Els Pynoo viert 25 jaar Vive la Fête: “Hoe meer ik spring en dans, hoe energieker ik me voel”

Met een uitverkochte Ancienne Belgique en Roma in december viert electropopband Vive la Fête haar 25-jarig bestaan. Voor frontvrouw Els Pynoo, afkomstig uit Marke bij Kortrijk, een moment van terugblikken maar ook vooruitkijken. Want Els is nog niet uitgezongen, laat staan uitgedanst. Het voorbije jaar was allesbehalve lief voor haar, maar zo lang ze levenslust put uit Vive la Fête, gaat ze door.

Het is mooi geweest, vindt Els Pynoo (55), vanachter een kop thee in het gezellige boerderijtje in Olsene (Zulte) waar ze samen met partner in crime Danny Mommens sinds jaren woont en waar ze momenteel samenwerken aan nieuwe nummers. Dat 25 jaar een kwarteeuw is, weten ze ook wel, maar Vive la Fête weet nog niet van ophouden. Ze hebben zich omringd met jonge muzikanten, onder wie hun gloednieuwe drummer Gilles Balcaen uit Harelbeke. “Als ze dan allemaal rond de tafel zitten te eten, want ik sta erop om voor hen te koken als ze hier komen repeteren, dan voel ik me echt de mama”, lacht Els. Maar al te veel ruimte om zich in die rol te nestelen, krijgt ze niet: “We musiceren momenteel vaak samen en dan duwen ze me uit mijn comfortzone. Vroeger zat ik urenlang, opgesloten in mijn eigen hoofd, aan een tekstje te priegelen. Dan moest je me gerust laten. Nu pushen ze me om te zingen wat in me opkomt. Heel eng is dat! Het voelt zo… kwetsbaar. Maar goed, ze zeggen dat ik dat kan, dus probeer ik het.” Els Pynoo is dus nog niet uitgezongen. Meer zelfs: tijdens de uitverkochte optredens in AB en Roma op 8 en 9 december gooit Vive la Fête drie nieuwe nummers in het publiek. En die geven misschien adem aan nieuwe optredens voor 2024. Want ze hebben er echt wél zin in.

Aan rentenieren ben jij nog niet toe?

Els: “Nog niet! Al mag het nu allemaal wel wat kalmer aan. Vroeger werkten we altijd in een rush, zo wil ik het niet meer. We pakken het nu ook anders aan: we schrijven nu eerst nummers en spelen die tot we denken dat ze live goed zitten, daarna pas nemen we op. Vroeger ging het omgekeerd en dan merkten we pas op het podium dat sommige nummers live gewoon niet werken. Ik ben ook meer gehecht aan thuis dan vroeger. Misschien volgen er opnieuw buitenlandse optredens met ons nieuw materiaal. Onze muzikanten willen niets liever, en ik vind het zelf ook aanlokkelijk. Ik voel dan alweer het kind in mezelf opkomen, net als vroeger: joepie, we gaan op reis! Maar er is tegelijk iets wat me tegenhoudt. Wie gaat mijn dieren eten geven? Mijn ouders zijn gestorven, mijn zussen hebben hun eigen gezinnen nu… Het is allemaal niet meer zo gemakkelijk als vroeger.”

Soms sta ik in de stal tussen onze beesten en bedenk ik luidop wat voor fantastisch leven ik al heb gehad

Wie jullie een beetje volgt, kent de intussen bijna mythische verhalen over Chanel-defilés, uitzinnige fans op exotische locaties en een douchegordijn als baljurk. Maar wat betekent 25 jaar Vive la Fête voor joú?

“Dat is een groot stuk van mijn leven, hé. Daar ben ik de jongste tijd enorm veel mee bezig. Er ligt intussen heel wat achter me, dat vind ik eigenlijk wel angstaanjagend. Weet je, Vive la Fête, dat ging destijds allemaal vanzelf! Komen jullie in het buitenland spelen? Natuurlijk! Waar moeten we zijn? (lacht) Ik stelde me nergens vragen bij, nu doe ik dat wel. Er waren successen, maar ook periodes van stilte, zoeken, van ons afvragen waar we eigenlijk mee bezig waren. Nu weten we wie we zijn en waar we voor staan. Dat brengt een soort rust, én het maakt me trots. Het doet me iets om te zien dat er in ons publiek heel wat mensen zitten die veel jonger zijn dan ik. Ik vind dat tof. Onze muziek zal dan wel tijdloos zijn, toch?”

Dat je performances niets aan energie inboeten, zit daar allicht ook voor iets tussen. Op het podium staat nog altijd een eigenzinnige Els, die zich geen fluit aantrekt van wat anderen denken.

“Ik beweeg me gewoon zoals ik me op dat moment voel. Ik vind dat niets bijzonders. Die energie is er gelukkig nog altijd. Ik ben mijn eigen batterijtje op het podium: hoe meer ik rondspring en dans, hoe energieker ik me voel. Als dat wegvalt, stop ik ermee. Iedereen moet dat voor zichzelf bepalen natuurlijk, maar onlangs zag ik een documentaire over Arno: zoals hij op het eind op een stoeltje op het podium zat, zijn stem zo schril… Ik vroeg me af: waarom?”

Die zelfbewustheid van jou was nooit een pose?

“Onlangs zei iemand me nog: jullie moeten altijd speciaal doen. Zo is het nochtans echt niet. Wat ik doe, doe ik voor mezelf. Niét om te provoceren of om op te vallen, want zo wordt dat dan wel eens begrepen blijkbaar. Als kind al tekende ik de kleren die ik graag wilde dragen, mijn mama maakte die. Ik zag er soms bizar uit, ja, maar zo wílde ik eruitzien. En wat anderen daarvan vinden, trek ik me inderdaad niet aan. Dat heb ik misschien wel van mijn pa: hij vond dat iedereen de moeite waard is en zichzelf mag zijn. Voor mij is dat dus ook niet meer dan normaal.”

Een hot issue vandaag: al of niet jezelf mogen en kunnen zijn.

“Niet te doen toch? Neem nu jongens, meisjes en al die tussenvormen… Dat is allemaal geen probleem voor mij. Ik begrijp alleen niet goed waarom we plots overal een etiket op moeten plakken. Wees gewoon wie je bent. Maar al die namen… Ik kan niet goed meer volgen.”

Luxe doet me helemaal niets, onze luxe zit in de vrijheid om te leven zoals wij dat willen

Even terug naar die 25 jaar Vive la Fête: zou je het meteen opnieuw doen?

“Ja! Soms sta ik in de stal tussen onze beesten en bedenk ik luidop wat voor fantastisch leven ik al heb gehad. Ploeteren op onze boerderij, muziek maken, af en toe optreden… En dat loopt zomaar allemaal door elkaar! Wat kun je je meer wensen?”

Welk moment ga jij nooit meer vergeten?

“Het is maar een van de vele momenten, maar het amfitheater in Ronda, in Spanje, waar we tijdens ons optreden de zon zagen ondergaan: daar denk ik nog dikwijls aan terug. We waren op dat moment heel populair in Spanje, het publiek werd zot. Het leek wel een moment uit een droomfilm.”

Je bent zelf 55 en steekt niet onder stoelen of banken dat de eindigheid je momenteel moeilijk valt.

“Ik heb het voorbije jaar mijn oudste broer verloren, heel onverwacht, en mijn andere broer heeft een hersenbloeding gehad en dat heeft een grote impact op zijn leven. Ik ben er elke dag mee bezig: het leven kan zo voorbij zijn. Dat maakt dat ik er helemaal anders tegenaan kijk dan vroeger. Of in elk geval nog meer in het moment sta dan ooit. Ouder worden vind ik op zich niet zo erg. Al schrik ik toch elke keer als ik tegenwoordig foto’s van mezelf zie. (lacht) Maar dat stoort me niet genoeg om er mijn slaap voor te laten of mijn vel te laten oprekken.”

Maar je blijft wel hardnekkig blond?

“Ja! Ik overweeg af en toe om daarmee te stoppen, maar ik doe het nooit. Het is geen kwestie van imago, neen. Eén keer liet ik mijn haar donker kleuren en ik herkende mezelf niet meer. Ik kijk wel jaloers naar vrouwen die mooi witgrijs kleuren met de jaren. Nog een beetje afwachten, zeker?”

Maakt ouder ook wijzer in jouw geval?

“Ik ben me bewuster van het leven, dat maakt het leven zwaarder voor mij. Ik word bang van de dood. Niet voor die van mezelf, maar van de mensen rondom mij: mijn ouders, mijn broer… Ik probeer me te harden in het afscheid nemen, maar dat lukt blijkbaar niet. Ik heb al een paar keer diep gezeten de voorbije jaren, maar ik voel na een tijd ook telkens weer een overlevingsdrang. Dan komt ook altijd weer het besef dat ik me niet mág laten gaan. En dat ik sterker ben dan ik denk. Maar toch: een mens moet verdomd veel moeite doen om licht te leven, vind ik.”

Biedt het podium soelaas?

“Dat is de enige plek waar ik me voor dat alles volledig kan afsluiten, ja. Daar vind ik een toestand van geluk, of zoiets. De adrenaline die optreden opwekt, werkt helend voor mij. Het is een uitwisseling ook, want ik merk dat mijn energie ook het publiek aansteekt. Ik zie mensen lachen, dansen… Het leven kan ook mooi zijn, hé.” (lacht)

Zoals je jeugd, waarover je de voorbije zomer vol nostalgie maar ook met plezier vertelde bij Wim Lybaert in ‘Zomeravonden’. Opgroeien in een groot gezin was voor jou een zegen?

“Absoluut. We waren zo’n beetje als The Waltons! (Amerikaanse televisieserie over een familie met zeven kinderen, die werd uitgezonden van 1972 tot 1981, red.) Mijn oudste broer léék zelfs op de oudste van The Waltons. (lacht) Ik denk graag aan die jaren terug. Op reis met de hele familie, met z’n zevenen in de auto: dat was zó geestig!”

Had je zelf nooit zo’n gezin in gedachten?

“Toch niet. Toen ik jong was, had ik geen kinderwens. We leefden van dag tot dag. Er is een moment geweest waarop ik me de vraag stelde, en eigenlijk wilde ik het ook wel. Maar toen kreeg onze muziekcarrière weer net een boost en kwam het er niet van. Maar al bij al had ik nooit dat uitgesproken gevoel dat sommige vrouwen blijkbaar wel hebben.”

Jullie wonen op een zelfgerenoveerd boerderijtje, waar jij groenten kweekt en stallen schoonhoudt. Een groot contrast met de glamoureuze plekken waar je met Vive la Fête al bent geweest. Heeft luxe je nooit geboeid?

“Nee, daar ben ik nooit jaloers op geweest! En Danny ook niet. Onze luxe zit in de vrijheid om te leven zoals we dat zelf willen. Ik zie graag mooie spullen, geloof me, maar ik heb er de centen niet voor over. En ik ga al helemaal niets tegen mijn zin doen om toch maar een dure divan te kunnen kopen. Voor mij draait alles om vrijheid en gezelligheid: babbelen, samen eten en lachen.”

Is het die lach waarvoor programmamakers je graag uitnodigen?

“Misschien wel. Ik ben mezelf en dat spreekt aan, denk ik. Ze hebben me ooit gevraagd om auditie te doen voor de jury van De Slimste Mens, maar daar heb ik nadien niets meer over gehoord. Ik vermoed omdat ik niet grappig ben als ik het moét zijn. Dan blokkeer ik.”

Maak je nog altijd je eigen podiumoutfits trouwens?

“Ja, ik doe niets liever dan dingen maken, maar het is niet zo dat ik er zoveel verschillende heb. Onlangs liet een fan me weten dat het jammer is dat ik altijd hetzelfde tuniekske draag. Dat krijg je met die sociale media, die gasten verwachten dat ze me dan in verschillende tenues kunnen fotograferen. Ja zeg, ik ben Madonna niet, hé.”

De optredens van Vive la Fête op vrijdag 8 en zaterdag 9 december zijn uitverkocht. Op vrijdag 1 maart zijn ze te gast in Cactus Club in Brugge. Meer data volgen op www.vivelafete.be.