D’s Deldycke traiteurs verlaat na 36 jaar de Brugse binnenstad. Op 20 april sluit de delicatessenzaak in de Wollestraat zijn deuren en worden alle activiteiten voortaan geconcentreerd in de Dirk Martensstraat. “In de Wollestraat vertrekken met bestelwagens vol materiaal, hapjes en dranken is geen sinecure…”
“Het is met gemengde gevoelens dat wij uit de historische binnenstad verdwijnen”, zeggen de huidige zaakvoerders Jan-Baptist Deldycke (34) en Charlotte Himpens (27). In 2017, het jaar van hun huwelijk, namen zij de dagelijkse leiding van D’s Deldycke traiteurs over van hun (schoon)vader Jan Deldycke (65). Laatstgenoemde startte 36 jaar geleden samen met zijn toenmalige echtgenote Ann Wentein een delicatessenwinkel op de Markt, op de hoek van de Sint-Amandstraat, rechtover café Craenenburg.
“Drie maanden na de start zijn we ook een traiteurservice beginnen aanbieden, twee jaar na de opening is onze winkel verhuisd naar een historisch pand in de Wollestraat. Deze 15de eeuwse woning heet het Klaverhuis en heeft eeuwenoude eiken balken met stenen consoles, waarin een klavertje drie gebeiteld is”, vertelt stichter Jan Deldycke. Het zwaartepunt van de activiteiten lag tijdens de eerste helft van Deldyckes bestaan op de delicatessenzaak, maar kantelde vervolgens langzaam maar zeker naar de catering.
Duizenden hapjes
“Zeker de laatste tien jaren zagen we onze cateringopdrachten enorm groeien”, vervolgt Jan-Baptist Deldycke. Deze Brugse traiteur is sinds Brugge 2002 een van de vaste cateraars van het Concertgebouw en heeft tal van West-Vlaamse bedrijven, waaronder vele ondernemingen in de haven van Zeebrugge, als klanten bij de organisaties van recepties. Jan-Baptist Deldycke is één van de stichters van de Belgian Event Catering Association.
“We verzorgen de catering tot in Londen, Stockholm en Barcelona. Daarnaast organiseren wij voor particulieren huwelijksfeesten, communies en babyborrels. Tot in Nederland, het noorden van Frankrijk en Engeland toe”, stelt Charlotte Himpens. Onlangs nog mocht D’s Deldycke traiteurs op een kasteel in het Engelse Bath de trouw van een West-Vlaamse schone met een Londense bruidegom van de nodige hapjes, drank en bediening voorzien. In de agenda van het symbolische jaar 2020 staan al 30 huwelijksfeesten geboekt.
“We zijn de politie dankbaar dat ze zich al die jaren tolerant opstelde”
“In de Wollestraat botsen we tegen het plafond van onze groei. In onze kleine keuken hebben we jarenlang hard gewerkt aan honderdduizenden hapjes, maaltijden en buffetten. We verlangen naar een ruimere en hypermoderne keuken, waarin we onze gastronomische grenzen kunnen verleggen. Nu opereren we vanuit twee locaties, want ons magazijn en bestelwagens bevinden zich in de Eeckhoutpoort, op de plaats waar vroeger de drukkerij van het Brugsch Handelsblad gevestigd was. In de Dirk Martensstraat kunnen we alles op één site centraliseren”, aldus Jan-Baptist Deldycke.
Sluiting
De sluiting van de delicatessenwinkel is volgens Jan Deldycke weloverwogen. “We begrijpen dat we hierdoor vele trouwe klanten ontgoochelen. Maar ze zullen ook op ons nieuw adres bestellingen kunnen afhalen, ook al is daar geen fysieke winkel voor particulieren. Na lang wikken en wegen besloten we dat het operationeel en logistiek een te inspannende oefening zou zijn om de winkel in stand te houden.”
Dat D’s Deldycke traiteurs opteert voor een locatie buiten de stadspoorten is veelbetekenend. De vlottere bereikbaarheid van de nieuwe vestiging speelt volgens Jan-Baptist Deldycke uiteraard mee: “Vanuit de Dirk Martensstraat zijn we in twee minuten op de expresweg en in tien minuten op de E40. Vanuit de binnenstad doen we er drie kwartier over, inladen inbegrepen. In de Wollestraat vertrekken met bestelwagens vol materiaal, hapjes en dranken is geen sinecure. We zijn de lokale politie dankbaar dat ze zich al die jaren tolerant opstelde. Al kregen fout geparkeerde klanten wel af en toe een pv als ze hapjes kwamen afhalen.”
Toeristen
En speelt de toegenomen drukte van het toerisme in Brugge mee in de beslissing? Jan Deldycke: “Eerlijk gezegd: ja. De laatste jaren kwamen er telkens minder klanten vanuit de Brugse rand. De mobiliteitsproblemen, die eigen zijn aan elke toeristische stad, deden hen afhaken. Als je in het weekend drie kwartier moet aanschuiven om vanuit Sint-Michiels in de stad te geraken, geef je het op. Dat is geen kritiek naar het stadsbestuur toe, we werken trouwens goed samen met de stad en willen met veel enthousiasme meewerken aan het welslagen van het nieuwe beurs- en congresgebouw. De Stad kan weinig doen aan die toeristische druk, parkeren is overigens niet het grote probleem. We beseffen dat je anno 2020 niet meer voor de deur van je favoriete handelszaak kunt parkeren. Maar als je niet van Brugge bent en je moet in de Wollestraat geraken zal je gps je niet helpen. Al die elementen samen deden ons besluiten om te verhuizen naar het Waggelwater.”
