“Of ik anders ben?” Ze tuit de lippen, kantelt haar hoofd lichtjes en schudt het wat als om aan te geven dat ze toch niet al te zeer afwijkt van de norm, om uiteindelijk in lachen uit te barsten: “Ja. Toch.” En inderdaad, Emma stort zich impulsief in de wildste verhalen. Een korte babbel volstaat om door te hebben dat ze avontuurlijk, ondernemend en een tikkeltje wild is. En grappig. China was nog in volle ban van corona, hier moest de ellende nog beginnen, toen zij in enkele dagen tijd haar koffers pakte en naar de Volksrepubliek verdween. Ze kwam terug als een betere versie van zichzelf.
We treffen haar in een huis in de Leeuw van Vlaanderenlaan dat zowat helemaal gestript is. “Het is van een vriend met wie ik al vaker projecten heb opgezet bij Bolwerk. We organiseren er dikwijls laagdrempelige kunstenfestivals voor mensen die misschien niet zo’n voeling hebben met reguliere musea.” Een tiental mensen vormt het huis om tot een ware kunsttempel. De verschillende kunstenaars vertellen er wat de impact van corona was op hun creatief proces. “Ik zal mijn verhaal van China proberen te verwoorden in beeld”, legt Emma uit.
Mooi kontje
Dat doet ze onder meer met beschilderde modelpoppen. “Met een mooi kontje”, giechelt ze, terwijl ze er een op het achterwerk tikt. “Van die poppen ga ik bloempotten maken. En tegen de muren van de kamer komen er borsten met tepelpiercings door, zoals ik er zelf een heb”, knipoogt ze. “En daar komen handdoeken in te hangen. Al wat ik maak, heeft een nut en ook humor. Ik wil de mensen laten lachen. Of ze gelukkig maken.” Als alles goed gaat, zet het collectief in mei de deuren open van de voorlopige kunsttempel. In het pinksterweekend willen ze er een expo organiseren.
Emma wordt dit jaar 27 en groeide op in Kuurne als dochter van een koppel dat leefde volgens de leer van de Getuigen van Jehova. “Ik was twaalf of dertien jaar toen mijn ouders uit de geloofsgemeenschap traden. Misschien heb ik uit die periode de drang overgehouden om anders te zijn, om mijn eigen pad te bewandelen.”
Ik leef in vijfde versnelling
Emma volgde mode en creatie in het middelbaar en wou modeontwerpster worden. Maar bij het ingangsexamen voelde ze zo’n dedain voor het onrijpe kind dat ze nog was dat ze zich dacht te vervolmaken in de kunsten in het zevende jaar kunsthumaniora in de Ottogracht in Gent. Om daar tot de conclusie te komen dat ze te zachtaardig was voor de kunstwereld. Ze ging sociaal werk doen aan de Howest. Aanvankelijk richtte ze er zich vooral op milieuzaken. In die tijd was haar lief een valkenier en nam ze zelf twee uilen in huis die ze zes jaar lang zou temmen. Het was ook de tijd dat ze voor het eerst in China kwam voor een drieweekse stage aan een Chinese universiteit. “Dat was een openbaring, een wereld ging voor me open… Die compleet andere cultuur trok me aan.”
Alleen in monsterstad
Maar bij een volgende stage in Indonesië liep het mis. Emma kreeg het aan de stok met een stagebegeleidster en hield er zowaar een depressie aan over. “Ik belandde bij een psycholoog, mijn zelfvertrouwen was compleet onderuitgehaald.” Twee jaar later was ze nog aan het zwalpen. “Ik was wel met van alles bezig, ook bij Bolwerk en zo, maar er ontbrak iets aan. En toen ik bij de VDAB zag dat men een kleuterleidster zocht om naar China te trekken, ging ik ervoor. Twee dagen later had ik online een sollicitatiegesprek en nog eens drie dagen later kreeg ik te horen dat ik mijn koffers kon pakken.”
Het vertrek stond gepland op 25 februari 2020. “Iedereen verklaarde me gek. Naar een land trekken waar er juist een virus was uitgebroken.” De hele wereld dacht dat China op slot zat, maar Emma geraakte er binnen zonder in quarantaine te gaan.
Poëzie en frisbee
“De heel strenge lockdown was er net achter de rug, maar cafés en restaurants waren nog gesloten, net als de scholen. Ik was dus werkloos, zat er alleen in een kamertje, zonder enige vorm van inkomen. Eenzaam in Chengdu, een stad met meer dan tien miljoen inwoners. Ik kende er niemand. Ik postte op Instagram dat ik eenzaam was. En zo kreeg ik een reactie van een Belgisch meisje dat een andere Belg kende in Chengdu. Ik nam contact met hem op en hij reageerde: Kom eens af. Ik kwam terecht bij 16 ladderzatte westerlingen. Leden van een poëzieclub. In geen tijd was ik ook lid en stond in het Engels voor te dragen voor 100 man. Plotseling waren alle remmen weg. Iets later was ik lid van een frisbeeclub, ik nam deel aan een musical, waagde me aan schildersessies,… Maar ik ben er mezelf ook wel zes keer tegengekomen. Ik ben er moederziel alleen aangekomen en als een rockster vertrokken”, vertelt ze nog.
Intussen zit haar leven in een volgende fase. Ze woont nu in Kortrijk met haar nieuwe vriend. “Sindsdien ben ik de hele tijd aan het creëren. Ik leef in vijfde versnelling. We gaan hier tentoonstellen en ik ben hier echt volop aan het werk, maar ik heb ook nog een vaste job als contact tracer. Ik zit dus midden in het coronaverhaal.” (KV)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
