Ik beken: ik weet niet meer wanneer de eerste keer was dat ik hier een stukje schreef. Ik vermoed dat het nu zo’n vier jaar zal zijn dat ik deze kolom om de twee weken mag vullen, met uitzondering van de periode waarin mijn zoontje geboren werd.
Ondertussen is het tien jaar geleden dat ik mijn eerste stukje mocht schrijven voor De Zeewacht. Ik woonde toen eigenlijk nog in Gent en nam speciaal de trein om een interessante Oostendenaar te interviewen. Logisch dus, dat het niet lang meer duurde vooraleer we Gent achter ons lieten en terug naar zee verhuisden.
Ik begon meer te schrijven, werkte op de redactie. Ik woonde talloze gemeenteraden bij (de ene al interessanter dan de andere, het moet gezegd worden), ging naar honderden persmomenten, interviewde duizenden Oostendenaars. Er waren weken waarin er te veel was om over te schrijven, en weken waarin er minder te doen was. Al is dat laatste niet helemaal waar. Oostende is een zodanig boeiende stad, dat er hier wel altijd iets bijzonders te vinden is.
Als ik even wat minder inspiratie had, moest ik maar op mijn fiets springen
In deze kolom mocht ik schrijven over wat ik wou, maar ik wilde altijd de link met Oostende in de kijker zetten. De titel die hier bovenaan staat is tenslotte ‘Ostendaise’. Het daagde me altijd uit om met andere ogen naar de stad te kijken. Wanneer ik even wat minder inspiratie had, hoefde ik gewoon maar op mijn fiets te springen en de stad in te gaan.
De aandachtige lezer heeft het ondertussen al gemerkt: ik schrijf in de verleden tijd. Soms moet je gewoon eens uit je comfortzone treden. Na tien jaar is het tijd voor iets anders. Oostende verlaten doe ik niet; maar ik ga nu wel eens de stad kunnen beleven als niet-journalist. Met het schrijven stop ik ook niet. Niet meer als lokaal journalist, wel over die andere passie: tuinen. En wie weet, af en toe ook nog eens over Oostende.
Prettige feesten!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
