Bij Universal Music in België kwam de vijf track EP ‘Worlds On Fire’ uit van de Nederlandse artiest Duncan Laurence, die vorig jaar in mei het Eurovisiesongfestival won in Tel Aviv met de song ‘Arcade’. Enkele weken geleden mocht Duncan Laurence normaal het volledige Eurovisiesongfestival-circus verwelkomen in Rotterdam, maar door het coronavirus werd dit internationaal gebeuren volledig geannuleerd.
Door de coronamaatregelen was een face-to-face babbel met Duncan niet mogelijk, zodat we hem dan maar telefonisch meerdere vragen stelden.
Je nieuwe en eerste EP ‘Worlds on fire’ bevat vijf nummers, waaronder de singles ‘Arcade’, ‘Love don’t hate it’ en ‘Someone else’. Ik las dat je heel wat nummers had geschreven. Waarom koos je voor deze vijf ?
Duncan : “Dat is puur gevoel. Deze vijf voelden goed aan. De andere twee songs ‘Yet’ en ‘Beautiful’ die je niet opsomde heb ik zelf geproduceerd. Ja, dat is gewoon een kwestie van gevoel om dit uit te brengen. Een andere verklaring heb ik daar niet voor. Ik kies echt songs uit met mijn hart.”
Je vertoefde in L.A. voor het maken van deze plaat. Hoe ben je daar terecht gekomen ? Heb je daar veel inspiratie uit gehaald ? Je werkte onder andere ook samen met Leland (bekend van Selena Gomez, Troye Sivan).
Duncan : “Dat klopt. Twee à drie jaar geleden ben ik inderdaad voor het eerst naar L.A. gegaan, omdat ik daar een samenwerking met Capitol Records ben opgestart. Ik tekende bij Capitol. Toen zeiden zij kom hierheen om te schrijven. Toen stelde mijn publisher mij op een bepaald moment voor aan LeLand. Wij zijn nu heel goede vrienden en schrijven veel samen. ‘Someone Else’ is daar eigenlijk het eerste van. Ik vind het superfijn om in L.A. te zijn, omdat mensen daar écht op zo’n hoog niveau songwriten. En omdat ik ook daar in een bubbel terecht kan komen, omdat er daar een tijdsverschil is met Europa en ik niet de druk heb van de taken die ik in Europa moet doen op dat moment. Het voelt dus heel fijn om daar even te zijn.”
Hoe nauw was je zelf betrokken bij het maken van de nummers ?
Duncan : “Het schrijven doe ik al zo’n zeven jaar. Ik schrijf dus al best wel lang. Het produceren heb ik opgepakt in een paar maanden. Ik heb altijd vanaf de zijlijn meegekeken met producers. Maar ook voor mijn eigen songs. Ik dacht, ik ga het gewoon proberen. Zeker in deze tijden en ik dacht, ik ga mij daarvoor inzetten. Ik heb het inderdaad deels geproduceerd. Het is natuurlijk ook een samenwerking. Er zijn meerdere mensen die daar hebben aan meegewerkt. Ik wil niet alle credits zelf achter mijn naam plaatsen. Dat zou helemaal niet eerlijk zijn (lacht). Maar inderdaad, ik heb bij die twee nummers ‘Yet’ en ‘Beautiful’ echt gezegd : ‘Okee, zo wil ik dat het muzikaal klinkt, dit is wat ik wil. Dat zei ik ook bij de andere nummers, maar dan zat ik niet zelf achter de knoppen. En bij ‘Beautiful’ en ‘Yet’ zat ik echt zelf achter de knoppen en mocht ik zelf dingen gewoon invullen, zoals ik dat muzikaal zag. Dat is echt zo tof, zo’n andere wereld. Ik ben van plan om dat in de toekomst veel vaker te doen en dat door te zetten.”
Ik las dat het voor je een heel heftig jaar was. Dat is helemaal te begrijpen. Je trad op in Nederland, maar ook in het buitenland. Iedereen zit dan te wachten op nieuwe muziek, een album of EP. Gaf dat je stress, was dat beangstigend ?
Duncan : “Ja, ik denk dat die er sowieso is op het moment dat je artiest bent. Je begint een fanbase te krijgen. Dat is altijd een beetje van Och, wat gaan ze ervan vinden ? Maar ik ben echt iemand die voor de muziek, muziek maakt. Voor mij is beroemd zijn een bijzaak. Alle druk die daarbij komt kijken, dat is meer zo van om dat in te zetten omdat ik daar mijn muziek mee kan maken en dat ik daarmee ook de mensen kan bereiken en dat neemt wel heel veel druk af. Ik ben echt iemand die gewoon muziek wou maken. Het maakt mij niet uit wat ik dan maak als ik er maar zelf achter sta. En als je er – denk ik – zelf achter staat, dan vinden je fans het ook tof. Ik hoop gewoon dat ik door middel van muziek uit te geven de mensen die ik bereik ietsjes meer kan uitbreiden. Ik heb natuurlijk het Eurovisiesongfestival gewonnen. Dat is heel tof. Dat was een kickstart voor mijn carrière, maar het is niet zo dat alle liedjes die ik nu uitbreng meteen een hit worden. Daar zit heel veel werk in en enorm veel geduld, maar ook gewoon die juiste stappen nemen. Daarom dat ik ook een EP uitbracht in plaats van meteen een album. Ik wil dat stap voor stap doen, gewoon lekker rustig aanpakken en altijd goede muziek brengen, want dat is belangrijk.”
Op je nieuwe superleuke single ‘Someone Else’ zing je over een relatie waarbij je niet echt aan die persoon denkt behalve als je alleen bent. Dan denk je dat die persoon je bedriegt. Maar je zingt ook over alleen zijn. Voelde je, je vaak eenzaam en ben je een wantrouwig type ?
Duncan : “Neen, het is niet bedriegen, daar is het totaal niet op gebaseerd. Het is juist een ‘heartbreak’. Op het moment dat het uit is en in het leven zoek je constant naar afleiding om je zelf een beetje te been te houden, als het ware. Daar gaat het vooral over. In het leven afleiding zoeken en dan ‘s avonds ineens thuiskomen, op je bank zitten of in bed liggen en dan denken : Waar ben jij ? Ik ben eigenlijk nog helemaal niet over je heen. En ook Met wie ben jij nu ? Ben je met iemand anders ? Dat is eigenlijk de gedachte en die is ook ontstaan uit het feit dat ik met de andere schrijvers gewoon begon te praten over de liefde. Toen zeiden mijn tekstschrijvers dat verhaal. Op een bepaald moment zei ik : Maar dat is super mooi, wat je nu zegt. Dat kleine ding van op de bank zitten en zo verdrietig worden ineens, dat is zoiets dat mensen zo graag en snel vergeten, maar het is wel iets wat iedereen die een ‘heartbreak’ heeft doorheen gaat. En ik dacht: ‘Dat moeten we pakken, daar moeten we iets over schrijven, want dat is zo heel mooi, laten we dat doen. Wanneer je eenmaal zo’n mooie ‘spot’ hebt gevonden, dan sprak mij dat meteen aan.”
De lyric video van ‘Someone Else’ is minimalistisch maar wel heel krachtig. Werkte je er zelf aan mee ?
Duncan : “Ja, ik heb inderdaad de video zelf gemaakt, met hulp natuurlijk. Wij hebben eigenlijk zelf de kleding, … alles zelf uitgezocht. Het was echt een ‘do it yourself’ project (lacht). Maar het was extra tof en het werd ook in L.A. opgenomen, in Hollywood in de tijd dat ik daar dus zat om mijn EP af te maken. Het klopte gewoon helemaal. Het nachtelijke gevoel en dan in één take over een straat lopen en uiterlijk zingen in de camera en dan ook dat effect erbij, ik zag het helemaal voor mij. Het is volgens mij goed gelukt. Ik ben er in ieder geval héél blij mee.”
Het hoofdthema van de EP is liefde. Reflecteert het je eigen liefdesleven of haal je inspiratie uit je omgeving?
Duncan : “Dat is een beetje een wisselwerking. De ene keer haal ik inspiratie uit de omgeving, de andere keer is dat inderdaad uit mijn eigen leven. Het zijn wel de kleine dagelijkse dingen die we eigenlijk allemaal meemaken, die ik dan opmerk. En die schrijf ik soms op, die onthoud ik en daar begin ik dan over te schrijven. Het komt bijna als vanzelf op dat moment als er een schrijfsessie is.”
Is deze EP nu helemaal Duncan Laurence ? Heb je met andere woorden je sound gevonden ?
Duncan : “Neen (twijfelt), ik denk dat een sound iets is wat, als je blijft schrijven, je blijft ontwikkelen. Dus een sound vinden, weet ik niet. Ik vind het een heel mooi startpunt om van te beginnen, maar ik ben ook zelf benieuwd waar m’n muziek over een aantal jaren of misschien wel over tien jaar of whatever zal zijn.”
Naar welke artiesten kijk jij op ? Met andere woorden, welke invloeden heeft de plaat ?
Duncan : “Nou, ik kijk heel erg op naar echte songwriters. Voor mij zijn dat bijvoorbeeld James Vincent McMorrow. Ik vind een ‘Troye Sivan’ heel erg vet. Ik kijk ook heel erg op naar mensen, zoals Julia Michaels, Sia, OneRepublic, … Echte songwriters die ook artiest zijn, weet je wel. Dat vind ik echt zo tof, op het moment dat je zo goed weet te beschrijven wat je voelt en het ook nog eens uit kan dragen. Ja, dat is gewoon zo mooi, dat vind ik echt te gek.”
Op één of andere manier trek je ook je stijl door in je kledij. Je draagt altijd van die minimalistische moderne outfits. Een beetje Scandinavisch. Ben je daar veel bezig ?
Duncan : “Ik hou héél erg van kleding (lacht). Zo meteen heb ik een tv-show en ik ben net ook even een vintage store binnengegaan om te kijken wat ze daar allemaal hebben. Ik heb terug een outfit gescoord. Ik houd er heel erg van om daarmee bezig te zijn. Ik moet ook zeggen dat sinds ik het songfestival heb gedaan ik daar ook veel bewuster van ben en ook veel bewuster kijk van wat vind ik van stijl heel tof ? Ik denk dat het niet zo zeer Scandinavisch is, hoewel ik heel veel Scandinavische merken heel vet vind, die draag ik ook héél graag. Ik denk dat er ook een soort van Hollandse nuchterheid in mijn kleding zit (lacht). Zo van Ja, het is wat het is, weet je wel ? Het is simpel maar wel mooi, er is goed over nagedacht. En daar hou ik van.”
Het is een vreemde vraag in deze onvoorspelbare tijden, maar hoe ziet het jaar er verder uit voor je ? Concerten zijn onzeker, stonden er op de agenda ?
Duncan : “Er stonden natuurlijk wel heel veel festivals op de agenda. Het zou zelfs mijn eerste festivalseizoen zijn geweest wat ik zou gaan draaien. Maar ja, dat kan nu niet. Het is heel jammer en dat snap ik ook echt heel erg, omdat gezondheid altijd boven alles gaat en we moeten ons daar ook gewoon aan houden. Maar wat voor mij in ieder geval op de agenda nu staat is gewoon wél optredens gaan doen in de mate waarin het kan en daar moet ik gewoon met mijn team gaan kijken en zien hoe dat precies ingedeeld gaat worden. Er zijn al heel veel plannen voor, maar we moeten nog overleggen wat we gaan doen en wat mag en niet kan. Maar op het moment dat het kan en mag en er is groen licht, dan ga ik zeker optreden voor het aantal mensen dat mag. En ik ga ook heel veel muziek maken, ik trek veel de studio in. Dingen afmaken, zelf dingen nu ook afmaken qua productie en hopelijk wanneer het weer kan, reizen om te schrijven en in de tussentijd doe ik het maar gewoon via Zoom. Lekker met iedereen schrijven en songs maken. Ik ga gewoon door. Ik hoop – juist nu mensen thuis zitten – dat het releasen van nieuwe muziek heel belangrijk is in deze tijd. Ik ben dus niet van plan om lang te wachten met het uitbrengen van nieuwe muziek.”
Nu je het album niet volledig kan promoten zoals gehoopt, had je het dan liever wat later uitgebracht ?
Duncan : “Neen, eigenlijk niet. Muziek is juist in deze tijd hard nodig. We zitten zoveel thuis, het is iets om naar uit te kijken ook. Waarom zou ik het dan nu niet doen, dacht ik. En ja, het voelde gewoon goed aan. Ik zeg nogmaals, dat gevoel is bij mij gewoon heel belangrijk. Als het goed voelt, dan doe ik het.”
Deelname aan Eurosong, je eigen EP, welke doelen heb je nog voor in de toekomst ?
Duncan : “Euhm, de komende tijd is dat vooral nieuwe muziek maken. Ik wil mij daarop focussen. En gewoon echt, ja, mensen proberen te bereiken. Hopelijk een fanbase opbouwen die groter wordt, steeds groter en groter. En echt laten zien : dit ben ik, ik ben Duncan Laurence, ik ben muzikant. Music first, weet je wel ? Dat is wie ik ben. Dat is de komende tijd het doel. Verder, ja, droom ik natuurlijk van grote festivals, maar dat kan nu even niet. Volgend jaar pakken we die draad ook weer op.”
Je EP is niet fysiek verkrijgbaar. Een CD of LP, komt dat er nog of niet ?
Duncan : “Ja, dat komt er nog. Mijn team is op dit moment ermee bezig. Ook dat sleept iets langer aan door heel die coronatoestanden. Maar dat komt eraan, wees maar gerust.”
Tot slot : Hooverphonic nam niet deel aan het Eurosonglied. Werd er daar over gesproken in Nederland en wat vind je daar zelf van ?
Duncan : “Dat kwam hier zelfs niet in het nieuws. Ik denk dat zoiets ook een artistieke keuze is. Ik snap het op het moment. Als ‘Love Shine A Light’ niet jouw ‘song’ is, weet je wel ? Of niet jouw doel is voor Eurosong. Het is natuurlijk niet zo dat je kan verwachten dat een inzending, een artiest en een hele grote artiest ook in jullie geval in jullie eigen land, gewoon een cover doet wanneer dat wordt gevraagd. Dat kan niet. We hebben te maken met artiesten die hun eigen ding doen. Ik denk als je je daar niet fijn bij voelt of wanneer het niet jouw ding is, moet je dat altijd zelf weten. Je moet altijd zelf zeggen ik doe het niet. Ik zoek op een andere manier mijn publiek op in deze tijden. Maar ik snap het. Ik vind dat soort dingen ook lastig, wanneer het om een cover gaat. En zeker wanneer het gaat om een liedje wat best oud is ook. Het draagt natuurlijk een mooie boodschap uit, maar het is niet voor de hand liggend om zoiets zomaar even te zingen.”
We zijn een West-Vlaams weekblad. Heb je enige connectie met onze provincie(vorig jaar in augustus was Duncan te gast op Zomerhit in Blankenberge, padi) ?
Duncan : “Ik vind Vlaanderen in zijn totaal één van mijn lievelingsplekken om heen te gaan. Omdat ik me daar zo geaccepteerd voel en omdat ik – het klinkt heel stom – precies toch de grens niet over ga. Alsof ik gewoon weer thuis ben. Sowieso ben ik aan zee opgegroeid, vlakbij Zeeland. Het doet me gewoon heel hard denken aan thuis en het doet me heel erg goed om er te zijn. Het is toch net even anders, wat gemoedelijker, wat gezelliger, wat rustiger en het heeft wel diezelfde karakteristieken. Ik kan echt niet wachten tot ik weer naar Vlaanderen mag om gewoon op te treden en er te zijn, het gewoon te voelen. Ik vind het altijd superfijn als ik er heen mag gaan.”
Duncan, merci voor het fijne interview. Je EP ontroert me keer op keer als ik ernaar luister. Ik wens je alle succes toe in de muziek. En misschien tot snel. (PADI & Jérémie)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier