Ruim 50 jaar geleden kwam de toen dertienjarige Dirk Jonckheere om het leven bij een verkeersongeval in de Alfons Pieterslaan. Zijn zus Erna is na 52 jaar op zoek naar de toen zestienjarige jongen die met zijn bromfiets ongewild het ongeluk heeft veroorzaakt. “Ik wil hem kunnen vergeven”, zegt Erna.
Dirk Jonckheere woonde met zijn ouders André en Paula en met zijn zus Erna (toen 14 jaar) en broer Raphael (17) in Zandvoorde. Hij zat in het zesde leerjaar in de Heilig Hartschool in Oostende en hoopte later mecanicien te worden. Dirk was graag gezien en zou binnenkort toetreden tot de ‘grote’ school. Een zwaar verkeersongeval op 24 april 1970 besliste daar echter anders over.
Vluchtmisdrijf
“Mijn broer kwam van school en was onderweg naar huis”, blikt Erna terug op het ongeval. “Tijdens het fietsen door de Alfons Pieterslaan werd hij gegrepen door een frigowagen van de toenmalige Oostendse vishandelaar Madelein. Hij kwam met zijn hoofd onder de achterste wielen van de vrachtwagen terecht en was op slag dood.”
De veroorzaker van het ongeluk bleek een zestienjarige jongen te zijn. De jongen bleek tussen de geparkeerde auto’s en Dirk gereden te zijn en zou zo blijven haperen zijn aan de fiets van Dirk, waardoor hij ten val is gekomen. “Die bromfiets bleek later niet verzekerd, waarschijnlijk daarom dat de jongen vluchtmisdrijf pleegde”, zegt Erna. “Uiteindelijk werd hij wel gevonden.”
Ik wil hem kunnen vergeven zodat ik de laatste jaren van mijn leven gelukkiger kan zijn
Erna’s mama Paula zocht nadien nog de moeder van de bromfietser op. Paula stierf uiteindelijk op haar zeventigste door een hartstilstand, nog steeds overmand door verdriet om het verlies van Dirk. “De familie van die jongen woonde in een kelderwoning”, weet Erna.
“De vrouw was alleenstaande moeder met zes kinderen. Ik wil die jongen nu vinden. Een naam heb ik niet en ik deed ooit eens navraag bij het gerecht, maar dat is te lang geleden. Dat dossier ligt ergens in een vochtige kelder opgeborgen. Het zou dagen werk kosten om het te zoeken.”
Schuldgevoel
“Maar die jongen, die ondertussen een man van 68 moet zijn, zal zichzelf hierin wel herkennen. Ik wil hem kunnen vergeven, want ongetwijfeld zal die man ook nog steeds met een schuldgevoel kampen. Verdriet slijt wel, maar vergeten doe je nooit.”
Het overlijden van Dirk heeft zijn gezin getekend voor het leven. “Ik wil verder kunnen met mijn leven, want dat kan ik tot hiertoe nog steeds niet. Ik heb daardoor misschien altijd de verkeerde partners aangetrokken; voelde mij in de steek gelaten door mijn moeder en vader, want zij hadden te veel verdriet om het verlies van Dirk.”
“Ik besef dat ik het misschien verder kon geschopt hebben in mijn leven, maar daarvoor is het nu te laat. Het enige wat ik kan doen is die man vergeven zodat ik de laatste jaren van mijn leven gelukkiger kan zijn dan ik ooit was. Ook hij zal ongetwijfeld geleden hebben al die jaren, want ik ben er zeker van dat die man dit ook niet gewild heeft.”
