Hij was in 1984 een 27-jarige Liverpudlian die uit Egypte kwam, zij een 26-jarige Ieperlinge die voor de Commonwealth War Graves Commission (CWGC) de nieuw aangekomen Britse medewerkers opving in Ieper. Anno 2021 zijn Christine Ketels en Ian Connerty 33 jaar getrouwd, ze hebben twee kinderen, en Christine gaat met pensioen bij de CWGC. Onder de Menenpoort blikken ze terug op hun engagement voor de gesneuvelden.
Na een carrière van 42 jaar ging Christine Ketels drie weken geleden met pensioen bij de Commonwealth War Graves Commission. Als external relation manager hielp ze honderden families van over de hele wereld met info te zoeken over gesneuvelde familieleden. “Vooral in het begin hield ik me bezig met de opvang en de integratie van de Britten die hier kwamen werken”, vertelt Christine. “Ik hielp hen zoeken naar een huis, naar scholen, bracht hun administratie in orde…”
Hoe kwam jij hier terecht, Ian?
Ian: “Ik werkte eerst op het hoofdkantoor van de Commission in Maidenhead, dan een paar jaar in Egypte en op 5 maart 1984 ben ik in Ieper terechtgekomen. Ik vertrok om 5 uur ‘s ochtends vanuit Caïro bij twintig graden en kwam ‘s avonds aan bij min vijf in de sneeuw. Welkom terug in Europa!” (lacht)
Christine: “We hadden elkaar al eens kort ontmoet tijdens een voorbezoek in 1982. Ian herinnerde zich dat blijkbaar nog zeer goed toen hij in 1984 terugkwam. Wij zijn tamelijk snel bevriend geraakt. Ik heb hem inderdaad een beetje moeten soigneren. Een huis zoeken of een appartement liep niet zo vlot, want toen waren er heel weinig huurwoningen. Veel van die Britten moesten lang in een hotel logeren.”
Ian: “De Commission was in die tijd nog relatief kleinschalig. Op kantoor zagen we elkaar dan ook veel. Iedereen werkte met iedereen, en iedereen kende iedereen.”
Christine: “Hij was mijn chef! Ik moest luisteren naar hem! Maar enfin, de vonk is overgeslagen en dat was niet altijd evident op het werk.”
Ian: “Nu moet ik luisteren naar haar.” (lacht)
Wellicht stonden jullie ontelbare keren onder de Menenpoort?
Christine: “Mijn vroegste herinnering aan de Menenpoort was toen ik tien jaar was en hier de krantjes over de Tour de France van Het Volk kwam ophalen. Mijn oom was verdeler van die krantjes, en ik en mijn broer hielpen. Tijdens mijn opleiding deed ik stage bij de dienst Toerisme en maakte ik kennis met wat de Menenpoort betekent. Met de CWGC organiseerden we niet veel plechtigheden. De enige die wij hier hebben mogen organiseren, was toen we honderd jaar bestonden, en negentig jaar inhuldiging van de Menenpoort. Dan deden we dat met een plechtigheid, niet onder de poort maar op de brug, zoals het honderd jaar geleden was. Dat vond ik wel pakkend.”
Ian: “Ik ben bestuurslid van The Last Post Association en zeker tijdens de periode 14-18 waren er heel veel speciale plechtigheden. Toch is de Menenpoort voor mij eerder een persoonlijk verhaal. Ik heb een grootoom die op de muur staat. Aan de andere kant van de straat zie ik het regiment waarin mijn grootvader gevochten heeft. Als ik onder de Menenpoort sta, denk ik aan die mensen.”
“Een bijzondere herinnering was dat ik de eerste was die de klaprozen naar beneden mocht laten dwarrelen van boven op de Menenpoort. De plechtigheid van vorig jaar op 11 november vond ik ook heel speciaal. Er mochten maar vier mensen aanwezig zijn, en een paar andere mensen van de organisatie, ik ook. Toen ik daar stond, dacht ik: dit is de enige plechtigheid in Ieper waar maar één Brit onder de Menenpoort heeft gestaan.”
Christine: “We komen hier vaak. Wat wij bijvoorbeeld doen, is eens op een kerstavond of een oudejaarsavond komen. Dan heb je ook niet die grote massa, maar is het een meer ingetogen gevoel, zoals het vroeger was.”
Weet je al wat je gaat doen met al die vrije tijd, nu je met pensioen bent?
Christine: “Ik heb nu echt het vakantiegevoel. Je niet schuldig voelen als je eens over de middag tv kijkt terwijl alle anderen moeten werken. Ik ben al van mijn zeventien jaar actief lid bij Kunstkring Richten. Ik hoop snel weer op de planken te staan en me actief in te zetten voor de vereniging. De familie krijgt nu ook wel meer prioriteit. Ik zal me ook inzetten als vrijwilligster in woonzorgcentrum Sint-Jozef, waar mijn mama verblijft.”
Christine Ketels en Ian Connerty
Bio
Christine Ketels werd geboren op 7 juni 1958 in Ieper. Ian Connerty werd geboren in Liverpool op 11 september 1957. Ze kregen twee dochters: Helen (31) en Emily (29). Er is ook al één kleindochter, Lea (14 maanden). Ze wonen op Ter Olmen.
Opleiding
Christine deed kleuter en lager in de Capucienenschool, middelbaar in Roesbrugge Dames en vervolgen twee jaar Secretariaat-Moderne Talen in Kortrijk. Ze heeft ook een lerarendiploma. Ian Connerty studeerde na de Grammar School in Liverpool geschiedenis aan Oxford University.
Loopbaan
Op 2 april 1979 startte Christine bij de Commonwealth War Graves Commission als typiste en op 19 maart 2021 ging ze met pensioen als external relations manager. Ian ging aan de slag op 5 november 1979 voor de CWGC en kwam na een omzwerving via Egypte in 1984 in Ieper terecht. Daarna werkte hij ook 17 jaar als secretaris van Golfclub Palingbeek en momenteel nog altijd als vertaler. Als bestuurslid van The Last Post Association schreef hij twee boeken over de Menenpoort.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
