‘Ik word 20 in 2000.’ Zo heette de rubriek waar meer dan 500 jonge West-Vlamingen in onze krant vertelden over hun leven. Twintig jaar later confronteren we ze met hun uitspraken van toen. Deze week is het de beurt aan Els Coorevits.
Wie is Els Coorevits?
Els Coorevits, 40 geworden in februari, is de dochter van Jean-Pierre Coorevits en Emmy Bonte. Ze heeft één jongere broer, Gert-Jan, en één jongere zus Lien. Els is getrouwd met Karel Duthoo en mama van vier kinderen: Maud (13 jaar), sterrenkindje Mina), Gus (11) en Sil (9). Het gezin woont in de Kortrijkse deelgemeente Marke.
Ze werkt als leerkracht in het buitengewoon lager onderwijs in futura in Menen. Daar begeleidt ze kinderen in de eindgroep in de voorbereiding op het middelbaar onderwijs. In haar vrije tijd is Els vooral bezig met haar opleiding tot hypotherapeute, waarbij ze de kinderen en volwassenen coacht met behulp van paarden en pony’s. Haar grootste droom ligt in diezelfde richting: haar BijZOENderhoeve , een kinderboerderij waar ruimte is vooral leren en therapie tussen de dieren.
“Mijn weekend? Op vrijdag is er leidingskring met de Chiro. Ook op zondag is er dan Chiro en meestal blijf ik nog wat napraten”
“Dat engagement in de Chiro is er heel lang ingebleven. Na mijn periode als leidster ben ik zelfs volwassen begeleider geworden van de Ro-Chiro in Marke, waar onze kinderen nu lid zijn. Dat houdt vooral in dat je de leidingsgroep bijstaat, met raad en daad. Doorheen het jaar en ook op kamp. We hebben dat gedaan tot onze oudste dochter heel vriendelijk, maar toch duidelijk vroeg om niet meer mee op kamp te gaan. (lacht) De Chiro speelt ook vandaag in ons gezin nog een belangrijke rol. Initieel was er de keuze tussen KSA, waar mijn man vroeger lid was, en Chiro. Maar zoals wel vaker heeft de Chiro het gehaald.”
“Ik kan er niet tegen als iemand dronken achter het stuur van zijn of haar wagen kruipt. Ik ga dan nog liever te voet naar huis dan mee te rijden”
“Ik ben nog altijd van dat principe, ja. Als ik Bob moet zijn, dan ben ik helemaal correct Bob. Heel radicaal ben dan weer ook niet, in dat opzicht ben ik misschien minder streng dan vroeger. Maar we letten er alleszins wel op. Wie rijdt, drinkt niet. En zijn we toch van plan om allemaal alcohol te nuttigen, dan gaan we met de fiets of te voet.”
“Heel vaak op café of op restaurant gaan we niet, meestal spreken we af bij vrienden thuis. Althans, als corona dat weer toelaat natuurlijk. De Sinksenfeesten in Kortrijk zijn wel ‘heilig’ voor ons. Dan blijven we wel es plakken op café. Maar ook dan kiezen we er heel bewust voor om met de fiets te gaan.”
“Ik hoor graag muziek uit de jaren tachtig. Groepen als Duran Duran of iemand als Kate Bush. Het mag gewoon niet té commercieel zijn”
“Mijn muzieksmaak is heel breed, dat was toen eigenlijk al zo. Ik hou echt van alles. Veel hangt af van in welke stemming ik ben. Opzwepende muziek mag zeker, maar het mag ook af en toe heel rustig zijn. Dan kan ik genieten van een Wannes Capelle bijvoorbeeld ook.”
“Ik ben wel nog altijd een echte radiofan en ben nog niet overgestapt naar de Spotify-lijsten. Maar ik zap wel voortdurend en verander heel vaak van radiostation. Tot ik iets vind wat ik op dat moment leuk vind.”
“Ik vind niet dat mijn ouders ouderwets zijn, ze zijn mee met hun tijd. Mijn vader is wel nogal koppig, een karaktertrek die ik van hem meekreeg. Van mijn moeder heb ik dan weer het doorzettingsvermogen”
“Er zijn wel zaken die ik herken in hoe ik als ouder ben. Maar je kan de manier van opvoeden eigenlijk helemaal niet meer vergelijken met twintig of dertig jaar geleden. Dat is echt totaal anders. Vroeger moesten wij niet ‘neen’ zeggen: als een vraag kwam, dan deed je dat. Nu moet je je vragen helemaal anders stellen aan je kinderen. Iets diplomatischer misschien.” (lacht)
“Ik denk wel dat ik dezelfde waarden en normen die ik van mijn ouders heb geleerd, nu probeer door te geven aan mijn kinderen. Het gaat toch nog altijd om respect voor de ander, dat in de eerste plaats.”
“Koppig? Goh. Iemand die doorzet moet wel een beetje koppig zijn zeker? Als ik een doel voor ogen heb, dan ga ik er ook echt voor. Ik ga me niet te snel neerleggen bij de situatie.”
“Ik kan niet goed tegen dierenmishandeling, tegen mishandeling in het algemeen eigenlijk. Ik heb ook al eens betoogd.”
“Tja, je kan niet echt vóór die zaken zijn, hé. (lacht) Neen, de liefde voor dieren is nog altijd gigantisch. De rust die ik daar vind, dat is iets aparts. Ik voel me heel goed bij paarden en pony’s bijvoorbeeld. Thuis hebben we ook nog katten, cavia’s en kippen. Een halve kinderboerderij.”
“Mijn droom is een therapiehoeve, een ‘BijZOENderhoeve’. Een plek waar kinderen ervaringsgerichte therapieën kunnen volgen, vandaar ook die opleiding tot coach met paarden en pony’s. Het is een droom waar ik al langer mee speel, maar die ik wel realistisch acht. Ik geloof er in, nu komt het er vooral op aan de juiste locatie te vinden. Is dat volgend jaar? Des te beter. Is dat binnen vijf jaar? Ook goed. Zolang het er maar van komt.”
“Hopelijk ben ik over tien jaar aan het werk als lerares. Maar wel liefst aan blinde en dove kinderen. Niet in een gewone middelbare school”
“Die kans is niet gekomen, maar ik werk vandaag wel vooral met kinderen met leerachterstand en/of gedragsproblemen. Dat is in mijn ogen heel boeiend. Helemaal anders dan het traditionele onderwijs ook. In het buitengewoon onderwijs is alles van mogen, niets van moeten. Ik denk dat de beste manier is om met kinderen om te gaan. Dat wil ik in mijn therapiehoeve ook verder vormgeven.”
Lees hier het oude interview met Els:
Els Coorevits werd geboren op 20 februari 1980 en woont aan de Korenbloemlaan 10 in Kortrijk. Zij viert dus haar 20ste verjaardag op 20-2-2000! Els is de dochter van Emmy Bonte en Jean-Pierre Coorevits. Moeder is regentes haartooi, vader is bankbediende bij de BBL in Kortrijk. Els heeft nog een broer en een zus: Gert-Jan is elf, Lien telt veertien lentes. Els studeert aan de Katholieke Hogeschool Brussel aardrijkskunde, technologie en PAV (Project Algemene Vorming).
Hoe ziet jouw doordeweekse weekend eruit ?
Els: “Op vrijdag is er ten eerste de leidingskring van de Chiro. Daarna trek ik meestal naar het PC in Kortrijk. Op zaterdagavond blijf ik gezellig thuis of ga ik naar een fuif. Het zou ook wel eens kunnen dat ik op café ga en meestal is dat naar Den Trap in Kortrijk. ‘s Zondags is er dan opnieuw Chiro, waar ik leidster ben. ‘s Avonds praten we meestal nog even na met de Chiro en dan trek ik naar huis. Meestal wordt mijn weekend besloten met een avondje televisie.”
Je bent 18: rij je al in auto? Hoe reageer je als er in het weekend weer eens leeftijdgenoten verongelukken? Maakte je het al eens mee dat je iemand kende?
Els: “Ik rij nog niet zelf met de wagen. Ik was wel van plan om er aan te beginnen, maar had daar nog geen tijd voor. Ik vind het wel erg als er weer eens jonge gasten verongelukken in het weekend. Ik had een vriendin in de Chiro, die zo overleed. Sindsdien kan ik er niet meer tegen als iemand dronken achter het stuur van zijn wagen kruipt. Ik ga dan nog liever te voet naar huis.”
Hoe zit het met je muzikale smaak?
Els: “Ik hoor graag muziek uit de jaren ’80. Groepen als Duran Duran of iemand als Kate Bush. De muziek die je dus nog altijd veel hoort op fuiven. Hoe belangrijk muziek is in mijn leven? Niet overdreven belangrijk. Wel zet ik iedere dag de radio aan. Ik moet geluid hebben rondom mij, zeker als ik alleen ben. Ik kan niet tegen de stilte die er anders is. Meestal stem ik af op Studio Brussel of Radio Donna. Het mag ook niet té commercieel zijn.”
Hoe ouderwets vind je je ouders? Hoe streng zijn ze? Is er een verschil tussen je moeder en vader?
Els: “Ik vind niet dat mijn ouders ouderwets zijn. Ze gaan mee met hun tijd. Als ik uitga in het weekend moet ik bijvoorbeeld niet op een bepaald uur thuis zijn. Tijdens de week ook niet, want ik zit op kot. Ze zouden het toch niet weten wanneer ik thuiskom. Een verschil tussen vader en moeder? Toch wel. Als mijn vader iets niet kan verdragen, vraagt hij aan mijn moeder dat zij het me zegt. Hij wil niet te streng overkomen, zeker!? Hij is ook nogal koppig, een karaktertrek die ik trouwens meekreeg van hem. Van moeder heb ik dan weer haar doorzettingsvermogen mee.”
Krijg je zakgeld? Hoeveel krijg je? Is het voldoende? Wat doe je er vooral mee?
Els: “Ik krijg ten eerste een maandelijks bedrag op mijn rekening. Daarbovenop krijg ik nog wekelijks een bedrag mee naar Brussel, wat meteen betekent dat ik bijna nooit aan dat bedrag op mijn rekening moet raken. Wat ik zoal doe met mijn zakgeld? Kleren kopen vooral en verder eten en uitgaan natuurlijk. Ook trek ik de laatste tijd regelmatig naar een hele goedkope cd-winkel in Brussel.”
Waar kan je absoluut niet tegen, waar kom je absoluut tegen in opstand?
Els: “Ik kan niet zo goed tegen dierenmishandeling en ook niet tegen kinder- en mensenmishandeling in het algemeen. Zo heb ik ook al eens betoogd. Ik liep mee in de grote Witte Mars. Als het nodig is, stap ik wel mee in een betoging. Achteraf bekeken kun je wel zeggen dat die Witte Mars eigenlijk niet zoveel uithaale. Wat ik wel niet licht zal vergeten, is het samenhorigheidsgevoel dat daarrond ontstond. Zo maakte ik het mee dat twee mensen ergens over aan het praten was en voor je het goed besefte, waren twintig man in het gesprek betrokken. Iedereen stond er achter één enkel doel: de wantoestanden aanklagen.”
Wat had je graag willen kunnen of wat zou je graag kunnen dat je niet kunt?
Els: “Ik had graag goed kunnen zingen of tekenen. Je moet maar vragen aan mijn vrienden hoe goed ik het in werkelijkheid kan.”
Waaraan ben je het meest gehecht? Stel dat je bijvoorbeeld door brand onmiddellijk uit je huis moet vluchten, wat probeer je dan zeker mee te nemen?
Els: “Ik ga er dan wel van uit dat er geen personen meer in huis zijn. Over mijn hond, Rakker, zou ik mij waarschijnlijk geen zorgen moeten maken. Die zou allang naar buiten gelopen zijn. Ik denk dat ik dus zeker mijn hoofdkussen niet zou willen vergeten.”
Je mag vier personen noemen met wie je eens gezellig samen aan tafel zou willen zitten. Wie?
Els: “Dan zou ik ten eerste Marianne, mijn beste vriendin, en mijn vriend Sven nemen. En verder zou ik waarschijnlijk kiezen voor Jamiroquai en Axelle Red. Dat lijken me nogal interessante mensen.”
Stel dat je de koning zou kunnen interviewen, wat vraag je hem zeker? Vind je de koning sympathiek?
Els: “Ik zou hem vragen of hij nooit plankenkoorts heeft. Of ik hem sympathiek vind? Ja, best wel. Ik ken hem natuurlijk niet echt, maar hij komt wel sympathiek over. Met zijn moto’s bijvoorbeeld, dat vind ik wel tof.”
Hoe zie je jezelf over tien jaar?
Els: “Hopelijk ben ik dan aan het werk als lerares, maar niet aan een gewone middelbare school. Het liefst zou ik lesgeven aan blinden en doven. Waarom? Ik ben daar echt door gefascineerd. De manier waarop zij leren communiceren, vind ik echt boeiend. Ik heb er al veel over gelezen en dat spreekt me bijzonder aan.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
