Na ‘Pulp’ (2016) en ‘Open Cocon’ (2021) komt de Meense fotograaf Stijn De Smet (48) met zijn derde expo ‘Shake’ in boEgie woEgie, zijn geesteskindje. De autodidact noemt het zelf zijn meest persoonlijke tentoonstelling. De Menenaar was namelijk een van de allereerste covidpatiënten in België en kreeg later het harde verdict dat hij lijdt aan long covid. Sindsdien gaf hij de ziekte een plekje dankzij kunst en cultuur.
“Vanaf mijn vijftiende was ik een fervente bezoeker van jeugdhuis Den Overkant in Menen. Dat was opgericht in de jaren 70 en wist zich – ondanks moeilijke periodes – altijd te redden. Eind 2014 lonkte, na een eerdere stopzetting, echter de definitieve sluiting. Den Overkant was echt mijn ding. Kijk, ik heb niets tegen wat ze op de Grote Markt doen, maar ik vond daar als jonge gast iets minder mijn gading.
Ik begon met een aantal vrienden na te denken over een plek voor jongeren waar je alternatieve muziek kan proeven. Samen met Catherine Christiaens, Kevin Labeeuw en Gunnar Cheyns richtte ik toen boEgie woEgie op. Ik bedacht de naam., die verschillende lagen heeft. In jazztermen is boogie woogie een vorm van bewegen, dat verwijst naar de slogan ‘Er beweegt iets in Menen’.
“Je kan het vergelijken met het gevoel na een lastige fietsrit”
Het linkt ook naar het schilderij Victory Boogie Woogie van Piet Mondriaan, een ode aan het leven. Daarnaast is het een pianoterm. Er zit enorm veel achter, allemaal gelinkt aan cultuur. We wisten destijds wel dat we iets gingen doen, maar we wisten nog niet heel goed wat dat zou zijn. We zijn op allerlei verschillende locaties in Menen culturele events gaan organiseren. Ons eerste wapenfeit was op de Blekerijvesting: een namiddag met koffie en taart, met een optreden van de betreurde Tiny Legs Tim. Dat was meteen een schot in de roos,in de vooravond hadden we al geen drank meer. Je zag dat er echt behoefte aan was. Dat heeft ons veel energie gegeven. Daarna is het in een stroomversnelling gekomen.”
Tot 2023 heeft boEgie woEgie geen vaste plek gehad?
“We hebben twee keer een pand gehad, nog voor we hier settelden. De eerste plek was in de Rijselstraat, in het voormalige café ’t Wiel. Later zaten we in het huidige Café René op de Grote Markt. Dat was telkens voor drie maanden. Het was een succes en we raakten zo ook beter georganiseerd. Veel jongeren, die nu in het bestuur zitten, leerden ons toen kennen. Kort daarna kwam de covidperiode, voor mij een heel confronterende, intense fase.”
Hoe bedoel je?
“Bij boEgie woEgie heeft Alexandre Traikos toen het voortouw genomen. Hij kwam met het idee om een vaste locatie te zoeken en vond dit pand op de Grote Markt 46. Dankzij de financiële hulp van Pierre Vandeputte lukte het. We zijn hem daar heel dankbaar voor. Ik speelde toen noodgedwongen een minder grote rol. Ik was een van de eerste covidbesmettingen in het land, via mijn werk. Ik heb nog steeds last van long covid.”
Je expo ‘Shake’ gaat ook deels daarover?
“Ja. Ik heb het zo genoemd omdat mijn leven door elkaar is geschud in die periode. Het thema zit ook deels in de geëxposeerde foto’s. Het is zeker mijn meest persoonlijke tentoonstelling tot nu toe. Je kan er mijn zoektocht naar acceptatie van de ziekte in zien. Kunst en cultuur hebben mij recht gehouden in die periode. Er zijn vele verwijzingen naar boeken, muziek, enzovoort. Deze expo is enorm belangrijk voor mij. Het is ook een ode aan de vele vrienden die ik gemaakt heb dankzij kunst. Ze boden me vaak soelaas in die harde periode, als een warm dekentje dat ik op me kon trekken wanneer ik het koud had.”
Wat voel je precies bij long covid?
“Ik heb zenuwschade. Dat is begonnen met mijn benen en heeft zich nu uitgebreid naar mijn armen. Het uit zich vooral in spierpijn en vermoeidheid. Mijn armen en benen voelen eigenlijk als aanhangsels. Het is vergelijkbaar met het gevoel dat je hebt na een lastige fietsrit. Dat de expo in boEgie woEgie is, maakte het voor mij doenbaar. Ik woon hier niet ver vandaan en kon dus telkens wanneer de energie er was een stukje klaarzetten. Vroeger kon ik fysiek echt alles aan. Ik fietste op m’n gemak nog 100 kilometer na het werk, bij wijze van spreken. Dat gaat nu allemaal niet meer. Dat sporten wegviel, was wel lastig. Je leert er natuurlijk mee leven, maar de zenuwschade is blijvend. Hoe long covid gaat evolueren weten we niet. Ik kan enkel hopen dat het niet erger wordt.”
Je kan de expo doorlopend bezoeken op het eerste verdiep van boEgie woEgie op vrijdag, zaterdag en zondag, vanaf 16 uur, tot en met de finissage op zaterdag 3 mei.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
