Op initiatief van Westhoek Vredeshoek ondertekenden de 18 Westhoekgemeenten in het gemeentehuis van Alveringem een vredesengagement. De organisatie benoemde vier jaar geleden Lieve Demerre (74) tot vredesambassadeur van de gemeente Alveringem wegens haar tomeloze inzet voor oorlogsvluchtelingen. Op vandaag is Lieve een echte moeder en oma voor hen.
Eind 2016 reageerde Lieve Demerre uit de Oudekapellesteenweg op de oproep van het Alveringemse OCMW om twee erkende vluchtelingen uit Alveringem te helpen bij hun integratie: Bassam, een vijftiger uit Syrië en Shabir, een dertiger uit Somalië. Per toeval leerde ze ook het jonge gezin Babak uit Afghanistan kennen: vader Wahid, moeder Nazanin en hun kindjes. Eind mei 2022 zouden zij hun erkenning krijgen. Lieve nam haar engagement ter harte. Als netwerker, raadgever, vertrouwelinge, vertaler en taxichauffeur in de beginjaren tot de warme oma- en moederfiguur die ze ondertussen voor elk van hen geworden is.
“Wij hebben in de 18 Westhoekgemeenten gewone mensen gezocht die buitengewone dingen realiseren, gedreven om het goede te doen, elk vanuit zijn of haar eigen inspiratie en mogelijkheden”, schrijft het team van Westhoek Vredeshoek in het voorwoord van haar publicatie ‘Iedereen Vredesambassadeur’. Het vertaalt perfect hoe de organisatie ook het engagement van Lieve Demerre ziet.
Gastvrij
“Bassam uit Syrië was de eerste man ik ontmoet heb”, vertelt Lieve. “Zijn verhaal is tragisch. De oorlog in zijn thuisland verwoestte alles, ook zijn goed uitgebouwde leven van fruitboer. Hij vluchtte zonder zijn vrouw en volwassen kinderen en de gezinshereniging met zijn echtgenote mislukte. Ondanks vele tegenslagen is Bassam altijd diezelfde supervriendelijke en gastvrije mens gebleven. Enthousiast zijn hand opsteken, een brede glimlach, koken voor iedereen en cadeautjes uitdelen, dat is Bassam ten voete uit. Shabir was gesloten, maar heeft dankzij vast werk en de komst van zijn Somalische vrouw, in Alveringem zijn draai gevonden. Toen Bassam en Shabir pas in Alveringem woonden, kenden ze elkaar niet. Bassam kwam van Clep, Shabir van het opvangcentrum in Poelkapelle. Maar Bassam zag Shabir ronddolen in Alveringem, op weg naar de bus die hem naar vrienden in Roeselare zou brengen en ging meteen kennis maken. Ze hebben elk hun eigen taal, maar begrijpen Arabisch. En spoedig volgde natuurlijk een uitnodiging om thuis bij Bassam te komen eten. Gastvrijheid ten top.”
Lieve lacht als ze terugdenkt aan hoe ze bij de familie Babak terecht kwam. “Op een dag zei Bassam tegen mij: ‘Lievie komen bij friend’. Bleek dat in de voormalige pastorie een jong gezin vluchtelingen woonde en dat ook zij steun en hulp konden gebruiken. ‘Lievie zal alles oplossen’, had Bassam hen verklaard (glimlacht). We maakten kennis en beleefden intense momenten samen: de moeilijke periodes rond een negatieve beslissing, de onzekerheid en spanningen door niet aan je toekomst te kunnen bouwen, maar ook de vreugde rond een nieuwe zwangerschap en – eindelijk – het bericht in mei 2022 van de erkenning. Ik was de opkuis aan het doen van de woning van mijn overleden nicht Yolande, toen ik telefoon kreeg van Nazanin. Ze kon amper spreken van de opwinding: ‘Mama Lieve, er is positief nieuws gekomen. Wij mogen in België blijven.’ Ik liet alles vallen en ben naar haar toegegaan. En we hebben ei zo na de postbode die de officiële brief bij had, op straat overvallen (glimlacht). Om het te vieren hebben we de eerste week van juli in de Ardennen een vakantiehuis gehuurd.”
Zoeken naar woning
Maar natuurlijk dat zich nadien een nieuwe uitdaging manifesteerde. Meer bepaald met mama Lieve een huis zoeken…
“Om dicht bij mij te kunnen zijn, wilde het gezin Babak initieel in Alveringem blijven. Ik heb dat uit hun hoofd gepraat. ‘Ik zal me wel verplaatsen. Ga maar naar de stad waar alles voor handen is’, heb ik geantwoord. Een vriendin van mij merkte op dat Poperinge misschien nog betaalbaar is… We hebben 15 woningen bezocht en zegden toe bij een rijhuis met tuin in de Ieperstraat. Het huis is in orde, ik heb de borg betaald en beide scholen – dochter Nazilla (13) zit in het eerste middelbaar, Narges (11) en Benjamin (7) in de basisschool – liggen op wandelafstand. Papa Wahid heeft vast werk bij Duco Veurne en iedereen spreekt heel goed Nederlands. Het gezin is zelfredzaam maar waardeert mijn aanwezigheid. Er zijn amper dagen waarop we geen contact hebben. Tijdens de voorbije krokusvakantie had ik de kinderen van maandag tot vrijdag. We koken, babbelen, knutselen en zijn op citytrip naar Brussel geweest. De kleine Benjamin heeft zijn bed naast het mijne staan. ’s Nachts kreeg hij keelpijn. Ik ben opgestaan om een glaasje melk met honing te maken. Het is simpel: zij zijn de zon in mijn bestaan! Het buddyschap was iets waarvan ik nooit kon vermoeden dat het zoveel vreugde zou brengen. “
“et Shabir ben ik even close. Ik zie hem als mijn zoon. Alle documenten om zijn Somalische vrouw naar hier te halen, hebben we samen ingevuld. Zijn vrouw werkt momenteel vrijwillig als poetshulp in het rusthuis. Er is een vacature voor poetsvrouw op de gemeente. Ik hoop dat ze kans maakt. Deze mensen moeten zich integreren, maar moeten ook kansen krijgen. Anders wordt het uiteraard moeilijk.”
Hoe Lieve kijkt naar de ontwikkelingen rond de oorlog in Oekraïne? “Ik volg het en het is effectief wansmakelijk! Maar ik kan er niet van wakker liggen. Het is een kwestie van geld en belangen. We moeten blijven hopen dat er genoeg verstandige mensen zijn om het op te lossen. Elk zijn taak”, geeft Lieve nog mee.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
