Daring Brugge is op weg naar de titel in derde provinciale B. Een van de naaste achtervolgers, KDC Ruddervoorde, werd met 5-3 verslagen. Na afloop was het euforie troef in kleedkamer en kantine. Nog één puntje en de titel is binnen. Een schitterend mens lachte mee, maar in zijn ogen kon iedereen treurnis ontwaren: Jürgen Landuyt. De ex-prof moet de ultieme ontknoping missen door teelbalkanker.
Voor Jürgen Landuyt begon het voetballeven op Cercle Brugge. Hij stroomde door tot de eerste ploeg waar hij twee jaar vaste waarde bleef. KV Oostende, Eendracht Aalst, Bornem, Torhout, Hoek, Maldegem, Lembeke en Beernem waren zijn volgende uitdagingen. Het zag ernaar uit dat Jürgen vervolgens zijn actieve carrière tussen de krijtlijnen zou stoppen, want hij werd T2 van Kurt Delaere in nationale, bij Oostkamp. En dan plots besloot Jürgen opnieuw te voetballen.
Hij telt intussen 43 lentes en speelde alles bij Daring Brugge, tot aan zijn schorsing tegen KWS Oudenburg, op zondag 5 maart. De defensieve organisator met klare kijk en gouden voeten doet ons de rest van het verhaal in alle openheid. “Al een paar maanden voelde ik pijn, die ik allerminst als normaal kon bestempelen, aan een teelbal. Uiteindelijk biechtte ik dit op aan mijn vriendin. Zij wilde geen verdere excuses horen, ik moest naar de dokter. De enige logische beslissing!”
Apotheose
“Echo, radioloog en uroloog volgden. Op donderdag 9 maart werd een scan genomen en de dag nadien lag ik op de operatietafel. Eén teelbal werd verwijderd en de specialisten bleken hoopvol gestemd. Van teelbalkanker geneest 98 percent. Bij mij waren er gelukkig nog geen uitzaaiingen. We moeten nu verder onderzoek afwachten, maar ik ben een positief ingestelde jongen. De match tegen Ruddervoorde volgde ik van achter de omheining. De donderdag voordien kreeg ik een schitterend geschenk van de groep in emotionele omstandigheden. Wat wil je? Op het Tempelhof ziet iedereen mij graag en ik heb daar op mijn beurt iedereen lief. Ze leven allemaal met me mee.”
“Weet je wat mijn grootste pijn is? Dat ik niet op het veld sta. Niemand kan die wegnemen. Inderdaad, ik voetbalde op het hoogste niveau maar nu, in derde provinciale, leefden we een heel seizoen naar die titel toe. De apotheose zal ik niet vanop de eerste lijn beleven. Tranen komen in mijn ogen als ik eraan denk. Anderzijds, dat mag het plezier van mijn schitterende ploegmaats niet hypothekeren. Samen met hen zal ik vieren. Die ongelofelijke bende zal er wel in slagen mijn teleurstelling te temperen. Die ploegmaats zijn mijn troost!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
