Pas gehuwde ex-priester Pieter Delanoy: “Mijn vrouw maakt van mij een beter iemand”

Aan de vooravond van het tiende seizoen van ‘De Mol’ spraken we met Pieter Delanoy, zonder twijfel de meest verrassende saboteur in de geschiedenis van het televisieprogramma. Vier jaar na zijn opmerkelijke passage is het leven van de Brugse leerkracht helemaal veranderd. Nadat hij eerder al het priesterschap had opgegeven voor de liefde, stapte hij begin deze maand in het huwelijksbootje. Een fijn gesprek over het meest bizarre moment van ‘De Mol’, zijn nieuwe fanbase, de liefde en zijn kerkelijk huwelijk in… Zuid-Afrika. “Het klinkt klef, maar mijn vrouw en ik zijn soulmates.”

Komende zondag worden de kandidaten voor het tiende, feestelijke seizoen van De Mol voorgesteld. Als er straks West-Vlamingen van de partij zijn, mogen ze aardig uit hun pijp komen om de mol van vier jaar geleden te overtroeven. Alleen al door zijn priesterschap sprong de dertiger eruit. Toen hij ook nog eens op een magistrale manier de boel bleek te hebben belazerd, was het hek helemaal van de dam. Zijn eigen ten seconds of fame, zo omschrijft hij het, vandaag nog even nuchter als toen. Ook hij kijkt uit naar de nieuwe editie. “Of ze mij mogen bellen voor een best of-editie? Meteen! En al zeker om de activiteiten mee te bedenken. Dat is alsof je werkt voor één grote jeugdbeweging. Ik blijf het een zot fascinerend programma vinden. Nog altijd een van de beste formats op televisie.”

Je was altijd al fan, hé?

“Dat was ook de reden dat ik me indertijd inschreef, omdat die eerste edities zo goed in elkaar zaten. Nu vind ik het fantastisch om naar te kijken, omdat ik weet hoe het spel écht in elkaar zit. Al weet ik voor alle duidelijkheid evenveel als de doorsnee kijker. Ik vind het leuk om me af te vragen waar er gemold wordt. En vooral: hoe snel kan ik de mol ontmaskeren?”

De vraag stellen is ze beantwoorden…

“Ik moet daar eerlijk in zijn: het lukt niet altijd. Vorig jaar bijvoorbeeld. Het heeft ook te maken met het soort mol. Het jaar van Alina (Churikova, de mol van 2020, red.) wist ik het al na de tweede aflevering. Omdat ze dezelfde tactiek als mij hanteerde. Ik kijk naar de spelletjes en denk: hoe zou ik het aanpakken? Als je dan na een paar proeven een bepaald patroon herkent… Maar soms is een tactiek ook moeilijk voor de mol, omdat het vaak niet verloopt zoals ze het op voorhand hadden ingeschat.”

Bij elke nieuwe editie komen de voorgaande mollen nog eens naar boven. Is het programma iets dat aan jou blijft kleven?

“Ja, en ik merk dat ik er zelf nog vaak naar verwijs. Maar in de coronaperiode bleken mijn leerlingen het opeens weer te bingewatchen. Ik geef godsdienst en geschiedenis aan het derde en vierde middelbaar. Die van het vierde zagen mij al op school ten tijde van de reeks, maar die van het derde nog niet. Ik dacht ergens dat het zou uitdoven, maar het bleek dat die gasten in de coronaperiode waar niet veel mocht de reeks hebben ontdekt. En dan stellen ze vragen in de klas, waarbij ik denk: verdorie, ze kennen het beter dan ik.” (lacht)

Je hebt dus ongewild een nieuwe fanbase?

“Eigenlijk wel. Maar ik vind het zelf nog altijd leuk om erover te vertellen. Ik wil niet de bompa met de wilde verhalen worden, maar ik praat graag over hoeveel werk er in dat programma kroop. Mensen schrikken altijd als ik zeg hoeveel camera- en geluidsmannen daar wel zijn. Ik herinner me nog een proef op een autocircuit. De auto moest het tien ritten volhouden, maar vloog na de vijfde rit los in de fik. De kijker heeft daar niets van gemerkt, maar het was fascinerend om te zien hoe de stuntploeg meteen ging samenzitten om te brainstormen en een oplossing te bedenken. Persoonlijk denk ik dat een reeks over het verhaal achter de schermen nog spectaculairder zou zijn dan het programma zelf.”

Was je voorbereid op dat hele mediacircus?

“Ik had op voorhand nooit gedacht dat het zo’n zottekot zou worden. Opeens al die vragen tijdens het winkelen, of aangeklampt worden terwijl je rondleidingen geeft op de opendeurdag… In het begin was dat wennen. Ik vond het vooral ambetant toen ze sneaky foto’s probeerden te nemen. Kom het dan gewoon vragen, dacht ik dan. Maar het bracht ook veel toffe dingen teweeg. Jeugdbewegingen die vroegen om een filmpje te maken, of een kinderziekenhuis. Plots zit je in een positie dat je hele mooie en lieve dingen kan doen.”

Wat was het zotste in die periode?

“De finale. Opeens loop je op een rode loper als heuse BV’s in een bioscoop waar tien zalen gevuld zijn om die laatste aflevering te kunnen bekijken. Of mensen die aanschuiven om met jou op de foto te staan. Heel bizar. Of de sponsor die blikken liet maken met ons gezicht op. Dan sta je daar in de cinema te kijken naar een drankautomaat vol met zo’n blikken. Dat was er echt over. (lacht) Soms zie ik ze nog staan bij vrienden op de kast. Oké, dan.” (grijnst)

Dat je priester was, triggerde ook veel mensen.

“Opvallend genoeg bleek in de preselecties dat dat net in mijn nadeel speelde.”

Je zou denken dat de programmamakers er een uniek personage in zagen.

“Het heeft me door de eerste selectie gehaald, maar dat was het ook. Ik schrok zelf ook toen ik de kranten opensloeg en mijn hoofd groot zag staan, met de negen andere wat kleiner. Ik heb toen ongerust gebeld naar de makers, omdat ik vreesde dat ze te veel op mij zouden focussen.”

Het hielp ook niet dat het openingsbeeld er eentje van een kerk was…

“En dat we begraven werden. Ik zat echt met de poepers dat ik meteen de hoofdverdachte zou zijn. Maar de makers hebben me toen gerustgesteld.”

Je bent officieel wel de eerste in de televisiegeschiedenis die het beroep van leerkracht én priester weer sexy maakte.

“Euh, dat is uw uitspraak. (lacht) Het bracht vooral een hele positieve vibe met zich mee, voor beide beroepen. Blijkbaar is leerkracht niet het meest aantrekkelijke beroep, wat ik absoluut niet snap. Het is fantastisch om met jonge mensen te werken.”

In 2019 kwam je opnieuw in het nieuws, toen je besloot het priesterschap op te geven. Eerder al had je aangegeven dat het celibaat het niet makkelijk maakte.

“Dat ik gestopt ben als priester, was in principe niet negatief. Ik had geen rancune tegenover de Kerk. Je kon me ook niet betrappen op een negatieve uitspraak erover. Ik ben gestopt vanuit een heel mooi, lief verhaal, omdat ik iemand leerde kennen die nog meer de moeite was om ervoor te gaan. De stap die ik heb gezet, was heel waardevol. Maar ik kijk ook dankbaar terug op de periode daarvoor.”

Het was een weloverwogen keuze. Maar was het ook een lastige beslissing?

“Nee. Omdat ik wist wat er in de plaats kwam: een zot zalige relatie met iemand die ik geweldig graag zie. Het is het verhaal dat je vaak hoort: dat je niet denkt dat het je nog overkomt. Maar we zijn elkaar toch tegengekomen. En we vullen elkaar geweldig aan.”

Zij blijft bewust wat uit de schijnwerpers.

“Ja, ook daar hebben we als koppel vaak over gesproken. De Mol is mijn keuze geweest. Zij heeft haar eigen verhaal en talenten.”

Het is nu twintig jaar geleden dat je besloot om voor priester te gaan en het seminarie binnenstapte. Zou je het anders aanpakken mocht je kunnen terugkeren?

“Ik denk dat ik die keuze, nu in 2022, niet zou maken. Maar toen was het een ander verhaal, een andere tijdsgeest ook. Het was de tijd dat het nog evidenter was dat je een parochie had, het was ook de periode vóór de pedofilieschandalen. Maar ik heb geen spijt van mijn beslissing toen. Het voelt niet aan alsof ik zoveel jaren van mijn leven vergooid heb. Integendeel.”

Is dat een afgesloten hoofdstuk?

“Het gekke is dat veel mensen denken dat het een soort breuklijn is geweest. Het meest toffe was om mensen te begeleiden op de belangrijke momenten in hun leven. Als ze trouwen, een kindje krijgen of afscheid moeten nemen van iemand. Vandaag doe ik dat nog altijd. Ik doe nog steeds ceremonieën, maar niet meer als priester. Ik help wel mee zoeken naar een zo mooi en persoonlijk mogelijke ceremonie. Die sociale dimensie, die ik toen zo tof vond, is gebleven. Alleen staat er nu een vrouw aan mijn zijde.”

Ik ben gestopt als priester omdat ik iemand leerde kennen die nog meer de moeite was om voor te gaan

Hoe sta je vandaag in het geloof?

“Dat is een vraag die mijn leerlingen ook vaak stellen. Maar voor mij is er niets veranderd, enkel dat institutionele. Ik wilde eerlijk zijn tegenover iedereen, en zeker voor mijn vriendin, vandaag mijn vrouw. Maar hoe ik tegenover het geloof sta, is niet veranderd. Wat ik vandaag in de klas doe, is ook nog altijd hetzelfde: een inspiratiebron voor naastenliefde zijn. Voor de mensen die je graag ziet of die het nodig hebben.”

De kerk kreeg in de coronaperiode stevige klappen. Kijken mensen nu anders naar het geloof, denk je?

“Ik denk niet dat de mensen nu anders kijken naar het geloof, maar wel naar de beleving ervan. Ik heb niet zoveel contact meer met mensen van toen. Maar de mensen die ik vroeger in de kerk zag, kom ik nu al eens tegen op de zondagmarkt. En dan geven ze aan dat het ook wel leuk is om in de plaats tijd te maken voor kinderen en familie, en lekker voor hen te koken bijvoorbeeld. Het is voor de kerk een uitdaging om nieuwe vormen te zoeken om mensen te bereiken. Ik merk het bij mezelf ook dat er andere tradities komen op zondag.”

Zoals?

“Uitslapen, gezellig ontbijten, met de hond gaan wandelen in de stad en daar een gezellige koffiebar bezoeken. Mijn vrouw en ik zijn verzot op koffiebars.”

Je hebt duidelijk geen spijt van je beslissing…

“Nee. Ik ben zot gelukkig. Ik heb het op onze trouw ook uitgesproken: Dauphine maakt van mij een beter iemand. Zij is echt iemand die ik nodig had in mijn leven om nog gelukkiger te zijn. Omdat ik iemand nodig had om mijn avonturen mee te delen, bij wie ik mij kan thuis voelen, of iemand die op de rem gaat staan als ik te onstuimig ben.”

En trouwen voor de kerk, zit dat er ook in?

“Afgelopen november zijn we getrouwd voor de kerk in Zuid-Afrika. Ik heb daar een project met straatkinderen (de vzw Boeta, red.). We hebben daar toen over gebabbeld en het leek een fijne gedachte om daar te trouwen met mensen die mee mijn gelovig parcours hebben afgelegd, mijn Zuid-Afrikaanse familie als het ware. Het was als in een droom: een pittoresk kerkje met zicht op de oceaan en de Tafelberg. Omringd door mensen die ons genegen zijn, en op zijn Afrikaans: warm, met veel muziek en het dak dat eraf gaat als ze zingen. Thuis hebben we ook nog een kleine ceremonie gehouden na het huwelijk in het stadhuis. (denkt na) Dat was het fijne, dat we dat als koppel zo besproken hebben, dat we samen aan dat verhaal schreven. Het klinkt misschien klef, maar we zijn écht soulmates. We staan op dezelfde manier in het leven ook.”

De vzw die je daar hebt opgericht, viert dit jaar zijn tiende verjaardag.

“Ja! En dat doen we met een heus feestweekend in oktober. Compleet met optredens, een familiedag, interactieve wandeling, quiz en het proeven van Zuid-Afrikaanse wijnen. Het is begonnen toen ik als vrijwilliger terugkwam uit Zuid-Afrika met het idee om echt iets te doen voor een gezin ginder. Vandaag is onze Vlaamse vzw gelinkt aan een Zuid-Afrikaanse foundation, die jongens en meisjes uit de township studiebeurzen geeft. Een vijftiental jongeren hebben intussen al een universitair diploma en werk gevonden. Een andere pijler is gemeenschapsopbouw: het steunen van lokale sportverenigingen, een eigen voetbalclub en een soort Poverello dat elke morgen en middag eten geeft aan 150 straatkinderen. Het mooie is dat die mensen ginder dat door de jaren heen ook zelf in handen hebben genomen. Ik droom nog van een huis waar er kan gekookt en gestudeerd worden. En van nog meer mensen een opleiding te kunnen bieden. We willen nog grote stappen zetten daarin. Alleen heeft corona het hen niet makkelijk gemaakt. Internet is er geen evidente optie, laat staan thuisonderwijs.”

Hoe merkte je dat bij je eigen leerlingen, die impact?

“Ze hadden het lastig, zonder meer. Eind maart is er na jaren eindelijk weer ons traditioneel bal. Daar kijken de leerlingen écht naar uit, ook hun ouders. Uiteindelijk vragen die gastjes niet veel. Ze willen zichzelf kunnen zijn en zich amuseren met hun vrienden.”

En ze delen dezelfde zoektocht naar zingeving als volwassenen.

“Pubers zijn zinzoekers, inderdaad. Net als wij zijn ze op zoek naar wat er belangrijk is in hun leven, wat hen maakt tot wie ze zijn, hoe ze gelukkig kunnen zijn… al die grote vragen die wij ook stellen. Corona heeft veel zaken afgenomen waarmee ze hun identiteit konden uitdrukken of soortgelijken konden vinden.”

Ben jij qua zingeving ook nog een puber of toch al volwassen?

“Ik ben op alle gebieden nog een puber, vrees ik. Maar puber zijn is ook fantastisch.”

Maar toch geef je aan dat je al op je plaats zit.

“Dat wel. Ik heb een sidekick gevonden die meegaat in mijn zotte avonturen en ik in haar mooi verhaal. Als je het hebt over een puber die zoekende is, dan moet ik zeggen dat ik dat niet meer ben. Ik ben thuisgekomen. Ik heb mijn plek gevonden.”

In ‘Café De Mol’ maken ze op zondag 13 maart om 19.55 uur de kandidaten voor het tiende seizoen bekend. De start van de tiende reeks begint een week later op Play4. Op 21 maart is er op de zender ook een documentaire te zien die terugblikt op de afgelopen 10 jaar.