Meer dan zeven decennia aan expertise, duizenden kaders die het atelier buiten rolden en een klantenbestand waar de grootsten der aarde in terug te vinden zijn. Kaders Pyncket uit Menen bestaat dit jaar 75 jaar, maar van stoppen is nog niet meteen sprake. “En te denken dat ik eigenlijk wiskundeleraar wilde worden.”
Goedlachs, vriendelijk en een gezonde portie bescheidenheid. Wie Johan Pyncket (60) en Nancy Seynhaeve (55) voor het eerst tegen het lijf loopt, houdt er bijna per definitie een goed gevoel aan over. Geen opvallende designerschoenen, geen dure kledij in blitse kleuren en geen glimmende luxewagen op de oprit. Toch is de naam Pyncket er eentje die wereldwijd in heel wat adressenbestanden terug te vinden is, van bij Canadese verzamelaars tot in de tv-studio’s van productiehuizen.
“Prestige? Daar doen we eigenlijk liever niet aan mee. Mooie en stevige kaders maken, dat is wat we het best van al kunnen!” Het onafscheidelijke duo staat al jaar en dag aan het roer van Kaders Pyncket, een bedrijf dat door de vader van Johan 75 jaar geleden werd opgestart.
Wiskundeleraar
“Mijn vader was schrijnwerker en schoolde zich later bij tot meubelmaker. Maar die markt kwam onder druk te staan door de opkomst van de grote winkels. Hij merkte al snel dat er in alle meubelwinkels kaders aan de muren te vinden waren, en hij gooide het roer om. Thuis was ik de jongste telg van het gezin en ik werd in het bedrijf gerold. Mijn oorspronkelijke idee was om wiskundeleerkracht te worden, maar mijn liefde voor cijfers zorgde ervoor dat ik de papieren van het bedrijf moest doen. Ik was toen amper 9 jaar, maar in die tijd was dat zo. Toen ik uiteindelijk naar het middelbaar kon, kwam ik in de houtafdeling terecht, maar ik kende al alles. Ik had het allemaal in het bedrijf van mijn vader geleerd. Er bleef weinig anders over dan aftellen tot aan mijn 14 jaar om de schoolbanken te kunnen verlaten en definitief in de kaderfabriek te starten.”
Allemaal op maat
Toen de tijd kwam om de zaak over te nemen, voerde Johan één grote verandering door. “Mijn vader had zich toegelegd op seriewerk, maar ik wilde echt het maatwerk gaan aanbieden. Een boomstam komt het atelier binnen, een kader op maat en vraag van de klant vertrekt hier weer opnieuw. Het is een denkwijze die ons tot op dit punt heeft gebracht.” Als een soort laatste der Mohikanen hield het bedrijf van Johan stand, in een wereld die aan een rotvaart evolueert. “Natuurlijk kun je de dag van vandaag voor een habbekrats een kader in het grootwarenhuis halen. Maar zijn die dan ook echt volledig naar je ‘goesting’? Hier overlopen we, samen met de klant, wat de verwachtingen zijn. Van kleur tot afwerking. Het is allemaal op maat gemaakt en we garanderen ook dat onze kaders na jaren nog steeds even solide zijn. We hebben zo een opmerkelijk moment meegemaakt.”
“Kwaliteit is altijd ons sterke punt geweest”
“Een klant kwam naar ons met een schilderij die hij bij een erfenis had gekregen. Een mooi kunstwerk met een hoge emotionele waarde, maar hij had liever een wat modernere kader gehad. We hadden meteen door dat die kader ook van bij ons kwam. Zijn grootmoeder had het tientallen jaren eerder hier laten maken. Net die kwaliteit is altijd ons sterke punt geweest denk ik. Ondertussen zijn we zowat de enige die dit in Vlaanderen nog aanbieden. Vroeger had je er in pakweg Gent of Antwerpen alleen al tientallen. Nu komen ze hier allemaal aankloppen en verzorgen zij enkel nog de verkoop.”
Bijzondere klant
De resolute keuze voor kwaliteit zorgde in het verleden ook al voor erg bijzondere situaties. “We werden midden in de nacht wakker gebeld voor een fotograaf, een klant van ons. Hij moest een foto cadeau doen aan Elton John en die foto moest dringend worden ingekaderd. Nog half in slaap liet de man weten dat hij een taxi in onze richting had gestuurd. We lieten de koffie doorlopen, deden onze werkplunjes aan en begonnen eraan. De taxi bleef voor de deur wachten en enkele uren later vertrok het werk, richting luchthaven en richting Elton John.”
75 jaar kaders maken, kinderen die elk hun eigen richting hebben gekozen en de pensioenleeftijd die lonkt? Stoppen is iets wat nog niet meteen van tel is bij Johan en Nancy. “Zolang de gezondheid het toelaat, waarom zouden we dan willen stoppen? Ik denk dat we tevreden mogen terugblikken op wat we allemaal hebben bereikt. We hebben een liefdevol gezin, er zijn kleinkinderen en onze volledige kroost hangt stevig aan elkaar. Wat meer kan een mens nog willen in het leven? Laat ons dan maar gerust nog wat verder werken.”
