Eén jaar na de dood van Maxim en Arthur: “Er is een leven voor en na de dood van onze zonen”

Zondag is het exact één jaar geleden dat het leven van Maxim Vaernewyck en Arthur Deconinck op een tragische manier eindigde. Op de parking van het voetbalstadion in Stuttgart werden benzinegassen de slapende vrienden fataal. Een herdenkingsfietstocht naar Stuttgart zit er door corona niet in, maar hun ouders denken nog iedere dag aan hen. “Zonder Maxim en Arthur zijn we niet compleet.”

Het moest de reis van hun leven worden. Maxim Vaernewyck (22) uit Aalbeke en Moorselenaar Arthur Deconinck (21) kenden elkaar in 2019 nog maar een tweetal jaar, maar waren in recordtempo onafscheidelijk geworden. “Ze hadden elkaar via gemeenschappelijke vrienden leren kennen en hadden een erg goeie klik”, blikken Ann Van Ooteghem (52) en Bernard Vaernewyck (56) – de ouders van Maxim – en Arthurs mama en papa Nele Degrande (50) en Dries Deconinck (50) terug. “Toen we de plannen voor hun roadtrip hoorden, waren we aanvankelijk wat terughoudend. Ze waren nog zo jong… Ze wilden in zeven dagen zeven landen doorkruisen… Maar als ouders moet je leren loslaten. We drukten hen nog op het hart om voorzichtig te zijn en op 16 augustus vertrokken ze met Arthurs Audi A3. Een dag later volgde al een eerste sms: ze waren veilig en wel in Luxemburg aangekomen. Dat stelde ons wel gerust.”

De daaropvolgende dagen volgden nog enkele berichtjes en op woensdag kreeg Nele haar zoon Arthur aan de lijn. “Ze waren in Oostenrijk en hadden de tijd van hun leven. Ik genoot mee in hun plaats.”

Echt gelukkig zijn, dat zit er voor ons niet meer in

Ann kreeg op donderdag 22 augustus dan weer een sms’je dat Arthur en Maxim daags nadien terug thuis zouden zijn. “We waren klaar om hen thuis te verwelkomen en hun avonturen te aanhoren, maar die vrijdag reed de Audi geen enkele oprit op. Toen we ook op zaterdag geen teken van leven kregen, begonnen we ons erg ongerust te maken. Honderden keren hebben we onze zonen gebeld, ontelbaar veel berichtjes gestuurd… Maar we kregen geen antwoord. Daarom trokken we die bewuste zaterdag rond 16 uur naar het hoofdkantoor van de politiezone Vlas, maar daar kregen we te horen dat we geduld moesten hebben. ‘Het zijn jonge gasten, die zijn nog wat nonchalant’, klonk het. En tegen dinsdag zouden ze zeker thuis zijn, want dan moest Arthur opnieuw aan de slag bij Dranken Pauwels in Heule. “Dankzij Proximus wisten we wel dat ze zich in Duitsland bevonden, want daar was hun gsm-signaal voor het laatst opgepikt. Waar exact, dat was een groot vraagteken.”

Onzekerheid

Ook de daaropvolgende zondag baadde in grote onzekerheid. “Dat is de hel”, zeggen de ouders. “Ergens weet je wel al dat je kind dood is, maar de bevestiging is er niet. Zo’n situatie maakt je ronduit gek.” Pas op maandag 26 augustus kwam het noodlottige nieuws de huiskamers in Aalbeke en Moorsele binnen: Maxim en Arthur waren gestorven. Benzinedampen die uit een jerrycan ontsnapt waren, werden de vrienden fataal. Die hadden ze bij zich mochten ze onderweg zonder brandstof vallen. “Ergens was dat een opluchting, want we wisten eindelijk wat er met onze zonen gebeurd was. Maar aan de andere kant ben je wel je kind kwijt. Voorgoed. Die kleine sprankel hoop was toen ook gaan vliegen.”

Pas op 30 augustus werden de lichamen van Maxim en Arthur naar België gerepatrieerd. “We hebben geen fysiek afscheid meer kunnen nemen”, zucht mama Nele. “Daar heb ik enorm veel spijt van. Mochten we de klok kunnen terugdraaien, dan sprongen we meteen in de auto richting Stuttgart. Om onze zonen toch nog even te kunnen zien.”

Dat Maxim en Arthur een pijnloze dood hadden, biedt de ouders een zekere troost. “Ze konden ook vermoord geweest zijn, maar nu hebben ze geen moment afgezien. En ze zijn samen gestorven, als beste vrienden bij elkaar. Voor ons is het allesbehalve makkelijk om de draad weer op te nemen. De eerste weken na hun dood werden we geleefd. Er moesten duizend-en-één dingen geregeld worden, maar nu is het besef er dat we Maxim en Arthur voor de rest van ons leven moeten missen. Er is altijd en overal iemand te kort. Bij elke feestdag, bij elk familiemoment… Écht gelukkig zijn, dat zit er sinds die 23ste augustus van vorig jaar niet meer in voor ons. Eigenlijk is er een leven voor en na de dood van onze zonen. Het zal nooit meer hetzelfde worden, maar we dragen hen in ons hart. We zouden álles geven om nog eens vijf minuten met hen door te brengen. Zonder Maxim en Arthur zijn we niet compleet.”

Postuum dooppeter

In januari bevalt Maxims zus Ellen van haar eerste kindje. “Onze baby krijgt sowieso Maxim als tweede naam en hij wordt ook postuum dooppeter”, zegt Ellen. ” En we zullen later héél veel over mijn broer vertellen. Hij is altijd en overal bij ons, wat we ook doen.”

Maxim wordt postuum dooppeter van het eerste kindje van zijn zus Ellen. Hij is overal en altijd bij ons, wat we ook doen

Klopt, knikken de ouders. “Maxim en Arthur schieten de hele dag door onze gedachten. Van het moment dat we ontwaken tot we weer in ons bed kruipen. We missen ze in alles: samen eten, naar de horloge kijken en weten dat ze normaal elk moment door de deur zouden kunnen wandelen… We zouden zelfs geld geven om nog eens stevig te discussiëren met hen. Het waren twee lieve, sociale en rustige kerels. Twee jongens die hun leven stilaan op orde hadden en goed wisten welke richting ze uit wilden. Helaas zullen we nooit weten wat er van hen zou geworden zijn. Het leven moest nog goed en wel beginnen, maar die tragedie heeft daar bruusk een einde aan gemaakt.”

Zondag zullen de familieleden van Arthur en Maxim hun zonen in eigen kring herdenken. “Het aanvankelijke plan was dat Bernard met twee goeie vrienden van het stadion in Stuttgart naar Aalbeke zou fietsen – goed voor ruim 600 kilometer – en daar zouden we een drink ten voordele van Child Focus organiseren. Maar het coronavirus heeft die plannen een jaar opgeschoven.”

De bewuste plek waar Maxim en Arthur het leven lieten, hebben Dries, Nele, Bernard en Ann ondertussen al bezocht. “In januari zijn we in één dag op en af gereden. Het was een erg emotioneel moment, maar we zijn blij dat we er geweest zijn. We hebben er ook een herdenkingssteentje achtergelaten, met de tekst ‘Arthur en Maxim on the road’. Veel vrienden van onze zonen doen hetzelfde wanneer ze op reis zijn en sturen ons daar dan een foto van. Een mooi ritueel en een bewijs dat ze allesbehalve vergeten zijn.”