De ‘broskopjesbende’ van Kolia Devreker bestaat niet meer en dat is goed nieuws: de 18-jarige Ieperling is aan de beterhand na zijn chemobehandeling tegen lymfeklierkanker. Nu hij zijn normale coupe terug heeft, hebben ook zijn vrienden – die hun haren hadden afgeschoren om Kolia te steunen – hun kapsel van weleer. “Die scheeractie, was de grootste blijk van steun die mijn vrienden konden geven”, vertelt hij.
Een tijd geleden kwamen ze in het nieuws. Door iets wat in hun persoonlijke leven gebeurde en wat grote weerklank kreeg in de brede regio. Nu hebben ze de draad weer opgenomen, maar wat destijds gebeurde blijft hen hun hele leven bij. We zochten die mensen opnieuw op, voor een terugblik en hun verhaal sindsdien.
Na nachtzweten, spontane koorts en een algemeen slecht gevoel kreeg Kolia Devreker vorig jaar de diagnose van het Hodgkin-lymfoom, een vorm van kanker van het lymfesysteem. Uitzonderlijk voor een jongen van amper zeventien jaar, maar hij liet zijn hoofd allerminst hangen. Ook niet toen hij zijn haar begon te verliezen tijdens de eerste chemobehandeling. De jongeman wou er niet te lang bij stilstaan en besloot zijn hele hoofd kaal te scheren. Dat hoefde hij niet alleen te doen: zijn vrienden toonden zich solidair en besloten er een spontane groepsactiviteit van te maken.
Herstellende na zes maanden chemo
Nog geen jaar later zijn de broskopjes alweer verdwenen. “Want het gaat gelukkig beter met mij”, vertelt Kolia, intussen officieel meerderjarig. “Ik heb zes maanden chemo doorstaan zonder al te grote problemen en sindsdien gaat het redelijk goed. De laatste examenperiode uit mijn middelbare schoolloopbaan was lastig, maar dat is voor elke leerling zo. De school heeft voldoende aanpassingen gedaan om alles draaglijk te houden en het is gelukt.”
Je haar afscheren, is toch heel drastisch en heeft de meest ingrijpende impact op je uiterlijk
“Als zoiets je overkomt, leef je meer in het nu en kijk je dus minder ver vooruit. Vorig jaar wist ik niet of ik hier nu nog zou zijn. Gelukkig is het wel zo. Toch overheerst een gevoel van onzekerheid: ik weet niet wat de toekomst brengt. Zal de behandeling honderd procent effectief blijken? Zullen hogere studies straks lukken? En welke studies? Mijn voorkeur gaat uit naar rechten, maar wordt dat haalbaar met een voltijds lessenrooster? Het gaat beter, maar ik voel me nog altijd vermoeid van de chemobehandeling. Dat is de voornaamste bijwerking, die relatief lang blijft aanslepen.”
“De scheeractie betekende een grote steun voor mij. Je haar afscheren, is toch heel drastisch en heeft de meest ingrijpende impact op je uiterlijk. Dat mijn vrienden wilden meedoen, was de grootste blijk van steun die ze maar konden geven. Ik heb veel medeleven gevoeld en kreeg vaak de oprechte vraag: ‘hoe ist nu met jou?’ Dat raakte mij wel. De groep ging er heel empathisch mee om. Bijna alle vrienden hebben intussen hun haar weer laten groeien.”
Net allemaal broertjes
Ook de krullen van de Ieperse Gust Sinaeve (18) zijn terug. “Eerlijk, ik was een beetje bang”, bekent Gust. “Het duurde toch heel lang voor ik weer mijn normale coupe had, maar mijn haar begon enkele maanden geleden gelukkig weer te krullen. Voor ons was het eigenlijk geen zo’n ‘grote’ beslissing om ons haar mee af te scheren. Toen Kolia zei: mijn haar begint uit te vallen, ik zou het beter allemaal afdoen, luidde het antwoord van ons allemaal tegelijkertijd: wij gaan dat ook doen. Dus de ochtend erop hebben we met zes bij hem thuis afgesproken om samen ons haar af te scheren. Een klein gebaar, waar we niet veel over nadachten maar gewoon deden.”
Ondanks de ziekte en behandeling, zorgden de broskopjes ook voor grappige taferelen. “Tijdens het uitgaan zien andere jongeren plots zes man zonder haar bij elkaar staan. Een ludiek beeld, net allemaal broertjes”, lacht Gust.
Samen op kot
“Voor Kolia werd het op een bepaald moment alsmaar moeilijker om er telkens bij te zijn. Toch probeerden we er nog steeds voor hem te zijn, zonder dat alles anders werd. We vroegen wel hoe het was en hielden overal rekening mee, maar zorgden tegelijk voor dezelfde groepsdynamiek en zetten niet alles in ons leven on hold. Dat wou hij zelf ook niet. We hebben een mooi evenwicht gevonden tussen het beste voor hem en de vriendengroep in het algemeen. We zijn blij dat hij er nog is. Hopelijk is deze periode nu definitief achter de rug. We gaan samen op kot in Gent. Het gewone leven gaat verder en we proberen nog meer te genieten. Binnenkort vertrekken we met de vriendengroep op vakantie naar Portugal. Dat zijn mooie vooruitzichten.”
“Ik trok in de zomervakantie al vier weken naar Ecuador, het land van mijn roots waar ik nog veel familie heb”, vertelt Kolia. “Ik hoop te kunnen blijven voetballen. Dit jaar speelde ik na mijn laatste chemobehandeling nog een tweetal wedstrijden als keeper bij KVK Westhoek en ik deed nog enkele trainingen mee. Voortaan geniet ik voor de volle honderd procent van momenten met mijn vrienden, hoe eenvoudig ook.” (TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
