Emmely Denoo, vol levenslust na enkele moeilijke jaren: “Ik was een kind van twee: alles weer leren”

We zetten de zomervakantie in met een jongedame die weet wat ze wil. Emmely Denoo heeft een plan voor ogen: positief blijven in alles wat ze onderneemt. Nochtans heeft de 16-jarige Emmely al haar deel van de pech gehad.

Hoe staat een meisje van zestien zoals Emmely Denoo tegenover het leven: zorgeloos of toch met een zekere angst?

Emmely Denoo: “Echt positief. Ik zie nergens iets slecht en probeer optimaal van het leven te genieten. Wanneer een negatieve gebeurtenis of gedachte mijn dagelijkse wereld kruist, probeer ik daar niet lang bij stil te staan. Ik kom er snel weer bovenop.”

Geen angst voor de klimaatverandering?

“Toch wel en dat houdt me ook bezig. Wanneer ik een wagen zie met zwarte rook die uit de uitlaat komt, vind ik dit zeker niet oké. Ik probeer ook milieubewuster te leven zonder in extremen te vallen. Zo drink ik meer uit een herbruikbare fles. Kleine zaken, maar misschien helpen ze een beetje. Ik zou wel nooit spijbelen om deel te nemen aan een klimaatmars. Daarvoor ga ik te graag naar school. Echt waar, dat meen ik. Ik heb een heel goede band met onze schoolgemeenschap, ja, ook met de leerkrachten.”

Lig je wakker van de toestand in Oekraïne?

“Dat grijpt me aan en dat stemt me enorm verdrietig. Vrienden van mijn ouders wilden mensen uit Oekraïne opvangen, maar hun zoon zag dat niet zitten. Ik heb een uur met hem aan de telefoon gehangen om die jongen te overtuigen. Het is gelukt en die mensen uit Oekraïne waren welkom bij hen. Bij ons thuis kunnen we geen mensen opvangen: er is geen plaats genoeg en mijn ouders hebben allebei een heel drukke agenda. Die mensen zouden aan hun lot overgelaten worden.”

Merk jij iets van de inflatie?

“Met stijgende prijzen heb ik nog niet echt iets te maken omdat ik nog geen huishouden heb en zelf niet veel moet betalen. Maar ik ben wel verbaasd hoeveel geld er moet betaald worden als we tanken. En dat is iets dat dichterbij komt, want ik kijk al om een rijexamen af te leggen. En als ik later met de wagen rij, is dat op mijn kosten (lacht).”

Maar je gaat werken voor je eigen uitgaven?

“Toch voor een deel ervan. Ik werk ook graag. Op vrijdag help ik als vrijwilliger in de bar van de manege Lindehoeve in Hooglede en ik geef er in de vakantie ook een week sportkamp als jobstudent. Ik help op zaterdag ook met mama in het kapsalon en in de vakantie ga ik op dinsdag en woensdag mee naar woonzorgcentrum Vincenthove en AZ Delta. Daar verzorgt en knipt mama de haren van bewoners en patiënten.”

“Ik wil dokter worden om het verschil te helpen maken”

“En voor deze zomervakantie kan ik misschien ook aan de slag bij herenwinkel Achilles Tailor in Lichtervelde en heb ik ook gesolliciteerd in woonzorgcentrum De Waterdam voor een vakantiejob. Het wordt een drukke zomer, ja (lacht).”

Je bent ook goed van de tongriem gesneden?

“Dat heb ik van beide ouders. Mama Caroline is kapster en praat veel in haar salon met de klanten. En papa Stef, die nog steeds DJ is, kan het ook goed zeggen. Hij heeft een mooie articulatie en dat punt heb ik van hem meegekregen.”

Je staat vrolijk in het leven, maar twee jaar geleden kon het helemaal anders gelopen zijn?

“Tijdens een rit met mijn paard ben ik gevallen en ik belandde op mijn hoofd. Ik herinner me niets meer van dat moment en de maanden na dat ongeval waren de hel. Niet veel mensen weten dat, maar op een bepaald ogenblik zat ik zo diep en zag ik geen vooruitgang dat ik tegen mama zei dat het voor mij niet meer hoefde als dat mijn verdere leven zou zijn. Ik was een kind van twee jaar: ik moest alles opnieuw leren: spreken, schrijven, rekenen,… Mama heeft mij echter voortdurend begeleid en mij gemotiveerd om niet op te geven. Ze zat bij me toen ik oefeningen van het vijfde leerjaar maakte en was blij dat ik vooruitgang maakte. Ook de school heeft mij enorm geholpen om de draad weer op te pikken. Ik was mentaal kapot: van een heel sociaal meisje veranderde ik van de ene dag op de andere in een plant. Maar mama praatte constant op me in dat ik nooit mocht opgeven en dat alles zou goed komen.”

En dat was zo, want je kon zelfs naar de afdeling Wiskunde-Wetenschappen?

“Dat was voor mij misschien de moeilijkste stap. We hadden op school de stelling van Pythagoras geleerd en het ging goed met de oefeningen. Maar na de val van mijn paard was dat precies Chinees voor mij. Ik begreep er niets meer van. Gelukkig is alles nu weer in orde. Er zijn bepaalde zaken die voorgoed uit mijn geheugen gewist zijn, maar ik heb dat een plaats kunnen geven.”

Waar zien we Emmely Denoo binnen tien jaar?

“Hopelijk ergens aan het werk als chirurg. Bij Artsen zonder Grenzen misschien. Ik wil zeker geen dokter worden voor het geld, maar om mensen te helpen, om het verschil te helpen maken. Op het einde van de rit zou ik graag kunnen zeggen: ik heb mijn steentje bijgedragen.”