“Beste redactie van onze West-Vlaamse krant”, start Els Naessens haar mail. “Ik vroeg mij af of mijn lieve moeder Rita Dumon in aanmerking zou komen om ze eens letterlijk en figuurlijk in de bloemetjes te zetten?” Uiteraard! Wij trokken met een bos ruikers naar Oostkamp.
Ken je ook iemand die een bloemetje verdient? Een goeie buur, een vrijwilliger of een duivel-doet-al? Laat het ons weten via mail op bloemetje@kw.be.
“Mijn mama Rita Dumon heeft heel haar leven voor anderen gezorgd”, licht Els haar vraag toe. “Ze heeft drie kinderen op de wereld gezet waarvoor ze door het vuur zou gaan. Van haar oudste zoon Filip, mijn broer dus, heeft ze veel te vroeg afscheid moeten van nemen, hij werd net geen 18. Haar man, mijn papa, heeft ze met veel liefde en geduld verzorgd op zijn sterfbed. Ook van hij werd veel te vroeg van ons weggerukt, hij werd 54. We hebben drie pleegkinderen onder ons dak gehad waar ze alles voor deed om hun het leven te geven die ze zo nodig hadden. Al meer dan 40 jaar is ze vrijwillig bestuurslid bij Samana. Ze bouwde er een echte vriendengroep op, haar tweede familie noemt ze het zelf. Ze draagt alle mensen, met beperking, langdurige ziekte of sociale nood, een warm hart toe. Ze bracht talloze mensen bezoekjes aan huis, een warme babbel, een luisterend oor. En ik weet niet hoeveel mensen uit de buurt ze uit de nood heeft geholpen met kleine boodschappen, af en toe of op vaste basis.”
“Mama heeft zich ook vijftien 15 jaar lang ingezet in het sociaal huis “Het Gezelletje” in Oostkamp. Ook daar bracht ze mensen een warme kop koffie en een nog warmere lach. Bij Kind en Gezin heeft ze tien jaar lang baby’tjes gewogen en gemeten, de jonge mama ‘s er bijgestaan met raad en daad.”
“Al deze mooie warme zorgen deed ze volledig belangeloos, zomer en winter, altijd even goed gezind.”
“Ik heb een bewogen maar goed leven gehad”
Rita werd vorige zomer 75 jaar. Kort daarvoor kreeg ze slecht nieuws te horen. Rita ging met hevige buikpijn naar de spoedafdeling maar kreeg enkele uren later te horen dat ze een vergevorderde darmkanker had. Opereren was geen optie. Enkel chemobehandeling kan soelaas brengen. Hierdoor heeft ze haar vrijwilligerswerk moeten afbouwen.
“Het is met pijn in het hart dat ze er niet meer kan zijn voor anderen”, vertelt Els. “Al deze mensen dragen mijn moeder dan ook een warm hart toe. En nu ze ziek is en niet meer kan instaan voor de zorg om anderen, krijgt ze overal warmte en liefde terug die ze jaren zelf heeft verspreid.”
“Ik heb een bewogen maar goed leven gehad”, mijmert Rita, mama van Filip, Els en Wim en oma van vijf kleinkinderen. Dochter Els pikt meteen in. “Ik vind haar positieve ingesteldheid heel straf. Toen mama hoorde over haar kanker zei ze meteen dat ze content was met haar leven. Mooi toch als je bedenkt wat ze allemaal meegemaakt heeft.”
“Ik haal mijn energie uit sociale contacten”, gaat de huisvrouw verder. “Ik kan het niet laten. Van zodra Els naar de kleuterklas ging, ben ik als vrijwilliger aan de slag gegaan. Het is me met de pap ingelepeld. Ik heb mijn mama ook altijd andere mensen weten helpen.” Rita is een beetje de moederkloek voor heel de familie. Ook neven en nichten, tante en nonkels komen al eens langs om hun hart te luchten. “Ze voelen dat ik hen begrijp als ze hun verhaal doen. Zo ook bij de mensen die ik bezoek voor Samana. Er is veel eenzaamheid. Je voelt gewoon de dankbaarheid als je eens langsgaat voor een babbeltje.”
In de bloemen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier