Ex-wielrenster Sharon Vandromme: “Het is en blijft de mooiste stiel die er is”

Zij was één van de eerste profrenners in Roeselare en mocht in 2004 zelfs naar de Olympische Spelen in Athene. Sharon Vandromme koerst dan wel niet meer, ze is zeer tevreden dat het dameswielrennen aan populariteit wint en dat ook de media er meer aandacht aan schenkt.

Jij kunt nooit zeggen dat je geen band hebt met de koers?

Sharon Vandromme : “Neen, absoluut niet ( lacht ). Mijn pa Rino Vandromme heeft bij de jeugd en de amateurs gekoerst en hij was één van de beste vrienden van Jean-Pierre Monseré. Ze trainden ook samen. Mijn oom Ludo Vandromme is nog profrenner geweest net als mijn oom langs mama’s kant, Marc Renier. En mijn opa Jerome Renier heeft ook gekoerst. En natuurlijk is er ook mijn man, Preben Van Hecke, die eveneens profrenner is geweest en in 2015 Belgisch kampioen op de weg werd.”

Dus was het normaal dat je als meisje ook zou koersen?

“Neen, eigenlijk niet. Ik was als kind wel heel sportief maar wilde van alle sporten proeven. Ik heb judo gedaan, atletiek, … Ik heb pas op mijn dertiende voor de eerste keer op een koersfiets gezeten. Ik was niet bezeten van de wielersport maar wilde het gewoon eens proberen. Ook mijn ouders forceerden me niet maar lieten me mijn gang gaan.”

En het viel mee?

“Ja, eigenlijk wel. Ik reed mijn eerste wedstrijd en dat smaakte naar meer. In zoverre zelfs dat ik vanaf mijn achttiende prof werd en dat ben ik zes jaar geweest.”

Het hoogtepunt van je carrière waren de Olympische Spelen in Athene?

“Dat is zeker. Ik was 21 en behoorde tot de olympische selectie wielrennen. Dat valt met niets te vergelijken en is veel groter dan om het even welke sport. Ik was ongelooflijk onder de indruk van de hele organisatie en het gebeuren. Ik kon er zelfs niet ten volle van genieten, zo indrukwekkend was dat. Weet je dat ik slechts twee foto’s heb van op de Olympische Spelen? En één ervan is dan nog een foto die ik heb gekregen van iemand anders ( lacht ).”

“Op dat ogenblik heb ik trouwens nooit gedacht: dit komt nooit meer terug. Het is pas als je ouder wordt, dat je leert om meer in het moment te leven, om meer te genieten. Als je jong bent, sta je daar minder bij stil.”

Je stopte al op 24-jarige leeftijd als prof. Nooit spijt gehad?

“Neen. Ik heb niet vaak spijt van dingen die zijn gebeurd in mijn leven. Op dat ogenblik was het de juiste beslissing die ik heb genomen.”

Maar je bleef in de wielrennerij actief?

“Ik kende de wielerwereld natuurlijk zeer goed. Ik kon beginnen bij Shimano Fietsonderdelen. De puzzel viel eigenlijk mooi in elkaar. Ik heb er elf jaar gewerkt en heb dat altijd graag gedaan. In 2019 heb ik dan de overstap gemaakt naar een aankooporganisatie in de fietsbranche. Daar ben ik de verbindingspersoon tussen ondernemer en leverancier. Maar het blijft in de fietswereld, inderdaad.”

En ook je man is wielrenner geweest?

“Ja, Preben is prof geweest en werd in 2015 Belgisch kampioen op de weg. Voor alle duidelijkheid, mijn echtgenoot moest geen wielrenner zijn ( lacht ). Maar doordat ik in die wereld vertoef, is het ook niet abnormaal dat mijn man wielrenner was.”

En dus zullen jullie kinderen ook wielrenner worden?

“Oh neen, dat is helemaal niet vanzelfsprekend. Thor voetbalt nu bij Ardooie en hij amuseert zich enorm. Voor ons is het gewoon belangrijk dat ze veel sporten en dat ze het graag doen. Kiezen ze later voor het wielrennen dan zullen we dat niet uit hun hoofd praten maar we zullen ze zeker niet pushen.”

Je bent ook betrokken bij de GP Monseré van zondag 7 maart. Het wordt een speciale editie?

“Het zal vreemd zijn. Er mag geen publiek opdagen en er zal geen vipbeleving zijn. Normaal werk ik in de vipruimte en bekommert Preben zich om de champagnebar maar nu zal ik op het secretariaat werken en volgt Preben alle coronamaatregelen op de voet.”

“Waarom wordt ons Belgische talent niet opgepikt?”

“Verleden jaar heb ik zeker 1.000 mensen de hand geschud en aangeraakt en nu zal dat niemand zijn. Ook het traditionele feestje na de wedstrijd komt er niet. Na de aankomst is het onmiddellijk opkramen en naar huis. Raar, hé?”

Het dameswielrennen wint aan populariteit. Dat werd stilaan tijd?

“Ja, eigenlijk wel. En het is ook aangenaam om naar te kijken. Als je ziet welke strijd de Nederlandse dames voerden op het WK veldrijden. Dat was toch mooi om zien? Maar ik vraag me toch af hoe het komt dat de Nederlandse dominantie zo groot is. In België moet er toch ook veel vrouwelijk talent rondrijden. Waarom wordt dit niet opgepikt en nog beter voorbereid?”

Deze sport vergt wel veel van je lichaam?

“Ja, je moet inderdaad alle kracht uit je lijf persen. En misschien is het voor een vrouw nog net iets lastiger. Maar zoals Preben ook nu nog vaak zegt: het is en blijft de mooiste stiel die er is.”