Het Stadsbestuur van Oostende dient een aanvraag in bij het Agentschap Onroerend Erfgoed om ‘De Zee’, beter bekend als ‘Dikke Mathille’ van beeldhouder Georges Grard na restauratie opnieuw op haar nog altijd aanwezige oorspronkelijke sokkel te hijsen aan de zeezijde van het Kursaal.
De Zee, door de Oostendenaar al snel tot Dikke Mathille gedoopt, lijkt wel het erg vermoeide model van Rik Wouters, Zotte Geweld, in het Antwerpse Middelheimpark. Het beeldhouwwerk rustte oorspronkelijk sinds 1955 op een daarvoor voorziene sokkel aan de zeezijde van het huidige Kursaal. De architect van dit modernistisch en ondertussen beschermde monument, Antwerpenaar Leon Stynen, was toen hij het gebouw begin jaren vijftig ontwierp, directeur van de hogeschool École Nationale Supérieure des Arts Visuels, ook bekend als Ter Kameren.
Gestolde zeegolf
Enkele van de lesgevers aan zijn instituut waren Paul Delvaux, Marc Mendelson, Olivier Strebelle, Edgard Tygat, Pierre Caille, Oscar Jespers en Georges Grard. Zij werden door Stynen aangesproken om het interieur of de buitenkant van het Kursaal met een van hun creaties op te fleuren. De Waalse figuratieve beeldhouwer Georges Grard schiep uit een in brons gestolde zeegolf zijn liggende, naakte, dagdromende vrouw die hij dus De Zee doopte. Georges Grard (1901-1984) was uit Doornik afkomstig maar vestigde zich in 1932 in Sint-Idesbald, Koksijde. Maar de Oostendenaar, niet verlegen om een meer plastische bijnaam voor zijn monumenten in de openbare ruimte – denk maar aan De Pisser, De Tettenbrug en Lange Nelle – sprak al gauw over Dikke Mathille.
Terug naar afzender
Zowel op haar oorspronkelijke locatie als aan de Leopold II-laan werd het pronte beeldhouwwerk meermaals slachtoffer van vandalisme. Ook puriteinen namen aanstoot aan het kunstige naakt, een katholieke jongerenvereniging had zelfs plannen om haar van haar sokkel te krikken en een paar keer verdwenen cruciale lichaamsdelen onder een allesbedekkende verflaag.
Tien jaar lag Mathille aan die kouwelijke Kursaalzijde. In 1965 verhuisde het beeld naar een rechthoekige waterpartij rechtover het toenmalige hoofdpost-, telefonie- en telegrafiekantoor, nu CC De Grote Post. Daar vond het, midden een waterpartij en aan alle kanten bekeken, een betonnen plaat ter grootte van een erg ruim bemeten strandhanddoek. Ook ook daar werd ze weleens het ludieke doelwit voor een studentikoze versierpartij. Nu het Kursaal, ter gelegenheid van zijn zeventigste verjaardag zijn rijke collectie moderne kunst voor een zo ruim mogelijk publiek wil ontvouwen, zou een terugkeer van de verloren dochter natuurlijk niet misstaan.
Luc Declerck van het restaurant Bistro Mathilda, de bekende horecazaak die zich vlakbij de huidige locatie van Dikke Mathille bevindt en ernaar werd genoemd, kan begrip opbrengen voor de mogelijke transfer van het beeld: “Omdat het oorspronkelijk toch voor die locatie bestemd was. Maar ik vind wel dat Dikke Mathille in al haar dimensies hier nu al meer dan 50 jaar beter tot haar recht komt. Ik hoop alleen dat de stad dan zal zorgen voor een volwaardig, nieuw kunstwerk. En nee, wij gaan onze zaak niet van naam veranderen. Wij blijven Mathille trouw.”
Maar eerst volgt nog een openbaar onderzoek. (Marc Loy)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
