Erik Lambrecht (62) is voorzitter van jubilerende fietsclub Bicro: “Alle leden kregen kans op een hartscreening”

De banden worden opgepompt, de fietsframes opgeblonken en de feestneuzen uit de kast gehaald, want Bicro vzw heeft een jubileum te vieren. De fietsclub is dit jaar exact 25 lentes jong, een kwarteeuw waarin plezier maar jammer genoeg ook een pak menselijk leed de vereniging te beurt viel.

Het zal in onderstaand interview meermaals aan bod komen: om meerdere redenen zijn ‘de Bicro’s’, zoals ze in de volksmond genoemd worden, geen wielertoeristenclub als een ander. ‘Samen uit, samen thuis’ is geen loos begrip bij de jubilerende vereniging. “Op een gezonde manier aan sport doen is wat ons drijft en verbindt. Met Bicro doen we niet mee aan een opbod van kilometers, klassementen en trofeeën”, zegt voorzitter Erik Lambrecht, vanuit zijn woonkamer in de Kasteelstraat turend naar zijn fiets die al netjes opgeblonken tegen het bijgebouw in de tuin leunt.

Waar jullie ook in verschillen van andere clubs, is jullie startdatum.

Erik Lambrecht: “Ja en nee. Als het weer wat meewil, gaan we alweer in kleine groepjes de weg op, maar het is wel zo dat ons officieel seizoen, waarbij drie mannengroepen en een vrouwenpeloton in stelling worden gebracht, pas start op woensdag 30 maart om 19 uur. Hoewel we ’t Pompierke behouden als clublokaal keren we terug naar de Hallentoren als startlocatie. Het is er veiliger verzamelen vergeleken met het kruispunt Volderstraat-Stedemolenstraat, waar je met een groep van 50 tot 60 fietsers al snel het verkeer hindert. Zeker in de voorbije coronamaanden, toen we ons echt per groep opstelden voor het vertrek aan ’t Pompierke.”

Corona: het woord is gevallen. Hoe hebben jullie dat verteerd?

“In vergelijking met binnensporters hebben we nooit te klagen gehad. We mochten altijd met minstens vier blijven fietsen en ons ledenaantal is er niet bij ingeschoten. Met 125 zullen we dit seizoen dicht bij onze topbezetting van 135 uitkomen. Sponsors die afhaakten, werden vervangen door enthousiaste nieuwkomers. En we hoeven niet elk jaar bij hen te gaan bedelen, want we sluiten overeenkomsten af voor vijf jaar.”

Opmerkelijk is dat jullie, deels onder leiding van kopvrouw Magda De Ruyck, een heus damesteam de weg opsturen, en ze maken liefst een derde uit van het totale ledenaantal.

“Dat is voor een groot stuk te danken aan de pioniersrol van Marijke Cocquyt, de vrouw van medestichter Bernard Biebuyck die ook al van het prille begin meefietst. Zij was ook de gangmaakster van een fietstrip naar Santiago de Compostela in 2003, waar een Bicro-delegatie aan meedeed.”

We doen niet mee aan opbod van kilometers, klassementen en trofeeën

Ander opvallend aspect is dat jullie, in tegenstelling tot veel andere clubs, e-bikes toelaten.

“Al maken voorlopig maar drie, vier leden er gebruik van, ik vind dat we ook hen de kans moeten geven om op woensdagavond en zondagvoormiddag volgens hun fysieke mogelijkheden mee te fietsen. Ik ga elk jaar op vakantie naar de Provence en heb er een gewoonte van gemaakt de Mont Ventoux te beklimmen. Wel, ik zie daar nog elke zomer het aantal e-bikes toenemen. Ik bekijk dat positief: je trekt er een bijkomend fietspubliek mee aan. Wat kan daar op tegen zijn?”

Waar liggen je Bicro-roots?

“Mijn entree is het gevolg van een eerder intriest verhaal: het veel te vroege overlijden van medestichter Geert Decroos, die tijdens een fietstocht in 1998 in de buurt van Le Touquet net voor de top van een helling geveld werd door een hartaderbreuk. Ik was toen nog geen actieve fietser, maar Geert en zijn vrouw Carine waren buren en de volgende dag stond ze zwaar geëmotioneerd voor de deur. Een aantal weken later stelde ze voor om Geerts koersfiets te gebruiken. Anders stond hij daar toch maar… Zo kreeg ik de smaak te pakken, waardoor ik nog eens een paar maanden later een fiets op mijn maat kocht. Maar de wielersport heeft me altijd geboeid hoor. Zo was ik 14 jaar voorzitter van de supportersclub van toenmalig profrenner Jan Ghyselinck.”

Vanaf welk moment ben je Bicro-voorzitter geworden?

“Dat moet een zestal jaar geleden zijn, toen Bernard Biebuyck gezondheidsproblemen kreeg.”

In een fietsclub die 25 jaar bestaat werd je jammer genoeg al vaker me ernstige gezondheidsproblemen geconfronteerd.

“Vooral de laatste jaren bleven we niet van drama’s gespaard. In 2019 stierf Stefaan Bauwens tijdens een ritje met de fiets en in september vorig jaar onderging André Van Keirsbulck hetzelfde lot. Hoewel elk van die drama’s ons nog dichter bij elkaar bracht, zetten ze ons toch ook aan het denken: moeten we de leden de kans niet geven om hun gezondheid te laten testen? Dankzij een van onze leden, cardioloog dr. Philippe Vanderheeren, is dat sinds dit jaar ook het geval. Iedereen kon een hartscreening ondergaan in zijn hartcentrum in Aalter, wetende dat de club het remgeld terugbetaalt, en daar heeft een 40-tal leden gebruik van gemaakt. Het was geen overbodige luxe, zo blijkt, want drie leden hebben te horen gekregen dat ze zich beter eens verder laten onderzoeken.”

De rode draad doorheen 25 jaar Bicro mag ik omschrijven als: vriendschap?

“Zeker. Na onze wekelijkse ritten met twee of drie groepen op zondag en tijdens het seizoen vanaf 30 maart tot 15 september met vier groepen op woensdagavond wordt er steevast onder vrienden nagekaart in ons clublokaal ’t Pompierke.”