaal niet bijzonder”, vertelt Arne. “De meeste permanenten kwamen blijkbaar uit onze streek. De directeur van aPart zei nog: Maar enfin, wéér West-Vlamingen!” (lacht)
In Albezon hebben Arne en Frauke drie grote verantwoordelijkheden. “In de eerste plaats gaan we tien weken lang een jongere met een zware rugzak begeleiden”, legt Arne uit. “En dat zes keer. De jongere komt hier terecht in een veilige omgeving en heeft onder meer zijn eigen studio. Als conciërge zullen we ook vakantiekampen hosten en reizigers ontvangen. En dan is er uiteraard nog het beheer van de site, het onderhoud van de gebouwen, de tuinen en de kastanjebomen.”
Wit blad
Ook voor het koppel zal iedere begeleidingsstrategie nog een zoektocht worden. “Die zullen we telkens samen met de jongere ontwikkelen, maar het is duidelijk dat het gaat om kansen grijpen, om warmte geven. Het is geen pure hulpverlening, maar we willen wel graag een zaadje planten. De hoofdfocus is dus zeker geen soort therapie”, aldus Frauke. “Eigenlijk is het simpel. We moeten zo’n jongere helpen om hier en nu een goed moment te hebben. Om elk succesje dat we kunnen grijpen, te verzilveren.”
De jongere moet motivatie tonen tijdens een voortraject. “Wij krijgen ook geen voorgeschiedenis te horen”, duidt Arne. “Zowel de jongere als wijzelf starten dus met een zo goed als wit blad.”
Dat Arne en Frauke uitkijken naar hun nieuwe uitdaging, is duidelijk. Toch valt het afscheid van Kortrijk hen ook zwaar. “We hebben hier een tof leven, met fantastische mensen, vrienden en ons huisje. Het doet pijn om afscheid te nemen, en tegelijk doet het ook goed. We zijn nieuwsgierig en we hebben er goesting in. Tijdens die laatste dagen hebben we onze familie en vrienden kunnen uitzwaaien.”
Eenzaamheid
Of we eenzaam zullen zijn in Albezon? Dat denk ik niet. Er zijn natuurlijk de jongeren, maar ook de gasten. Onze vrienden zijn trouwens ook altijd welkom in het Bronhuis, waar ook schrijvers kunnen resideren, als ze dat willen. Maar eerlijk gezegd kijk ik ook wel uit naar die momenten van bezinning”, zegt Arne. Dat zijn momenten waarop we ons kunnen terugplooien op onszelf, waarbij we veel kunnen lezen, genieten van elkaar.”
Het eerste begeleidingstraject zou net voor Kerst afgelopen moeten zijn. Daarna keren Arne en Frauke even terug naar België. “Dat zal misschien wat raar doen, want blijkbaar doet Albezon wel wat met een mens. Zo zal het koppel dat er nu is, in de buurt blijven wonen. De vorige verhuisden van het stedelijke Ieper naar het rurale Watou.”
Wat dat voor het Kortrijkse koppel zal geven, weten zij zelf ook nog niet echt. “Arne beweert altijd dat we sowieso zullen terugkeren naar Kortrijk. “Maar misschien is de enige verandering die we zullen ondergaan wel een volledige metamorfose naar vegetariër of veganist, nu we zo’n mooie ecologische hoeve mogen onderhouden. Al zal die kleine Carrefour, zo’n 15 kilometer verder, misschien wat tegengewicht kunnen bieden”, knipoogt Frauke.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
