Vanaf 1 oktober moet Schuiferskapelle het zonder eigen huisarts in hun dorpje stellen. Dan gaat dokter Rudi Leliaert met welverdiend pensioen. Al laat hij niet alles meteen achter. “Bij mij was het nooit: deur toe en gedaan.”
Dokter Rudi Leliaert (69) gaat na een carrière van zo’n 45 jaar op 1 oktober met pensioen. Dat hij in een dorp als Schuiferskapelle zou landen, had hij niet meteen kunnen vermoeden.
“Ik kom uit een bescheiden milieu en dacht dat geneeskunde zo ongeveer de enige universitaire job was die je kon doen zonder dat je uit een rijke familie moest komen, of een groot netwerk moest hebben. We spreken nu natuurlijk van de jaren 70, waar het als zoon van een arbeider dikwijls uitzondering was om aan de universiteit te starten. Als dokter heb je enkel een stoel, tafel en onderzoeksbedje nodig, voor de rest moet je geen grote investeringen doen. In het middelbaar volgde ik de richting Latijn-wiskunde en al was ik dan misschien geen wiskundige krak, ik ben toch probleemloos door mijn universitaire studies geraakt.”
Ademruimte
Dat dokter Leliaert uiteindelijk huisarts zou worden, heeft dan weer wél alles te maken met zijn vader. “Die zei: je hebt zeven jaar mogen studeren, nu is het tijd om te gaan werken”, lacht de dokter. “Achteraf gezien ben ik daar wel blij mee. Als specialist in een ziekenhuis ben je de zoveelste in die branche. In een klein dorp ben je de enige huisarts, iedereen kent je wel een beetje en jij kent iedereen. Dat is veel plezanter dan opgaan in de anonimiteit.”
Al verklaarden zijn studiegenoten hem wel gek. “Mijn collega’s vroegen letterlijk: wat ga jij in dat gehucht doen? Ze twijfelden daar heel ernstig aan en eerlijk gezegd: in het begin twijfelde ik ook of ik hier wel mijn hele carrière zou blijven. Maar na verloop van tijd begon ik ook een aantal uren te werken in de Sint-Jozefskliniek in Pittem, waar ik kon samenwerken met specialisten en jonge collega’s. Dat gaf me wat ademruimte en omgekeerd. Ik heb nooit een monsterpraktijk gehad, maar dat heb je ook niet nodig om goede geneeskunde te doen.”
Nuttig
Huisarts zijn in een dorp blijft toch heel bijzonder. “Het komt er eigenlijk op neer dat je iedereen sneller persoonlijk kent en een vertrouwelijke relatie hebt met je patiënten. Je ziet hen passeren in het straatbeeld, ontmoet vaak dezelfde mensen. Het gebeurt nooit dat je je uren klopt, de deur dichtdoet en het is gedaan. Je bent toch een beetje publiek bezit, wat in een stad misschien minder het geval is. Maar ik voel me erg graag nuttig. Ik zou nog niet gestopt zijn, ware het niet dat ik plots mijn huis kon verkopen en ook wel inzie dat die 70ste verjaardag nadert. Ik zou graag in schoonheid afscheid nemen en niet door omstandigheden van de ene dag op de andere moeten stoppen. Sinds ze hier weten dat ik met pensioen ga, heb ik het trouwens drukker dan ooit (lacht).”
Onverwachte bevalling
Op 45 jaar tijd heeft dokter Leliaert de geneeskunde wel zien veranderen. “Vroeger startten de consultaties om 8 uur en stonden de mensen al bijna een uur vroeger aan de wachtkamer. En dan maar mopperen als je pas om 7.45 uur aankwam. Dat gebeurt nu niet meer. Al was er vroeger misschien toch nét nog wat meer respect voor ‘meneer doktoor’.”
“Ik ben dankbaar voor alle kansen die ik hier gekregen heb”
Tijdens zijn carrière heeft dokter Leliaert het een en ander meegemaakt, een bijzondere herinnering is een onverwachte bevalling. “De mama bleef onder de dekens, wilde zich niet laten onderzoeken. Maar toen ik beneden aan de trap kwam, begon ze ineens te roepen. De bevalling bleek gestart. Ik heb toen het kindje zelf ter wereld gebracht, dat had ik nog nooit gedaan. Ik had enkel mijn schaartje op zak, maar het is allemaal goed afgelopen. Dat creëert natuurlijk ook wel een band met die mensen.”
Toekomst
Binnenkort trekt dokter Leliaert de deur van zijn huis in Schuiferskapelle definitief achter zich dicht, want het gezin verhuist naar Izegem. “We zijn volop aan het verhuizen, ik heb nog nooit zoveel aan sport gedaan als nu”, lacht hij. “Dagelijks loop ik wel tien keer op en neer naar zolder, om dan met heel wat boeken beneden te komen. Neem het van mij aan: papier weegt. We zullen ook regelmatig naar zee trekken, reizen en onze kinderen en kleinkinderen bezoeken. Voorts zal ik nog bij een beperkt aantal patiënten op huisbezoek gaan en blijf ik drie uur per dag werken in de kliniek in Pittem. Maar ergens hou ik er wel rekening mee dat zoveel minder werken een shock zal zijn.”
Ook voor zijn vrouw zal het wennen worden. “Zij heeft haar carrière in het onderwijs opgegeven om in de praktijk aan de slag te gaan. Ze kent mijn patiënten minstens even goed als ik en kan zelfs inschatten hoeveel tijd iemand zal nodig hebben bij mij. Zo kan ze mijn agenda perfect opstellen.”
Tevreden
De patiënten van dokter Leliaert moeten over enkele weken dus terecht in een andere praktijk. “Maar dat is geen enkel probleem, er zijn voldoende jonge groepspraktijken. Zowel in Tielt als Ruiselede, waar ze allemaal goed opgevangen zullen worden. Achteraf gezien ben ik erg tevreden dat ik mijn praktijk in Schuiferskapelle ben gestart. Ik ben ook dankbaar voor alle kansen hier. Mocht ik alles opnieuw moeten doen, maak ik dezelfde keuze.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
