Alles leek Oostendenaar Johan Deprez (45) en zijn vrouw Sibby, een week voor hij 40 jaar werd, voor de wind te gaan. Hij had pas een huis geërfd in Portugal en verhuisde ook daarheen. Een leven onder de Portugese zon leek het koppel toe te lachen. Tot Johan in 2020 het zware verdict kreeg: uitgezaaide longkanker. Hij schrijft het van zich af in een blog. “Dat werkt therapeutisch”, zegt hij.
In 2018 erfde Johan een huis in Nadrupe, een dorpje dat deel uitmaakt van Lourinhã, aan de Zilverkust en zo’n tachtig kilometer boven Lissabon. Johan is autist en was omwille van zijn ‘beperking’ al met pensioen. Met een minimumpensioen – veel moet je je daar volgens Johan niet bij voorstellen – trok hij in 2019 met Sibby naar Portugal. “De eerste tien jaar moeten we hier geen belastingen betalen en dus komen we hier veel verder met dat kleine pensioen”, duidt Johan de keuze om Oostende achter zich te laten.
Na een tocht van 25 uur kwamen ze aan in Portugal, samen met hun vier katten en hun hond. “Ik vond er de rust die ik mijn hele leven had gezocht”, is Johan eerlijk. “We wonen aan het eind van het dorp, tussen de velden met weinig verkeer. Als je uit Oostende komt, dan zijn de rust en de stilte hier om bij weg te dromen.”
“Ik hoop in 2028 nog mijn vijftigste verjaardag te kunnen vieren”
Alles leek mee te zitten voor Johan en zijn vrouw. Tot hij in 2020 – bij het begin van de corona – hevige pijn kreeg in zijn onderrug met uitstraling naar zijn benen. Zitten en lopen werd almaar moeilijker. Op de spoedafdeling van het Universitair Ziekenhuis van Lissabon kregen Johan en Sibby na een dag vol onderzoeken het zware verdict: uitgezaaide longkanker. Een maand later werd Johan na een intensieve behandeling van chemo en bestraling uit het ziekenhuis ontslagen. Na een jaar kon Johan opnieuw stappen.
Website met tips
Vandaag moet Johan elke drie maanden onder de scanner. “De tumoren kunnen niet verwijderd worden. Ik krijg nu drie keer per week chemo, maar wanneer die niet meer werkt ben ik een vogel voor de kat. Ik weet dat.” Johan lijkt er ergens vrede mee te hebben. “De prognose was dat ik nog maar enkele jaren te leven had”, zegt hij. Ik zit nu in mijn derde jaar na de diagnose. Ik blijf voorlopig stabiel, al weet ik dat die tumoren mij uiteindelijk zullen doden. Ik hoop in 2028 nog mijn vijftigste verjaardag te kunnen vieren.”
“Spreken over het moment waarop ik zal sterven geeft me gemoedsrust. Het is niet langer het onbekende”
Johan probeert het van zich af te zetten door te bloggen. Ook de gesprekken met zijn vrouw doen hem deugd. “Alles van me afschrijven werkt therapeutisch”, vertelt Johan. “Ik adem momenteel door een buisje die in mijn keel werd ingebracht. Ik krijg veel steun van mijn vrouw, maar ook van mijn ouders met wie ik dagelijks bel. Als ik schrijf zet ik mijn gedachten op een rijtje en kom ik tot conclusies waartoe ik niet kom als ik in cirkels denk. Ik denk heel vaak aan het moment waarop ik er niet meer zal zijn. Zo werk ik momenteel aan een website met tips voor Sibby over hoe ze ons uitgebreide computernetwerk en de server moet onderhouden. Hoe ze Portugese belastingen moet invullen, waar en hoe ze mijn overlijden moet aangeven, hoe onze domotica werkt. Zelfs hoe ze ons huis hier moet verkopen en wat ze moet doen om naar België terug te keren moest ze dat willen. Spreken over het moment waarop ik zal sterven geeft me gemoedsrust. Het is niet langer het onbekende.”
De blog van Johan is hier te lezen op en hij is ook beheerder van het bloggerscollectief De Volkoren Kiwi.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
