Bij de familie van wijlen Marc Pysson wordt het een eindejaar in mineur. Marc was een heel actieve persoon, een echte mensenvriend, die zijn familie op handen droeg. Zijn echtgenote Marleen, zijn kinderen en kleinkinderen moesten dit jaar afscheid nemen van hun geliefde.
Vijf jaar geleden sloeg het noodlot toe. Door een zwaar ongeval bleef Marc tot aan de borst verlamd, een moeilijke en harde revalidatie stond hem te wachten naast de mentale mokerslag die na de diagnose volgt. Moeten aanvaarden dat men nooit meer zal kunnen lopen en met moeite wennen aan dat andere leven, vergen heel wat. Op 12 november overleed Marc bij hem thuis, hij werd 66 jaar. Nu de eindejaarsfeesten eraan komen kijkt Marleen (64), de weduwe van Marc , terug op de vorige feestdagen en hoe het nu zonder hem zal zijn.
“Het is een maand geleden dat Marc overleed, maar het lijkt alsof het pas gisteren was. Wat ons nu rest is het gemis. Een gemis dat nooit overgaat, dat start bij het opstaan en zelfs niet eens weggaat bij het slapen gaan. Zelfs ‘s nachts zie ik alles, als in een film, weer voor mijn ogen”, vertelt Marleen.
Doorzettingsvermogen
“Ik ben blij dat hij nog vijf mooie jaren heeft gehad na het ongeval. Hij is zo moedig geweest, heeft zoveel doorzettingsvermogen getoond. Ondanks dat Marc heel wat dingen niet meer kon wou hij zich toch verder blijven inzetten voor de maatschappij, bleef actief in verschillende verenigingen en in de gemeenteraad, tot hij begin september zijn krachten voelde afnemen en besloot afscheid te nemen, zowel van de verenigingen als van de politiek. Hoewel het hem veel pijn deed te moeten stoppen, vergde het te veel van zijn gezondheid om nog langer actief bezig te zijn en dan vooral vaak tot ‘s avonds laat naar vergaderingen te gaan.”
Marleen hield op met werken om er te zijn voor Marc. “Dat was vanzelfsprekend, ik bleef thuis om bij hem te zijn, hem overal rond te brengen en hem bij te staan. Marc was me daarvoor ook ontzettend dankbaar. Hij heeft mij heel vaak bedankt voor wat ik voor hem deed en hij heeft ook heel vaak sorry gezegd. Sorry, het is mijn fout dat we niet kunnen gaan fietsen bijvoorbeeld. Ook dat was Marc. Met de eindejaarsfeesten zou Marc ook druk in de weer geweest zijn. Hij was diegene die altijd de kerststal plaatste in Merkem. Traditioneel vierden we Kerst met zijn broers en zussen en Nieuwjaar met mijn kant van de familie. Marc was een familiemens en genoot met volle teugen van het samenzijn op die dagen. Tijdens de coronaperiode heeft Marc de sociale contacten heel erg gemist, hij was zo graag bij de mensen, de bezoeken die hij bijvoorbeeld aan de zieken bracht miste hij ontzettend.”
Een hecht gezin
Marc en Marleen waren 43 jaar getrouwd. “We hadden samen een leven opgebouwd en na het ongeval waren we altijd samen thuis en hadden we zo onze eigen routine. Dat is nu allemaal weg, het niet meer kunnen spreken met elkaar, het samen lachen, samen delen van alles, de dagelijkse routine, het thuiskomen in een leeg huis, niets is meer wat het was, alsof ineens alle zon verdwenen is. Dat gemis, die leegte, dat gaat niet weg, wordt niet minder en blijft het vuur van de pijn verder aanwakkeren”, vertelt Marleen.
“Ik heb heel veel steun aan de kinderen en kleinkinderen. Wij zijn altijd een hecht gezin geweest dat elkaar door dik en dun steunt. Ook zij moeten nog het verlies van hun vader en opa verwerken, ook voor hen is het nu een moeilijke periode. De feestdagen gaan voorbij in intens gemis, vol verdriet en met de herinnering aan hoe we vroeger samen vierden. Zal het gemis ooit overgaan? Zal het verdriet ooit minder worden? Zullen we volgend jaar weer Kerst en nieuw vieren, zoals nu? Ik denk het niet, maar wie weet hoe alles zal evolueren. Marc blijft in ieder geval voor altijd in ons hart.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
